14 ZE
In het atelier
na schooluren terecht kon. Zij in
spireerde. Na het VWO werd ik in
1994 enthousiast ontvangen op de
kunstacademie van Den Bosch.
Daar vroegen ze ook waarom ik
graag wilde tekenen en schilde
ren. Ik heb toen het verhaal van de
nieuwe jongen verteld. Dat sloeg
aan."
Voor ze naar Den Bosch ging
had ze al een zekere eigen stijl
ontwikkeld, met figuurtjes die zo-
werkingsplaats van Gerard. Eva
heeft haar atelier meteen aan de
straatkant. Als ze schuinweg door
het raam kijkt kan ze op de stad
huistoren zien hoe laat het is. Die
dubbele werkruimte is handig.
Gerard levert de houten panelen
aan, waarop Eva schildert. Boven
dien, ze heeft geen rijbewijs: „Dan
is het niet zo handig om op het
platteland te gaan wonen."
Eva Bonneur (1976) werd in
Vlissingen geboren en groeide op
in 's-Gravenpolder. Hoe ze in de
'kunst' verzeild raakte? „Dat be
gon op de basisschool, met de
nieuwe jongen die er in de klas bij
kwam en heel goed kon tekenen.
Om indruk op hem te maken ben
ik dat ook gaan doen. Ik vond het
zo leuk, dat ik olieverf voor mijn
verjaardag vroeg. Op het Goese
Lyceum was Remke von Glahn
een lerares tekenen, bij wie je ook
wel menselijke als dierlijke ken
merken hadden. Op de kunstaca
demie liet ze die los: „Ik studeerde
af met een werkstuk, waarin
puinaarde was verwerkt waaruit
bruine bonen groeiden. Er prijkte
ook een behaard badpak in, heel
vies roze."
Na haar examen kwam ze snel
terug bij de wat melancholieke fi
guurtjes, die ze vóór Den Bosch
maakte. Tegenwoordig vaak twee
tallen, die elkaar vasthouden.
Menselijke ogen, een geslachts
loos lichaam, de ene keer voorzien
voorzien van een gewei, dan weer
van vleugels, vissenschubben of
een staart. Tot een jaar geleden op
klein formaat. Toen werkte de be
vriende kunstenares Nicole Bian-
chet een tijdlang in haar atelier
aan schilderijen, die tot het pla
fond reikten. Eva Bonneur: „Hé,
dacht ik toen, ik kan ook wel eens
wat groters maken." Ze gaat naast
één van haar tegen de muur ge
plaatste schilderijen staan. Zeker
1.80 meter hoog.
Ze werkt met acrylverf, vooral
uit praktische overwegingen.
Olieverf is zeker ook mooi, maar
de droogtijd is soms dagen, we
ken. „Daar ben ik te slordig en te
ongeduldig voor", zegt ze. Achter
gronden maakt ze met acrylinkt.
De ontwerpen van haar schilde
rijen heeft ze op een wandbord
geprikt. Over haar werk: „Ik schil
der vrij plat, zonder diepte. Ik
maak daarom structuur in de on
dergrond, zodat het werk niet
dichtslaat. Sprookjesachtig is maar
een term. Ik was vroeger altijd een
dromer. Introvert en verlegen,
met het gevoel dat de wereld meer
in mij was dan ik in de wereld.
Doordat ik kan schilderen lijkt al
les meer op zijn plaats te vallen."
De Hobeinstraat, het is
net om de hoek bij het
stadhuis van Vlissingen.
Haar man Gerard heeft
de Zeeuwse vlag aan de gevel ge
hangen. „Dat vindt hij leuk", zegt
Eva Bonneur.
De kunstenares heeft haar
werkruimte meteen na de groene
toegangsdeur. De vorige bewoner
had er een ruimte om aan auto's te
sleutelen. Daarvoor zat er een
aannemer, die van het oorspron
kelijke woninggedeelte een werk
ruimte aan huis maakte. Die
werkruimte aan huis was precies
de reden dat Eva Bonneur en haar
echtgenoot Gerard Setterich een
jaar of drie geleden besloten tot
aankoop over te gaan. Ze plaatsten
een tussenmuur in de ruimte. Het
achterste gedeelte is de houtbe-
donderdag 1 juni 2017
Voor grote werken heeft Eva Bonneur een trapje in haar atelier, fotosmechteld jansen
Dit is een serie over
Zeeuwse kunstenaars en
hun werkplek.
Vandaag: Eva Bonneur in
Vlissingen.
Sprookjesachtig is maar een term
Jan van Damme
