Filmfreak Ab Zagt en popjournalist Stefan Raatgever draaien door
'Wij lopen geen kans zeil'slachtoffer
te worden. Dal geeft een behaaglijk gevoel'
Doorboorde lijken
Dergelijk realisme zie je zelden terug
bij de moorden die in televisieseries
worden getoond. Een Bekende Neder
lander die in Baantjer voor lijk speelt,
maakt mij niet echt ongerust. De door
boorde lijken waarin een regisseur als
Quentin Tarantino grossiert: idem
dito. Overdaad schaadt.
Toch probeer
ik alle misdaad-,
politie- en
thrillerseries te volgen.
Het liefst op de dag dat de afleveringen
beschikbaar zijn. Documentaires over
echt gebeurde misdaden schieten er
wel eens bij in.
Ik vraag me vaak af waar die fascina
tie vandaan komt. Is het een morbide
vorm van voyeurisme? Terwijl
de kijker lekker veilig op de
bank zit, spelen zich op het
beeldscherm de gruwelijkste
taferelen af die je je ergste vij
and niet zou toewensen.
Daarna volgt de spanning
tuurlijk niet altijd gebeurt.
Een man die dagelijks met
echte en fictieve misdaad te
maken heeft, is Simon de
Waal. Hij schreef talloze
misdaadromans, regisseerde
een prima crimefilm Cop vs
Killer) en
probeert ook
over het oplosmoment. Het is
altijd geruststellend dat de
dader(s) op een gegeven mo
ment gepakt gaan worden.
Wat in het echte leven na-
nog echte boeven te vangen.
Hoe kijkt hij naar de fascinatie
van mensen voor moord en
doodslag op de televisie?
„Mensen kijken graag naar
het leed van een ander", is zijn conclusie.
„Bij een ernstig auto-ongeluk is er altijd
sprake van ramptoerisme. Dat zit gewoon
in de mens. Daarom zijn misdaad-, zie
kenhuis- en advocatenseries zo populair.
Het leed van anderen komt veilig ons
huis binnen en wij lopen geen kans zelf
slachtoffer te worden. Dat geeft een
behaaglijk gevoel." De Waal maakt wel
een onderscheid
tussen een serie als
Baantjer en de Scan
dinavische series als The Bridge en The
Killer. „Bij Baantjer weet de kijker wat
hij kan verwachten. Het is een soort ge
zelschapsspel. Wie is de dader? Je kan
gerust naar toilet gaan en dan nog mis je
II oeveel moorden heb ik in
I de loop der jaren in diverse
I televisieseries en speelfilms
I gepleegd zien worden? Het
I moeten er tienduizenden
zijn geweest. Toch heb ik er nooit een
seconde wakker van gelegen.
De eerste keer dat ik echt opveerde
in mijn kijkstoel, was toen ik in een
volle bioscoopzaal voor het eerst de
douchescène uitPsycho (i960) van
Alfred Hitchcock - de moeder van
alle filmmoorden - onderging. Het
schreeuwende publiek zal ik nooit
vergeten. Deze moord zag niemand
aankomen.
Sindsdien zie ik dagelijks tientallen
moorden in de bioscoop en op televi
sie. Soms zijn ze ronduit oubollig zoals
in Midsomer Murders, waarin slacht
offers zelfs in een bord soep kunnen
verdrinken. Soms is het ondraaglijk
realistisch, zoals de Poolse regisseur
Krzystof Kieslowski liet zien in A Short
Film About Killing (1988), waarin het
een eeuwigheid leek te duren voordat
een taxichauffeur werd gewurgd.
Kijkverslaafde Ab Zagt
kan er maar geen genoeg
van krijgen: misdaadseries.
Alles wil hij zien, maar
waarom toch?
Waarom
zien we dit
zo graag?
261 zaterdag 3 juni 2017
