ALLEEN DIE
MANTELPAKJES,
DAAR HEB IK DAN
WEER NIKS MEE
Column
Monica is verslaafd aan het kijken naar mensen
die niet echt bestaan.
De laatste aflevering, missie vol
bracht. Alle zeven seizoenen
van The Good Wife heb ik er in
moordend tempo doorgejast.
Ik kon niet stoppen met
kijken. Het begon zelfs obsessieve trekjes
te krijgen. Elke avond als ik de kinderen
in bed had liggen, wist ik niet hoe snel
ik mezelf op de bank moest lanceren.
Thee en afstandsbediening binnen hand
bereik. Maar ook 's ochtends als ik nog
een kwartiertje over had: nog even een
stukje TGW, zoals we het inmiddels
noemden. Want ik keek niet alleen.
'Bij welke aflevering ben jij', was weken
lang de hamvraag in de appgroep met
vriendinnen.
Ik ben natuurlijk geen Alicia, die van
huisvrouw weer advocaat wordt omdat
er nu eenmaal brood op de plank moet
komen als haar man-met-publieke-func-
tie in de gevangenis belandt. Maar waren
er niet stiekem toch veel parallellen
tussen onze levens? Een man aan wie je
tegen beter weten in vasthoudt omdat je
je familie niet wilt verliezen en vindt dat
het zo hoort. De verantwoordelijkheid
voor de financiën op je nemen. Weer ver
liefd worden... Alleen die mantelpakjes,
daar heb ik dan weer niks mee. Te stijf. Ik
ben toch meer van de spijkerbroek.
Ik kreeg zelfs het gevoel heel wat op te
steken van al dat advocatengedoe. Leg mij
een juridisch dilemma voor en ik kom er
wel uit. Zou ik niet ook een heel goede
advocaat zijn? Dat had ik vroeger toen ik
naar ziekenhuisseries keek ook - al was
dat toen nog netjes één keer per week.
Reanimeren? Tuurlijk, hier hard duwen
en daar ademen. Hoogmoed natuurlijk,
die ik gelukkig nooit in de praktijk heb
hoeven testen.
Even dacht ik een pauze te krijgen na
seizoen 6. Alles was gekeken, nu moest ik
wachten tot Netflix het nieuwe seizoen
op ons zou uitstorten. Dat duurde wel
geteld twee dagen. Twee dagen met wat
ontwenningsverschijnselen (TGW
kijken! Oh nee, het is op). En toen
mocht ik weer. Met de waarschuwing
van Netflix dat dit dan echt, echt, echt
de finale was.
De laatste aflevering heet The End, en
toen geloofde ik ze ook wel, dit was het
einde. Het einde ook van de overdosis
televisie. Met al de tijd die ik ineens over-
had, heb ik uitgerekend hoeveel uur ik
naar Alicia en haar advocatencollega's
heb gekeken. Seizoen 1 en 2: beide 23
afleveringen. Seizoen 3 tot en met 7: elk 22
afleveringen. Dat zijn 156 afleveringen,
keer 45 minuten elk. Samen maakt dat
7020 minuten TGW. Oftewel 117 uur:
meer dan vijftien werkdagen (wij tellen
op de redactie een zuinige 7,6 per dag).
Vijftien werkdagen! Dan zijn drie volle
werkweken die ik heb verspild aan het
kijken naar mensen die niet echt bestaan,
die juridische problemen oplossen die
niet bestaan, terwijl ze relaties aangaan
die niet bestaan.
Dat is toch treurig? Heb ik dan echt
niks beters te doen? Nooit meer Netflix
heb ik me voorgenomen. Daar ga ik me
natuurlijk niet aan houden. Maar de eerst
komende maanden wel. 41
7020
61 zaterdag 20 mei 2017
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
