Begrafenis van een kind
5
BRAM, EMINE EN SARA
Pupillen verklappen of je luistert
I -V
Til
E ft'
rij in Heythuysen in Limburg."
Paul: „Voor mij was het een lang ge
koesterde droom om buiten te gaan
wonen."
Barbara: „Pauls droom was Frank
rijk, mijn droom was wonen aan de
rand van een dorp. In onze zoektocht
groeiden we naar eikaars wensen toe.
We kwamen uiteindelijk tot een
mooi compromis."
Paul: „De boerderij die we vonden,
had een hooischuur die door de be
woners omgebouwd werd tot gasten
verblijf. Een perfecte plek voor een
bed and breakfast. Het leek mij heer
lijk om mensen een aangename week
of een fijn weekend te bezorgen en ze
weg te wijzen in de omgeving."
Barbara: „Ik vond het leuk om men
sen op het erf te hebben om te horen
hoe prachtig we woonden. Toch had
ik in het begin last van eenzaamheid.
Ik miste de stad en de mensen. Dat
werd beter toen ik in Heythuysen
meer mensen leerde kennen."
Wacht niet tot je
pensioen
Barbara: „We hadden vanaf het mo
ment dat we samen waren al het plan
om op wereldreis te gaan als we alle
bei met pensioen waren. Tot er in een
korte periode een aantal dierbare
mensen in onze omgeving overleed,
onder wie mijn zwager. Hij werd ziek
en was binnen een paar maanden
dood."
Paul: „We wilden niet meer wach
ten. Ik was met vervroegd pensioen
en Barbara nam een sabbatical. Die
reis van een halfjaar zorgde opnieuw
voor een grote verandering in ons le
ven."
Barbara: „Ja, ook dat we nu in de stad
wonen en niet meer op de boerderij
in Heythuysen. We kwamen terug
en voelden allebei dat er zoveel meer
wereld is dan alleen dat dorp, die
school, het erf en die boerderij. Paul
wilde niet zo vaak veel mensen om
zich heen. Op reis bleek hij ineens
heel anders; stond in de supermarkt,
in de bus en overal met mensen te
kletsen. Dat verbaasde mij."
Paul: „Ik ontmoette veel nieuwe
mensen en zag andere werelden. Dat
was een eyeopener. In Amerika en
Nieuw-Zeeland keek ik vanuit een
ander perspectief naar mijn eigen
wereld. Die was heel klein sinds ik
gestopt was met werken. Als Barbara
ging werken, zat ik in mijn eentje 's
ochtends koffie te drinken. Daar
werd ik niet blij van."
Barbara: „Bovendien had Paul last
van het eeuwig voortdurende onder
houd op de boerderij; het was nooit
af. We besloten kleiner te gaan wo
nen en meer te genieten."
Paul: „Ik wilde mijn vrijheid en de
input van de wereld hebben. Ik ben
blij en dankbaar dat we die kans nu
heb gekregen én genomen."
Barbara: „We wonen sinds een paar
maanden midden in de stad. Als we
de straat uitlopen, zijn we zo in het
park of bij het centrum. Met de auto
zijn we snel de stad uit. Het is heer
lijk hier. We pakken de momenten,
we moeten het leven nü pakken."
Paul: „Nu is het genieten. De dag kan
ontstaan. Niets hoeft."
Logboek
Als iedereen een
plekje heeft gevon
den in de kille zaal
van de begraafplaats, stapt
mijn vriend Erik binnen
met in zijn handen een
doodskist je. Het is prachtig,
van wit hout. Maar het for
maat bezorgt alle aanwezi
gen de koude rillingen.
Zijn vrouw Iris loopt
naast hem. Samen zetten ze
het kistje tussen vrolijk ge
kleurde ballonnen terwijl
op grote schermen een foto
is te zien van twee piep
kleine voetjes in de handen
van papa en mama.
overleed vlak voor de beval
ling. Al dagen ben ik misse
lijk en verdrietig. Ik wil iets
doen voor mijn vrienden,
maar wat kun je doen als de
wereld instort? Nog voor de
dienst is begonnen, schieten
de tranen in mijn ogen.
Deze vrienden beleven mijn
grootste nachtmerrie.
