'Al met al ben Ik
van de ellende
sterker geworden'
.1
„In de periode van mijn ziekte heb ik de
mensen om me heen pas echt goed leren
kennen. Er waren vriendinnen die me
steunden, er waren er ook die precies de
verkeerde dingen zeiden, zoals: 'Oh, ik
ken iemand die er wél aan dood is ge
gaan.' Ik had last van die negativiteit.
Tweeënhalf jaar geleden begon het al
lemaal. Ik had een gevoelig plekje onder
mijn borst, dat voelde als een ontsteking.
Ik dacht: misschien komt het van mijn
beugelbeha. De huisarts stuurde me voor
de zekerheid door naar het ziekenhuis.
Dezelfde dag nog kreeg ik een punctie en
niet veel later het vreselijke bericht: de
tumor is kwaadaardig en snel groeiend.
Het eerste wat ik dacht: ik ga dood. En
hoe moet het dan met de kinderen? Er
werd een borstsparende operatie inge
pland. Ook de poortwachter, de hoofd
lymfeklier, werd verwijderd. De kanker
was niet uitgezaaid, maar er werden nog
wel kankercellen gevonden aan de rand
van het verwijderde weefsel, dus dat
betekende nog een operatie om al het
borstweefsel weg te halen.
Toen ik daarvan hersteld was, begon de
chemo, preventief. Ik moest acht kuren
doen en ben daar heel erg ziek van ge
weest. Ik hield niks binnen, lag als een
vaatdoek op de bank. Bijna al mijn nagels
lieten los en binnen twee weken begon
nen de eerste plukken haar los te laten. Ik
besloot het nog verder uitvallen van mijn
haar voor te zijn en liet mijn jongste
dochter mijn staart afknippen en ging
er daarna met de tondeuse overheen.
Ik vind het heel moeilijk dat mijn
ziekte ook invloed heeft gehad op het
leven van mijn dochters. Ze zijn vast
bang geweest me te verliezen, al hebben
ze dat nooit zo uitgesproken. Met name
de jongste, nu 11 jaar, praat er niet graag
over. Ze heeft in die tijd wel een ca-
'EEN VROUW
DIE KANKER
HEEFT GEHAD,
KRIJGT NIET
MAKKELIJK EEN
HYPOTHEEK'
deautje voor me gemaakt, zo
lief. Het was ingepakt in een
tekening. Daar stond op: 'Ik
hou van je, lieve mama, hoe
moeilijk de tijd ook was, voor
altijd.' Met de oudste, zij is 14,
praat ik er wat vaker over. Of
we huilen even samen.
Wat het voor iedereen nog
zwaarder maakte: terwijl ik
midden in de behandelingen
zat, vertrok mijn man. Hij
ging steeds vaker weg, want
had toch ook een verzetje nodig. Het
excuus? 'Ik ben nou eenmaal niet zo'n
zorgzaam type.'
Ik wil er niet al te veel woorden aan
vuil maken, maar zijn vertrek heeft
die periode uiteraard extra zwaar ge
maakt. We waren 18 jaar samen. Ik
woon nu nog in het huis waar ik met
mijn ex woonde. Dat moet verkocht
worden. Het liefste wil ik naar de stad.
Een beetje leven om me heen weer.
Maar dat is niet zo makkelijk. Ik werk
weliswaar een paar dagen per week,
maar een vrouw die kanker heeft
gehad, krijgt niet snel een hypotheek.
Al met al ben ik van die ellendige
periode sterker geworden, al blijft de
angst op terugkeer altijd aanwezig. Ik
lééf meer dan vroeger, zeg vaker: 'Ja,
doen we.' Dit interview, dat had ik
vroeger niet gedaan. Nu denk ik: je
weet nooit wat het brengt. Ja, er is
weinig meer wat ik niet durf." 41
Genezen na
vijfjaar
magazine 23
Borstkanker zette het leven van
Angela van Hastenberg (45)
volledig op z'n kop. Ze verloor
niet alleen het vertrouwen in
haar lichaam, maar ook haar relatie.
Wanneer kun je nu
eigenlijk zeggen
datje genezen
bent van kanker?
Doorgaans houden
artsen een periode
van vijf jaar aan.
Als er in die periode
geen terugval van de
ziekte is geweest,
dan kan de patiënt
genezen worden ver
klaard. Toch geeft de
termijn van vijf jaar
geen absolute zeker
heid. Wel is het zo dat
hoe langer de peri
ode van kankervrij
zijn duurt, hoe kleiner
de kans op terugval.
WG
