9
Dit is het echte boerenwerk, zoals
mijn vader het ook deed en het in
de jeugd van meneer Sonneveld
gebeurde Frens van den Biggelaar
Want ziet, hoe rijk het leven is,
ze zien de televisiequiz
en wonen in betonnen dozen,
met flink veel glas, dan kun je zien
hoe of het bankstel staat bij Mien
en d'r dressoir met plastic rozen.
En langs het tuinpad van m'n vader
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat nooit voorbij zou gaan.
Mien? Die woont verderop in de Bosschestraat,
zegt een buurvrouw. Maar pas op, ze is een beetje
lomp. Mien (86) is flink te grazen genomen door
het leven. Twee jaar geleden overleed haar man.
„Parkinson, ziet u wel." En 15 jaar geleden heeft ze
haar zoon Theo 'af moeten staan'. Hij had een me-
lanoom dat niet tijdig behandeld werd en stierf
slechts 44 jaar jong.
Het bankstel van Mien, dat krijgen we niet te
zien. Dat hoeft van haar niet zo nodig. Plastic rozen
heeft ze nooit gehad, de televisie staat de hele dag
aan. Nu bijvoorbeeld op een herhaling van De
Reünie, op zondagochtenden komt de kerkdienst
via de buis binnen. In haar eentje kan ze niet naar
de kerk in het dorp wandelen en haar kinderen en
kleinkinderen hebben geen tijd voor haar. „Die
hebben het erg druk met hun werk, altijd", fluis
tert Mien. Ze slaat haar ogen neer. „Ik kijk de hele
dag televisie, wat moet ik anders?"
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
in minirok en beatle-haar
en joelt wat mee met beat-muziek.
Ik weet wel, het is hun goeie recht,
de nieuwe tijd, net wat u zegt,
maar het maakt me wat melancholiek.
Ik heb hun vaders nog gekend
ze kochten zoethout voor een cent
ik zag hun moeders touwtjespringen.
Dat dorp van toen, het is voorbij,
dit is al wat er bleef voor mij:
een ansicht en herinneringen.
Zoethout kost 149 centen bij drogisterij/parfume
rie Groenendaal. Maar dan heb je wel 50 gram
stokjes. De dorpskinderen kopen het nauwelijks
meer. Ze klitten nog wel bij elkaar, met hun leg
gings, lage broeken, opgeschoren haren en met rap
of dancemuziek uit hun mobiele telefoons. Nie
mand springt nog touwtje.
Toen ik langs het tuinpad van m'n vader
de hoge bomen nog zag staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
Frens van den Biggelaar neemt een pauze van het
hooien. Op dit erf, stelt hij, is zo veel te vinden uit
de tekst van Het Dorp. Kijk, die heg. En de boeren-
bloemen, naast de oude kippenschuur. „Afrikaan-
tjes, echte boerenbloemen. Die had de vader van
meneer Sonneveld ook, dat weet ik zeker. Die kost
ten niets en waren makkelijk zelf te zaaien."
De Afrikaantjes staan naast het tuinpad, met
daarvoor - jawel - twee hoge bomen. Van den Big
gelaar heeft hier nooit met zijn ouders gewoond,
maar: „Als ik het lied hoor, zie ik mezelf als een
kleine man naar mijn eigen vader kijken, op het
pad naar zijn moestuin. Een grote, sterke boer was
hij.
„En inderdaad: als kind denk je dat het voor al
tijd zo blijft. Maar geloof me, het verandert alle
maal zo snel. Alles, het hele leven. Zo snel, meneer,
dat is gewoon niet bij te houden."
woensdag 28 juni 2017
GO
f
m'n vader
Doet Den Dungen inderdaad denken
aan Het Dorp van Wim Sonneveld?
Bekijk de video op onze website
Frens van den Big
gelaar. Hij krijgt kip
penvel van het liedje.
M Den Dungen anno
2017 herinnert aan
Het Dorp van Wim
Sonneveld. Slagerij
Van de Ven is er, een
standbeeld van een
boerin, het 'raadhuis',
maar zonder pomp.
-4 Jan-Willem van de
Ven. FOTO'S MARC BOLSIUS EN
BEELD UIT FILM
Sonneveld in 1973.
FOTO ANP
