1 Column I
Monica viert een bijzondere verjaardag. Bij zon
mijlpaal horen nieuwe inzichten, zeggen ze.
HET BLEEK EEN
MINUSCUUL
SPINNENWEBJE
VAN RIMPELS
eertig. Ik doe m'n ogen open
en weet: het is zover. Vanaf
vandaag ben ik geen dertiger
meer. Ik loop naar beneden en
word besprongen door mijn
meisjes. 'Je bent jarig!' gillen ze. Ik krijg
een porseleinen bord met roze hartjes dat
past bij de beker met hartjes die ik verle
den jaar kreeg, nagellak met rode glitters,
en tekeningen. Ik geef ze dikke knuffels.
'Vanmiddag gaan we taart eten', beloof ik.
Al heb ik het stellig ontkent, in mijn
laatste weken als dertiger heb ik me toch
een beetje druk gemaakt om het begin
van de tweede helft (al kan ik natuurlijk
alleen maar hopen dat die tweede helft
nog maar net is ingezet). Vooral toen ik
in de spiegel laatst een pigmentvlekje
onder mijn rechteroog dacht te zien. Het
bleek bij nadere inspectie geen vlekje
dat wel weer zou wegtrekken, maar een
minuscuul spinnenwebje van rimpels
dat zich alleen maar kan uitbreiden. Als
ik heel dicht voor de spiegel ging staan,
zag ik het verval onder mijn linkeroog
ook al beginnen.
40 zou het nieuwe 30 zijn. Nou, echt
niet. Ik ben geen 30, ik zie er niet uit als
30 en ik voel me geen 30. Tien jaar gele
den was ik voor het eerst zwanger, dacht
ik dat ex-man de perfecte match was voor
mij, dat we een prachtig huis zouden
kopen en heel gelukkig gingen worden.
Ik voelde me een zondagskind. Mij kon
niks slechts overkomen.
Gelukkig ben ik wel, met twee prach
tige, gezonde kinderen, een fijne baan en
dito vrienden. Alleen dat mooie huis is
er nooit gekomen en die perfecte match
bleek iets minder perfect. Een collega zei
ooit: 'Van wat nachtvorst word je een
interessanter mens'. Minder naïef, hoop
ik ook.
Nu ik het echt ben, vier decennia oud,
voelt het best prima. Een scheiding past
wel bij 40. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Ik schijn nu volgens alle damesbladen
ook beter te weten wat ik wil in het leven.
Maar dat is niet zo. Ik wil nog steeds
hetzelfde. Dat had ik op m'n 30ste al
goed gezien. Ik wil een huis vol mensen
die elkaar liefhebben. Groot hoeft het
alleen niet meer te zijn, maar wel graag
licht en gezellig. Met in de gang, meteen
als je binnenkomt, een muur vol foto's.
Allemaal in verschillende lijstjes. En in
de keuken een kast met glazen deurtjes.
Zodat je het servies kunt zien. Een
servies met roze hartjes. <l
Tweede
helft
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
6| zaterdag 10 juni 2017
