In de vroegere katoenspinnerij zitten
nu galerleljes, werkplaatsen,
restaurantjes en een bioscoop
-
e Leipzigers zijn rustige mensen, hadden
ze gezegd. Bedachtzaam, eenvoudig, niet
van dat schreeuwerige, gewoon, normaal,
Oost-Duits. Maar niet op deze dinsdag
avond in de Leipzig Arena. Op de sport-
tribune komt de ware mens naar boven.
In dit geval de ware mens die zich diep
had verscholen in mevrouw Grabowski.
Ze zat voor de wedstrijd nogal nors op
haar te krappe stoeltje, rij R, nummer 18,
duidelijk geïrriteerd door de buren, die
net iets te dicht tegen haar aan zaten.
Maar nu, als haar handballers van
SC DHfK Leipzig in het Spiel des Jahres
ruim vóór staan tegen TSV Hannover,
gaat mevrouw Grabowski helemaal los.
Ze gilt, ze juicht, ze stompt haar buren,
die inderdaad net iets te dicht tegen haar
aan zitten. Leipzig wint uiteindelijk met
28-24 en haalt voor het eerst in de ge
schiedenis de halve finale van de Duitse
handbalbeker. „Meine Güte", stamelt
mevrouw Grabowksi. „Allemachtig".
Haar ogen vol tranen.
Ze waren het niet gewend in de stad,
dit soort succes. Maar het is nog veel
mooier dan dit. Naast deze Arena staat
een andere Arena, die van RB Leipzig. De
voetbalclub die het zo onverwacht goed
doet in de hoogste Duitse competitie.
Elke thuiswedstrijd drommen meer dan
veertigduizend mensen door de
straten naar het vernieuwde oude volks
stadion; het zoemt, het zingt, het zit elke
keer helemaal vol. Kaartjes zijn moeilijk
te krijgen, maar die moeite is het wel
waard, ook voor het handballen (al is dat
iets makkelijker én goedkoper). Dit is
het nieuwe gezicht van een stad
die het gewicht van de laatste
decennia als een loden bal
achter zich aan sleepte.
Een kwartiertje
lopen van de beide
Arena's, aan de
Dittrichring,
ligt de
Runde
Ecke, het oude gezicht van Leipzig. Tij
dens de jaren van de DDR durfden
gewone burgers alleen maar vanuit hun
ooghoeken naar dit gebouw te kijken.
Hier zat het hoofdkwartier van de Stasi,
de beruchte Oost-Duitse geheime dienst.
Nu is het een museum, maar niet zomaar
eentje, het is een plek om rillingen van
te krijgen. Neem de tijd en kijk eens goed
naar het alledaagse kantoortje van een
ambtenaar, naar het plastic koffieappa
raat en de suffe bloempot. Lees de ge
schiedenis van Johannes Herklotz, een
scholier die in een opstel de DDR durfde
te bekritiseren en vervolgens verhoord
werd door zijn leraar, de directeur én
iemand van de geheime dienst.
Of maak gewoon een praatje
met de mevrouw die het mu
seum beheert en hoor
haar vertellen over de
camera met die
lange, smalle
lens die speci-
Goed toeven
Terrassen bieden
uitzicht op de
Thomaskirch in
het centrum, waar
de stoffelijke res
ten van Johann
Sebastian
Bach zijn
481 zaterdag 10juni 2017
