ft
S
Kroniek
Wekelijks schrijft Hugo Borst over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt.
Als hij bij haar op bezoek is in het Verpleeghuis, gaat zijn mobieltje.
a, die een minuut of
tien naast me had zitten
zwijgen, sidderde kort.
Ze schrok van het geluid
van mijn iPhone - mijn
ringtone is een flipperkast. Ik was 'm
vergeten op stil te zetten.
In principe voer ik tijdens de be
zoeken aan mijn moeder geen tele
foongesprekken, maar ik nam op.
Het was mijn vrouw. Karina reageer
de op een appje. Ik moest iets door
geven van verzorgende Martha. Die
had net gevraagd of er wat comforta
bele bloesjes zonder lange mouwen
voor ma konden worden gekocht.
Het wordt zomer.
„Zeg eens wat tegen, ma", zei ik
en ik hield mijn telefoon tegen ma's
oor.
„Hallo Joke", zei Karina aan de an
dere kant.
Aan ma's ogen las ik af dat ze luis
terde.
moeders stem hoorde, kreeg ik tranen
in mijn ogen."
„Ik ook!" zei ik.
Karina belde ma bijna elke dag.
Vaak rond etenstijd. „Hoe lang moet
dat vlees, Joke?"
We rekenden uit dat ze zo'n 7500
telefoontjes heeft gepleegd met haar
schoonmoeder. Daar zaten inciden
teel moeizame gesprekken tussen
hoor, met stiltes en zo. Ma kon ook
koppig zijn.
„Kon jij er eigenlijk iets van ver
staan?" vroeg ik.
„Niets, en toch was het net alsof
het weer even zoals vroeger was.
Heel gek. Haar stem was ook stevi
ger."
Ik knikte. Ma fluistert alleen nog
maar, maar met die telefoon aan haar
oor leek ze zich te forceren.
„Moeten we vaker doen", zei ik.
„Als ik aan tafel naast haar zit, bel ik
je eventjes." <1
„Hoe is het met je?"
Ma's lippen maakten aanstalten te
antwoorden, maar Karina vroeg te
snel door. „Heb je lekker geluncht?"
Er viel een stilte.
Toen begon ma. Ze begon iets te
vertellen. Het waren klanken, een
enkel woord, die klanken en woorden
vormden zinnen. Je reinste dada,
maar ze deed het zo overtuigend en
vanzelfsprekend dat ik ontroerd was.
Behoorlijk ontroerd. Scherp spul
hoor, dat Fisherman's Friend.
Ik heb veel met ma gebeld in mijn
leven. Heel veel. Vaak zomaar, soms
ook met een reden. En als ik heimwee
had. Vroeger vanuit de Achterhoek.
Eater eens vanuit Madrid. Toen ik een
beetje in paniek was. Maar meestal
zonder drama. Over ditjes en datjes.
Er zullen niet veel dagen zijn geweest
dat ik ma niet hoorde.
Later die dag zei Karina: „Toen ik je
magazine 39
i
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
WG
