WEER EVEN THUIS
u
19
Connie Huibregtse groeide op aan de voet van de Zeelandbrug, op een paar meter van
de Oosterschelde. Daar kweekte ze doorzettingsvermogen en vrijheidsdrang.
Connie Huibregtse (49)
had vanuit haar slaapka
mer eersterangs uitzicht
op de Oosterschelde. Ze
groeide op in het brug
wachtershuis aan de voet van de Zee
landbrug langs de Weg naar de Val.
Een bijzondere plek, al was ze zich
daar toentertijd totaal niet van be
wust. „Maar er is in die tijd natuurlijk
wel een basis gelegd."
Dit weekend trapt ze 'even' 235 ki
lometer weg tijdens de Fietselfste-
dentocht in Friesland. Dat had Con
nie vroeger nooit kunnen bedenken.
Achteraf gezien kweekte ze daar bij
de Val echter een vechtersmentaliteit
en leerde ze door te zetten. School
was best een eindje weg en de huizen
van vriendinnetjes ook. En dan had
ze nog haar vader, die eindeloos met
haar ging fietsen. „Altijd weer die
klerebrug over. En op de terugweg
had je altijd tegenwind. Dan fietste ik
vijf kilometer in het wiel van mijn
vader en ging ik hem net het laatste
stukje, dat naar beneden liep, voor
bij."
Toen de nu in Serooskerke (S) wo
nende Connie laatst weer eens over
de Zeelandbrug ging fietsen, zat ze
daar vooraf ontzettend tegenaan te
hikken. „Maar joh, er was helemaal
niks ergs aan. En ik had ook nog eens
gewoon wind mee! Ik wilde gelijk
mijn vader bellen. Kun je nagaan hoe
zoiets in je cellen zit."
Naast doorzetten leerde ze aan de
Val ook ook te genieten van alleen
zijn, wat ze als kind veel is geweest.
„Dat vind ik nu zelfs heerlijk. Ook
qua wonen. Ik heb daarna nooit meer
in een rijtjeshuis gewoond. Vrijheid
is denk ik wel mijn hoogste waarde,
mijn grootste goed. Ik ben daar mis
schien wel een beetje vrijbuiter ge
worden", lacht Connie.
Ze verhuisde met haar ouders van
Bergen op Zoom naar Zierikzee toen
ze een jaar of zeven oud was. Haar va
der, ooit de jongste kapitein op de
duwvaart op de Rijn, ging aan de slag
als fulltime brugwachter. Met de
bouw van de Oosterscheldekering in
die tijd was het handig een mannetje
dag en nacht in de buurt te hebben
om de Zeelandbrug te bedienen als
er rijnaken met materialen door
moesten. „En zo kwamen we in het
brugwachtershuis terecht." Hemels
breed tien meter van de Ooster
schelde verwijderd.
Met een moeder die in de horeca
werkte en een vader die zijn werktijd
doorbracht in het hoge brugwach
tershuisje op de Zeelandbrug zelf,
was Connie best vaak alleen thuis.
Haar favoriete piekwas de woonkeu
ken, waar ze op haar zitzak boek na
boek verslond. En ze had Barry, een
grote en waakse Sint Bernhard, die
haar het gevoel gaf veilig te zijn. „De
deur stond altijd open, er is nooit iets
HSI»
gebeurd." Wel stonden er met grote
regelmaat toeristen bij het huis. Die
kwamen met bussen aan om de Zee
landbrug van dichtbij te bekijken. „Ik
weet niet hoeveel mensen die brug
vanuit onze achtertuin hebben gefo
tografeerd!"
Connie deed de havo en daarna een
toeristische opleiding in Leiden. Om
uiteindelijk, na ook nog een tijdje bij
een restaurant op de stormvloedke
ring te hebben gewerkt, de zilte ver
gezichten te verruilen voor bergen,
jarenlang werkte ze als skilerares in
Oostenrijk en Australië. „Mijn moe
der komt uit Zuid-Duitsland, vlakbij
de grens met Oostenrijk, dus ik werd
op mijn derde al op de ski's gegooid."
Connie leefde een prachtig vrij le
ven op plekken met adembene
mende natuur, voordat ze jaren gele
den terugkeerde naar Zeeland. „In
Australië in de bush. Dat was echt bij
zonder wonen. Je had altijd een ket
tingzaag in je auto om een pad te
kunnen maken en we zaten op twee
uur rijden van de winkel vandaan. De
eerste keer dat ik er boodschappen
deed, vergat ik melk te kopen en dan
zit je dus twee weken zonder." Het
leven van haar jeugd, met zicht op de
Oosterschelde, schaatsen op het
plasje van natuurgebied Zuidhoek en
lange zomers bij de haven is daarmee
niet te vergelijken. Maar een buiten
meisje werd ze toen wel. „Ik ben al
tijd buiten en houd van sport. Dat
zaadje is daar toch wel geplant."
Ik weet niet hoeveel mensen die brug vanuit onze
achtertuin hebben gefotografeerd
zaterdag 3 juni 2017
GO
Vrijbuiter aan de Val
Esme Soesman
Connie Huibregtse bij haar voormalige woning bij de Zeelandbrug. foto dirk jan gjeltema
Connie was als kind veel alleen, maar vermaakte zich met boeken en met Barry,
haar Sint Bernard.
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
- Connie Huibregtse
