ZO, DAAR BEN
IKWEER
MOOI NIET
INGETRAPT
Column
Straatverkopers hebben een slechte
aan Monica: ze is kampioen nee zeggen.
Tot op zekere hoogte.
k kan goed nee zeggen. Dat is een
talent, schijnt. Vrouwenbladen staan
vol met tips hoe je van een ja-knikker
een nee-schudder wordt. Ik ben inder
daad soms best trots op mijn afwijzin
gen. Verkopers aan de deur zeg ik recht in
hun gezicht dat ik geen interesse heb.
Wilt u een andere energieaanbieder?
Nee. Geen uitleg, gewoon nee. Zielige
hondjes uit Roemenië helpen? Zoek maar
iemand anders. Met een glimlach ga ik
weer op de bank zitten. Zo, daar ben ik
mooi niet ingetrapt.
Zelfs de cadeautjestactiek kan ik weer
staan. Nee, ik hou niet alvast een pluchen
hond vast die ik mag meenemen als ik bij
het kruisje heb getekend. Want dan heb
ik me al half gecommitteerd. Houd dat
ding zelf maar beet, je mag blij zijn dat
ik überhaupt luister.
Laatst heb ik zelfs nee gezegd tegen
de baas van mijn baas. Of ik een klusje
alsjeblieft zelf kon doen, in plaats van een
van mijn collega's. Ik had bijna ja
gezegd - het is toch de baas van mijn baas
- tot ik opeens dacht: nee, ik ben druk
genoeg met andere dingen. En dit hoort
niet bij mijn takenpakket. Hup, grenzen
stellen. Al was ik er eerlijk gezegd niet
helemaal gerust op toen ik de verzend-
zwoef van de e-mail hoorde. Maar een
minuut later was daar het antwoord: hij
vond het prima, als het maar in orde
kwam. En ik voelde me daar toch sterk.
Nee zeggen is heerlijk.
Het resultaat van de enige keer dat ik
géén nee heb gezegd tegen een straatver
koper, zie ik nog steeds elke maand op
mijn bankafschriften. Het was de manier
waarop hij het deed. Voor de Bijenkorf.
Geen quasigrappige openingszin. Geen
poeha. 'Mevrouw, wilt u misschien het
Aidsfonds steunen? We zouden er erg blij
mee zijn.' Het waren ook zijn donkere
krullen die een beetje meedeinden op
zijn woorden.
Voor ik er erg in had, tekende ik voor
een donatie. In elke nee-zegger zit blijk
baar toch een ja verstopt. Een ja die me al
zes jaar elke maand 5 euro kost, dacht ik
laatst. Tijd om er een eind aan te maken.
Maar wilde ik dan niet - alstublieft -
overwegen de maandelijkse donatie in
een driemaandelijkse gift te laten over
gaan, in plaats van helemaal te stoppen?
De mevrouw aan de telefoon liet een
goed getimede stilte vallen. Tja, dacht ik,
helemaal geen goed doel steunen is ook
zo wat. Weet u wat, doe maar, zei ik.
Een ja is toch ook weieens lekker. <1
Grenzen
l
I
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
61 zaterdag 24 juni 2017
