X
I
3
4
6
-4
Krankzinnig toeval is het. Als het
niet zulke schrijnende gevolgen had
gehad was het een grappig verhaal
gebleven: hoe Suzan in Nicaragua in
een bus stapte, op weg naar een ei
land voor de kust van Honduras, hoe
die bus het onderweg begaf en ze
met een halve dag vertraging de
veerboot naar dat eiland nam. Was
de bus gewoon blijven rijden, dan
had Suzan op de veerboot Jens niet
zien staan. Een Zweed. En waren ze
niet verliefd geworden op het
strand.
Hoe harder je lacht,
hoe meer het
verdriet binnenkomt
Was de bus blijven rijden, dan had
den ze later niet allebei juist die foute
variant doorgegeven van dat ene gen,
dat ze toevallig beiden hebben. Een
gen dat nog 75 procent kans op een
gezond kind geeft. Zoals Nils, kern
gezond resultaat van Zweeds-Hol
landse liefde. En 25 procent kans op
een ziek kind. Zoals Sara. Die amper
twee maanden oud doodziek werd en
overleed op 19 september 2014.
Al die wetenschap en kansbereke
ning die het onvoorstelbaar logisch
moeten doen klinken, kregen Suzan
en Jens pas nadat dit een tweede keer
gebeurde. Op 13 oktober 2015. Met Liv,
die twaalf dagen leefde en wier ziekte
en overlijden een kopie was van die
van Sara. Van erfelijkheid, na Sara
nog zo goed als uitgesloten, bleek wel
degelijk sprake.
Ik draaide me naar hem toe. 'Dat wij el
kaar daar op die boot getroffen hebben.
Hoe groot was die kans überhaupt? En
dan dit, twee keer achter elkaar.
Het is alsof...'De man van het strand
haalde zijn schouders op en keek me
even vluchtig aan. 'Alsof we eigenlijk
niet bij elkaar horen.
„Het leven was mooi, we waren ras
optimisten. Alles kon. Nils werd ge
boren en ik kreeg een baan als ver
slaggever/programmamaker bij de
VARA. De zwangerschap van Sara
verliep probleemloos. De kans dat
een baby na een voldragen zwanger
schap overlijdt is één op duizend. De
dood van Sara was dus 'pech' volgens
de artsen in het Sophia Kinderzie
kenhuis. De kans dat je twee keer
pech hebt, is miniem. Alleen is het
leven niet in cijfers en statistieken
samen te vatten. Het overlijden van
Liv leerde ons keihard dat een kans
een kans is, hoe klein ook. Het klinkt
wat cynisch, maar we kopen tegen
woordig staatsloten. Vanwege die
kans, zeggen Jens en ik dan tegen
elkaar.
Twee kinderen verliezen slaat een
bres in je vertrouwen in de toekomst.
Het leven is veel meer van uitersten
geworden. Relativeren is ook niet
meer ons sterkste punt: als Nils ziek
is, al is het maar een verkoudheidje,
denken we direct: 'O, God.Plan
nen voor de toekomst zijn er voorlo
pig niet, we leven in het moment.
Rouwen is een werkwoord. We
moeten het onwerkelijke tot onze
eigen werkelijkheid maken en niet te
beseffen dingen tóch beseffen. Ik voel
dat we daar langzaam klaar mee zijn.
Nu komt het leven waarin we toch
weer intens gelukkig kunnen zijn,
maar daar dwars doorheen zullen we
de pijn van het gemis extra voelen.
Hoe harder je lacht, hoe meer het
verdriet binnenkomt. Ja, gemis wordt
groter als je gelukkig bent. We zeiden
laatst tegen elkaar: 'het is alsof je
nooit meer onvoorwaardelijk kunt
lachen'. Ook geluk is niet meer on
voorwaardelijk, maar komt altijd met
een rafelig randje."
We liepen door het bos. We zagen
hem op hetzelfde moment, de kleine
groene stengel. De blaadjes zaten nog
krampachtig om de gele bloem gevou
wen, nog niet in staat om los te laten. De
schone helderheid van de bloem overviel
ons. Maar zijn boodschap was duidelijk:
de mist was opgetrokken, de warmte
van de zon gleed over de nieuwe aarde.
Het was tijd. Tijd om wakker te worden.
Om verder te leven.
Haar minutieuze beschrijvingen
dankt Suzan Hilhorst aan haar ge
woonte van alles een snelle notitie te
maken. „Ik hoefde tijdens het schrij
ven al die aantekeningen alleen maar
tevoorschijn te halen uit mijn tele
foon. Ik wilde vroeger als kind twee
dingen: eekhoorntjes verzorgen en
ooit een boek schrijven. Ik werk voor
de tv, maar schrijven maakt me ge
lukkig. Dat ik eerst twee kinderen
moest verliezen om dat opnieuw te
ontdekken, is wrang.
Ik wilde van dit heftige verhaal iets
moois maken, geen boek waarin ik
mijn verdriet verwerk. Nee, een ode
aan het leven, een buiging voor de
enorme betrokkenheid van artsen en
verpleegkundigen in de kinderzie
kenhuizen en een liefdesverklaring
aan mijn twee dochters. Ze zijn hier
geweest en ik ben trots op ze."
dinsdag 16 mei 2017
GO
de kleermakerszit onge
schikt voor beginners.
Het verbaast me hoe ik
ontspan, zonder ook
maar een vin te willen
verroeren. Ik zie er te
genop om vanuit deze
gemoedsrust 'terug in
de wereld' te keren. En
dagen later weet ik het
zeker: ik wil die inner
lijke ruimte bewaren die
ik voelde. Dat betekent:
minder overbodige prik
kels, dus in mijn geval
minder sociale media
Margaretha Coornstra
Sfeer in
bijeenkomst
Vriendelijk en ont
spannen. De docent is
zorgzaam, zonder
klef en zweverig te
worden.
Schrik niet als er
emoties boven
komen. Die mag je in
alle rust doorleven.
Snel aan
te haken
Instructies en oefe
ningen zijn afge
stemd op beginners.
Je hoeft niets van
yoga en meditatie af
te weten.
Geen minpunten.
Kwaliteit van
de begeleider
De begeleider legt
zonder jargon rustig
en helder uit wat het
je brengt als je de
instructies opvolgt.
Geen minpunten
Prijs
kwaliteit
125 euro. De ambi
ance, maar ook lunch
en diner van kok Wer
ner Bremer hebben
het niveau van een
4-sterrenhotel.
Toch te kostbaar?
Vraag het cadeau.
stbonifatiuskerk.nl
Mediteren in een kerk met
vloerverwarming, fotom.coornstra
44
Sara en Liv verschijnt bij uitgeverij
Hollands Diep, 19,99 euro.
