Onnodige lijdensweg door slechte palliatieve zorg
14
Anderhalfjaar na de dood van zijn
vrouw Ada (72), is weduwnaar Wim van
Vugt door het Centraal Tuchtcollege voor
de Gezondheidszorg in het gelijk gesteld:
de huisarts heeft ernstig gefaald.
Door alle emoties
is het belangrijk
dat de huisarts
de regie houdt
1i
Ik was zó in
paniek en bonsde
op de ramen van
de apotheek
inds hun der
tiende jaar waren
Ada en Wim on
afscheidelijk.
Dikke maatjes en
geliefden. Door
dik en dun. Wim:
„Ada had een enorm mooi karak
ter. Ze had ontzettend veel vrien
den en vriendinnen. Ze was spor
tief. Ze hield onmetelijk van haar
kinderen en kleinkinderen. Een
sterke vrouw. Fantastisch."
Het noodlot sloeg toe in 2010. Bij
Ada werd darmkanker gediagnos
ticeerd. De behandelingen in het
ziekenhuis sloegen aan, maar een
paar jaar later werden er uitzaaiin
gen naar haar longen geconsta
teerd. De trieste mededeling in
2015 dat ze uitbehandeld was,
knalde hard bij het echtpaar bin
nen.
Ada wilde haar laatste dagen
niet in een hospice of ziekenhuis
doormaken. „Ze gaf aan dat ze
thuis wilde blijven. Ze was zo ver
drietig. Ze zei: „Ik kan géén af
scheid nemen." Ze had meer ver
driet over haar kinderen en mij
dan om zichzelf."
Angst
Haar grootste angst was dat ze
door de kanker in haar longen zou
stikken. Daarom werd besloten dat
in de laatste fase sedatie zou wor
den toegepast. „Ze zou door de
huisarts in een diepe slaap worden
gebracht. Het zou zelfs mogelijk
zijn haar tussendoor weer wakker
te maken. Maar het lijden door de
benauwdheid hoefde ze dan niet
24 uur per dag te dragen."
Nadat Wim en Ada overlegd
hadden met hun huisarts, R. de
Jong uit Heerjansdam, of hij de wil
had én in staat was haar op een
goede manier naar haar sterven te
begeleiden, werden afspraken ge
maakt. „De Jong zei dat hij er voor
ons zou zijn. 'Geen zorgen', zei hij
en vertelde dat hij deel uitmaakte
van het regionale Patz-overleg.
Dat is een groep artsen, apothe
kers en wijkverpleegkundigen die
als doel hebben de zorg thuis zo
goed mogelijk te laten verlopen
bij een ongeneeslijke ziekte. Pas
later hoorden we dat hij het dos
sier van Ada nooit met die groep
had gedeeld."
Vanaf het moment dat de wijk
verpleegkundige werd ingescha
keld, een halfuur per dag, liet arts
De Jong zijn gezicht niet meer
zien. „Hij bleef laconiek. Ook toen
de verpleegkundigen aandrongen
op een palliatieve verklaring, om
dat ze nog maar kort te leven had.
Zodat ze hun zorg konden op-
schalen. De arts weigerde dat. Het
was nog geen tijd, vond hij."
Wim stond er alleen voor;
zorgde in zijn roes van emoties zo
goed als het ging voor zijn ernstig
zieke vrouw en zag haar onder
zijn ogen wegkwijnen. „Ze was
een wrak. Ze woog nog maar 40
kilo. Op 6 november heb ik in pa
niek naar De Jong gebeld en geroe
pen: 'Ze moet nu morfine!' Toen
heeft hij Fentanylpleisters voorge
schreven, waarvan we later hoor
den dat de effecten daarvan nooit
zijn bewezen. 'U moet snel zijn',
zei De Jong nog toen hij het recept
voorschreef: 'De apotheek gaat zo
dicht'.
Emoties
„Ik moest Ada, die zo slecht lag, al
leen achterlaten thuis", zegt Wim,
die door emoties wordt overmand.
„Ik was zó in paniek en heb op de
ramen van de apotheek staan bon
zen. Gelukkig was er nog iemand
binnen. Later hoorde ik van de
apotheker dat hij de medicijnen
thuis had kunnen brengen en dat
onze huisarts een injectie met
morfine in haar ader had moeten
geven, volgens de protocollen bij
kanker. Zodat ze de benauwdheid
door bewustzijnsvernauwing niet
zou ervaren. De apotheker leefde
enorm mee. Hij zei: 'U kunt mij 24
uur per dag bellen'."
In het weekend van 15 november
gaat Ada snel achteruit en wordt
de huisartsenpost gebeld. „De
huisartsenpost heeft direct de pal
liatieve verklaring afgegeven. De
weekendarts gaf acuut injecties
met morfine."Ada overleed 16 no
vember 2015. Na wekenlang het
gevoel te hebben dat ze stikte. Het
was haar grootste angst.
Wim vindt dat zijn verhaal ver
teld moet worden. „Niet om de
arts zwart te maken. Maar om an
deren te waarschuwen. Zodat an
deren niet hoeven te doorstaan,
wat zij heeft meegemaakt. Zodat
anderen begrijpen hoe belangrijk
het is dat juist in die heel zware
periode de huisarts de regie houdt,
omdat je zelf de situatie in al je
emoties niet kunt overzien."
In een hoek van zijn woonkamer
hangen foto's van Ada. Sterk. Naast
haar man, kinderen en kleinkin
deren. „Ik ben altijd smoorverliefd
gebleven op Ada", zegt Wim. „Ik
voel me schuldig en mis haar nog
elke dag. We hadden ons het af
scheid zo anders voorgesteld. De
uitspraak geeft wel erkenning. Een
groep deskundigen heeft geoor
deeld dat onze dokter heeft ge
faald."
Huisarts De Jong heeft ondanks
herhaaldelijke verzoeken aangege
ven niet op het verhaal te kunnen
reageren.
maandag 19 juni 2017
GO
'De huisarts liet mijn lieve
vrouwAda in de steek'
Door: Ingrid de Groot
—Wim van Vugt
I
Wim van
Vugt met een
foto van zijn
overleden
vrouw. Haar
grootste angst
was dat ze zou
stikken door
de kanker in
haar longen.
FOTO VICTOR VAN
