'Hij bleek
te zijn
met grote
hoeveelheden
drugs'
ALS IK HEM
AAN DE LIJN
HAD, HIELDEN
WE HET
LUCHTIG
Die i/fffi mij j
Peter (55), de man van Stien (50), is chauffeur. Hij
krijgt een celstraf nadat de douane in zijn vrachtwagen
drugs vindt.
Stien: „In de 16 jaar dat Peter en
ik een relatie hebben, ging ik
voor de gezelligheid vaak met
hem mee op zijn ritten als
vrachtwagenchauffeur naar
het buitenland. In 2014 begon hij bij een
nieuwe baas. Hij vertrok voor een rit naar
Engeland, maar omdat mijn moeder naar
het ziekenhuis moest, kon ik er dit keer
niet bij zijn. Op woensdag zou hij me bel
len, maar ik hoorde maar niks. Ik was heel
ongerust, stuurde om de haverklap be
richtjes. Had hij een ongeluk gehad? Pas
's avonds werd ik teruggebeld, door de
Engelse douane. Peterwas opgepakt,
zeiden ze, hij werd op dat moment ver
hoord. Bij een grenscontrole waren grote
hoeveelheden drugs in zijn lading gevon
den. Hij werd voorgeleid en op alle pun
ten schuldig bevonden. De eis: 24 jaar.
De eerste keer dat ik hem opzocht in de
Engelse gevangenis, zat hij in een zaal vol
mannen met rode hesjes aan. Ik schrok
enorm, hij was 10 kilo afgevallen. Het
liefst wilde ik hem mee naar huis nemen,
maar ik mocht hem niet eens aanraken.
Het was vreselijk hem zo te zien, ook
omdat hij zich heel druk maakte over wat
zijn medegevangenen van hem zouden
denken. Want Peter is onschuldig, daar
ben ik 100 procent van overtuigd. Ik weet
hoe hij over drugs denkt, hij is zelfs tegen
een jointje. En hij zou mij - die bij hem in
de wagen had kunnen zitten - nooit in
gevaar brengen. Bovendien bleek zijn
nieuwe baas wel meer chauffeurs vast te
hebben zitten. Toch is Peter veroordeeld
als brein achter de hele operatie.
Hij heeft 2,5 jaar in Engeland gezeten.
Ik ben zo'n tien keer op bezoek geweest,
vaker kon ik niet betalen. Het laatste jaar
lukte het helemaal niet meer. Peter kreeg
elke week 10 pond, die zette hij op zijn
telefoonkaart, zodat we twee keer 5 mi
nuten konden bellen. We hielden het dan
altijd luchtig, vertelden elkaar niet over
onze problemen. Als ik ziek was, zei ik
dat niet, want wat kon hij eraan doen?
We spraken vooral over zijn zaak en de
contacten die ik in Nederland onderhield
met het ministerie, de ambassade, de
reclassering. Ik deed er alles aan om hem
hier
heen te
krijgen. In no
vember vorig jaar
was het eindelijk zover:
Peter kwam naar een Neder
landse gevangenis. Na hem 2,5 jaar
niet aangeraakt te hebben, had ik hem
opeens in mijn armen. Dat was fijn, maar
ook onwennig, tussen de andere gevan
genen, bezoekers en bewaarders. Ik had
het gevoel dat iedereen naar ons keek.
Nog steeds vind ik het moeilijk om
hem te zien in een zaal vol mensen. Twee
uur duurt het bezoekuur, maar na ander
half uur zitten we elkaar aan te kijken:
wat zullen we nu eens zeggen? Veel beter
gaat het als we met z'n tweeën zijn, wat
een keer per maand mag. In een kamer
met een tweepersoonsbed, een radio en
een douche. Het peeskamertje, wordt het
genoemd, maar bij ons is dat er nog niet
van gekomen. Daarvoor moet ik mijn
verlegenheid overwinnen, Peter en ik
moeten eerst weer naar elkaar toe
groeien. Ik hoor dat van meer vrouwen
van gedetineerden. 'Ik wacht wel tot-ie
thuis is', zeggen ze. Peter hoopt natuur
lijk wel dat er meer gebeurt dan kletsen
en knuffelen, maar vindt het ook prima
om het rustig aan te doen. Seks is nooit
het belangrijkste geweest tussen ons.
Peter heeft twee keer strafverminde
ring gehad en moet nog 7 jaar zitten. Hij
heeft zich erbij neergelegd en maakt er
het beste van. 'Ik voel me hier al lekker
thuis', grapt hij soms. Hoewel het nog
lang duurt, leef ik ernaar toe dat hij weer
bij me zal zijn. Het zal niet meevallen om
na tien jaar alleen weer de harmonie te
vinden, maar ik hou van Peter en steek
mijn hand voor hem in het vuur. Ik zal
altijd voor hem blijven vechten." <1
magazine 15
gepakt
Tek st PAM VAN DER VEEN
E Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
