Uii
1;
'Eindelijk kan ik ook
gemakkelijk het strand op'
Syrisch gezin na 25 jaar even terug in Oost-Souburg
f
EN 19
Het Syrische gezin
llyo zat in 1992
ondergedoken in
een kerk in Oost-
Souburg. Gisteren
keerde het terug
vooreen reünie met
de helpers van
toen.
rsi
Soms is er wat twijfel.
Meestal is één blik vol
doende. „Antimous! Ik
zie het meteen. Je bent
niets veranderd." De herkennin
gen zijn wederzijds. Er mag dan
een kwart eeuw vergleden zijn, de
gevoelens zijn niet vervaagd, zegt
Antimous llyo. „Zodra we binnen
liepen was het alsof die 25 jaar niet
zijn gepasseerd. We voelden ons
meteen weer thuis."
Zeven maanden zaten Anti
mous, zijn ouders en zes broers en
zussen ondergedoken in De Ark,
het gebouw achter de hervormde
kerk aan het Oranjeplein in Oost-
Souburg. „We hadden twee slaap-
ruimtes: één voor vader en de jon
gens, één voor moeder en de meis
jes. En één woonruimte. We
mochten de keuken gebruiken om
te koken. Eén wc was omgebouwd
tot douche", vertelt zus Ninwa
llyo.
Ze waren in 1990 als Syrisch-or-
thodoxe christenen gevlucht uit
Syrië. „Er zijn altijd botsingen ge
weest tussen verschillende bevol
kingsgroepen. Wat er toen al mis
was, is nu geëscaleerd", verklaart
Antimous.
Syrisch-orthodoxe christenen
waren en zijn een minderheid in
zijn vaderland. Toch mocht het ge
zin niet in Nederland blijven. „Be
halve mijn oudste broer Julius,
omdat die anders in het Syrische
leger zou moeten. Hij zat daarom
Ik werd al emotioneel
toen we de hoek om
kwamen en ik de
kerktoren zag. Onze
harten vullen zich
met liefde
al in Oldenzaal, waar ook een oom
van ons woonde", vertelt Anti
mous. Kerken en Stichting Inlia
schoten de overige gezinsleden te
hulp en boden kerkasiel.
Op 10 april 1992 kwam het gezin
llyo op het geheime onderduik
adres aan. Hoewel, geheim? „Het
hele dorp wist het hoor. En heel
veel mensen wilden helpen", her
innert Janny Cladder zich. „We
hebben eindeloos veel spelletjes
gespeeld. Taalles en muziekles ge
geven. Gezorgd voor eten en drin
ken. En zeven dagen per week, 24
uur per dag waren er zeker twee
begeleiders aanwezig. Ik heb hier
nachten op de vloer geslapen."
Het verhaal van het gezin in de
kerk bleef dus niet onopgemerkt.
De PZC schreef erover. Zeeuwse
Kamerleden kregen een brief van
het kerkbestuur met het verzoek
om te helpen. Wachtend op het
verlossende woord mochten de
jongste kinderen wel naar buiten
en naar school. De ouders en de
oudere kinderen niet.
Antimous: „Het was een dubbel
gevoel. We zaten ondergedoken en
opgesloten, maar waren ook veilig
en voelden ons thuis. Die gezins
foto buiten bij De Ark, die we net
opnieuw hebben gemaakt, was het
eerste moment dat we allemaal
naar buiten konden. Toen hadden
we net gehoord dat we mochten
blijven. Alleen moesten we het of
ficiële besluit nog krijgen."
Toen dat kwam, woonde het ge
zin nog even in Vlissingen en
Oost-Souburg. „Maar mijn ouders
kozen er uiteindelijk voor om naar
Oldenzaal te verhuizen. Als kind
vond ik dat best jammer, want we
hadden hier net vriendjes gevon
den", zegt Antimous.
Maar ach, het leven in Oldenzaal
is goed geweest voor het gezin.
„Alles wat we hier in Oost-Sou
burg hebben ervaren, is omgezet
in positiviteit", zegt Ninwa. „We
We hebben eindeloos
veel spelletjes
gespeeld. Taalles en
muziekles gegeven.
Ik heb hier nachten op
de vloer geslapen
hebben geluk gehad." Alle acht
kinderen hebben een gezin. Er zijn
nu 22 kleinkinderen. Antimous
lacht: „We zijn verviervoudigd."
Ze hebben zich allemaal al 25
jaar verheugd op deze reünie. En
de Souburgers ook; er blijven
mensen binnenlopen in De Ark.
Natuurlijk gaat het over toen, maar
ook over nu. Hoe is het ze vergaan?
Hebben ze kinderen? Janny Clad
der lacht. „Ik had Ninwa niet met
een herkend. Maar ze heeft haar
dochter bij zich en lijkt sprekend
op Ninwa zoals ik me haar herin
ner."
Ninwa vindt het moeilijk om
haar gevoelens onder woorden te
brengen. „Al die herinneringen. Ik
werd al emotioneel toen we de
hoek om kwamen en ik de kerkto
ren zag. Onze harten vullen zich
met liefde."
Scoutcrawler heet het rupsvoer
tuig waar Tina haar eigen rolstoel
op kan vastmaken. „Het voelt heel
stabiel", merkt ze tot haar opluch
ting. „En gemakkelijk te bedienen.
Het geeft een heel zeker gevoel. Nu
kan ik eindelijk ook gemakkelijk
mee het strand op."
De strandrolstoel wordt ver
huurd door Off Road Solutions
van Martijn Koppejan uit Oostka-
pelle. Het voertuigje staat bij de
strandpost van Stichting Strand-
exploitatie Veere in Domburg en
kost 30 euro voor een uur.
Zacht zand
De 27-jarige Duitse uit Frankfurt is
vanaf haar geboorte gehandicapt
en kan bijna niet lopen. Alleen
kleine stukjes, zodat vader Michael
haar rolstoel over het zachte zand
kan tillen. Op het hardere deel kan
ze zelf rijden.
Maar meestal wacht ze boven
aan het strand tot haar familie te
rugkomt. „Dan lees ik een boek en
drink een koffie."
Zo mist Tina veel strandplezier.
Sinds woensdag is ze in Domburg
en deze zaterdagochtend is haar
tweede strandbezoek. De scout
crawler is een uitkomst, vindt ze.
„Ik heb zoiets nog nooit gezien,
maar het is echt heel fijn. Mijn rol
stoel zakt altijd snel weg in het
zand."
Tina blijft nog even in Domburg
en nu ze de scoutcrawler kent, gaat
ze die zeker nog eens gebruiken.
Vader Michael is ook enthousiast.
„Zo kunnen we samen plezier
hebben op het strand."
maandag 29 mei 2017
WA
Opgesloten maar veilig in de kerk
Maurits Sep
T/
w in
Danho llyo houdt de gezinsfoto vast die in 1992 is gemaakt. Zondag is een nieuwe foto gemaakt, in
dezelfde opstelling. Bovenste rij (vlnr): Takrid, Nadia, Sara. Middelste rij (vlnr): Julius, moeder Warda,
vader Yoesef, Antimous. Onderste rij (vlnr): Ninwa, Danho, Klimis. foto ruben oreel
- Ninwa llyo
-Janny Cladder
A De Duitse Tina Christ test de scoutcrawler. foto ruben oreel
Ze twijfelt even of ze voor de
krant de speciale strandrolstoel
wil testen die sinds zaterdag te
huur is in Domburg. Vooruit
dan, zegt Tina Christ. Als ze te
rugkomt straalt ze. Hoe het
was? „Goed!"
Maurits Sep
Domburg