Mijn verdriet over de pijn
van mijn vrienden, ver
mengt zich met mijn eigen
pijn. Mijn tranen zijn voor
Rifka, voor Iris, voor Erik
maar - of dat nu gepast is of
niet - ook voor Sara, voor
Emine, voor mezelf. Sinds
we voor onze stichting met
talloze artsen, onderzoekers
en lotgenoten spreken, ho
ren we ook vaak over overle
den patiënten. Ook kinde
ren. Eén gedachte brandt in
mijn hoofd: nooit, nooit,
nooit mag Sara in zo'n kistje
komen liggen, ook al zijn de
verwachtingen dat ze door
haar spierziekte niet oud zal
worden.
Al dagen ben ik
misselijk en
verdrietig. Ik wil
iets doen voor
mijn vrienden
Erik en Iris stappen naar vo
ren. Ze laten een tekening
zien van een buurmeisje. In
een groot hart staat met
stoere letters: Jullie zijn
sterk. „Als ons buurmeisje
Kiki zo dapper is, moeten
wij haar voorbeeld volgen
en zullen wij ook sterk
zijn", zegt Erik. Ze zijn
sterk. Ze vertellen over de
zwangerschap. Hoe Rifka in
Toscane is geweest en Paul
McCartney Hey Jude hoorde
zingen toen ze nog veilig in
haar moeders buik zat.
Erik en Iris zoenen elkaar en
beloven elkaar hardop te
blijven genieten, ondanks
dit verdriet. In een lange
stoet schuifelen de gasten de
zaal uit, naar het veld voor
kindergraven. Buiten laten
de gasten de gekleurde bal
lonnen op. Erik en Iris laten
als laatste allebei een witte
ballon gaan. Ze laten Rifka
een klein beetje los. „Maar
ze zit voor altijd in ons
hart", zegt Erik even later.
In een overvolle koffieka
mer dwalen mijn gedach
ten af naar Sara. Mocht
deze nachtmerrie ooit wer
kelijkheid worden voor
Emine en mij, dan hoop ik
dat we net zo sterk zijn als
Erik en Iris. Eigenlijk wil en
kan ik er helemaal niet aan
denken. Ik word misselijk
en wil naar huis. Daar pak ik
Sara vast en knuffel haar tot
ze uit mijn greep probeert te
ontsnappen. Zolang ik haar
kan knuffelen, blijf ik vech
ten voor een behandeling.
Sara móét genezen.
MEELEVEN
Sara, de anderhalf jaar oude
dochter van Emine en Bram
Verbrugge, heeft de
zeldzame spierziekte
MDC1A waarvoor
geen behandeling
bestaat. Vader
Bram doet, voor
de laatste keer
op deze plek,
verslag.
dinsdag 16 mei 2017
PZ
V
,v—u2f5^
P Jfi
Emine en Bram bezoeken
de begrafenis van een
baby van vrienden. Ze zien
hoe sterk zij zijn. De angst
Sara te verliezen, dringt
zich sterker op dan ooit.
Het kindje van Erik en Iris,
de mooie kleine Rifka,
Bram en Emine's Stich
ting Voor Sara strijdt voor
onderzoek naar de zeld
zame spierziekte MDC1A.
Meer informatie staat op
voorsara.nl. Volgende week
blikt Bram op deze plek
terug op de afgelopen 12
weken.
Luister je aandach
tig of niet? Je pupil
len verraden het.
De ogen zijn de spie
gel van de ziel, luidt
het gezegde. Je pu
pillen vergroten als
je ergens je aan
dacht op richt.
Onderzoekers van
de Universiteit van
Dartmouth hebben
nu ontdekt dat ze
ook iemands betrok
kenheid bij een
ander verraden.
Ze verdeelden stu
denten in twee groe
pen. De ene groep
moest vertellen over
herinneringen terwijl
de camera mee
draaide. De andere
groep moest de ge
maakte video's bekij
ken. Van zowel de
vertellers als de luis
teraars vergeleken
ze de pupilgroottes.
Wat bleek? Op mo
menten van meer
emotie kwamen de
pupilgroottes van de
verteller en de luis
teraar het meest
overeen. Hoe groter
de pupillen van de
verteller, hoe groter
die van de luisteraar.
Werd het verhaal
minder emotioneel,
en voelden de luiste
raars zich minder
betrokken, dan gin
gen pupillen meer
hun eigen gang. De
betrokkenheid van
een luisteraar is dus
te zien. De pupillen
verklappen wanneer
twee 'geesten' zich
met elkaar verbin
den. —Carin Röst
