'Hij vond het
om vader
te worden'
ONZE FOCUS
GING NAAR
HEEL GEZOND
WORDEN
Die uan mij j
Melany (46) en Niels (44) begonnen laat aan
kinderen omdat Niels aanvankelijk niet wilde.
Dat wachten brak hen lelijk op.
elany: „Als het aan mij had
gelegen, waren Niels en ik
al snel aan kinderen begon
nen. Ik was 25 toen we een
relatie kregen en zag hem
als de ideale vader. Alleen, hij wilde niet.
Hij vond het nog te eng, voelde zich te
jong, wilde eerst meer vastigheid, een
huis kopen, dat soort dingen.
'Wat maakt het uit?' zei ik. 'Zo'n kind
weet toch niet of het in een koop- of een
huurhuis woont?' Aan de liefde lag het
niet. Maar hoeveel discussies we ook
voerden, hoeveel tranen ik ook vergoot,
Niels durfde niet. Zeven jaar heb ik ge
probeerd hem te overtuigen, maar pas
toen ik bij hem wegging, heeft hij zich
bedacht. Hij wilde me niet kwijt en vroeg
me ten huwelijk, want hij wilde wel eerst
netjes trouwen.
En toen lukte het niet om zwanger te
worden. Helemaal niet. Ik had er nooit bij
stilgestaan dat dat zou kunnen gebeuren.
'Dan doen we toch gewoon ivf, zei Niels,
niet wetend dat ivf geen garantie is voor
een succesvolle zwangerschap. Toen hij
zich dat realiseerde, voelde hij zich heel
lullig. En hoe langer het duurde, hoe ge
frustreerder ik raakte. Ik heb Niels zijn
excuses laten aanbieden voor het feit dat
hij mij zeven jaar had laten wachten,
maar ik was nog kwader op mezelf.
Waarom had ik er zo veel tijd overheen
laten gaan? Waarom was ik zo stom ge
weest het risico te nemen dat een zwan
gerschap misschien niet meer zou
lukken? Hoe had ik het zo ver kunnen
laten komen?
Tien jaar zijn we ermee bezig geweest.
Ik heb zes ivf-behandelingen gehad,
waarvan een aantal in het buitenland. Het
was een aanslag op mijn lijf en geest,
maar opgeven was geen optie. Niels stond
achter me, die probeerde me niet te stop
pen. Hij had zich erbij neer kunnen leg
gen als we geen kind zouden krijgen,
maar voor mij gold dat niet, en dat wist
hij. We hebben alle mogelijkheden
overwogen, zelfs eiceldonatie en draag
moederschap. Maar toen de laatste ivf-
behandeling aansloeg en ik het kindje
met zestien weken verloor, stortte ik
helemaal in. Op het suïcidale af: ik wilde
met
meer.
Niels greep
in. 'Zo kunnen we
niet verder', zei hij. 'We
verleggen onze focus naar heel
gezond worden.'
Ik was op alle fronten uitgeput en hij
wilde mij eerst weer een beetje normaal
in het leven zien staan. Dat we daarvoor
onze levensstijl moesten aanpassen, was
een puur instinctieve beslissing van hem.
We stopten met suiker, zuivel, granen en
E-nummers, ik ging regelmatiger leven,
minder doorjakkeren en op fertiliteits-
yoga. Niels was nog fanatieker dan ik, van
hem moest zelfs de ketchup eruit van
wege die ene procent suiker.
Het hielp. Ik viel af, werd fitter en mijn
huidallergieën verdwenen, net als mijn
depressie. Na zeven maanden zei Niels:
'Je bent al een tijdje niet meer ongesteld
geweest!' 'Grapjas', antwoordde ik nog,
maar ik deed toch maar een test. En daar
verschenen opeens die twee streepjes. Op
vaderdag nog wel.
Niels heeft de hele zwangerschap over
me gewaakt als een leeuw. 'Wat denk jij
nou?' zei hij als ik dacht dat ik de tuin kon
gaan spitten. 'Je bent geen 25 meer, hoor.'
Hij zorgde dat ik pas op de plaats maakte
en hield me voor dat het logisch was dat
ik bang was, na alles wat we meegemaakt
hadden. 'Vecht niet tegen de angst, die
hoort erbij', zei hij. Wijze woorden waar
ik iets aan had.
Drie jaar geleden werd Melle geboren.
'Ik heb nog nooit iets gevoeld wat zo
zacht is', zei Niels toen hij zijn zoon vast
hield. Het eerste wat ik zei, was: 'Einde
lijk.' Hèhè, daar was hij, ons mannetje.
Wat was ik blij. We hadden potver-
domme echt een kind gemaakt." 41
magazine 15
eng
Teksl PAMVAN DER VEEN
E Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
