Prothesemens
op naaldhakken
44
53
Soms is een
dag zwijgen
echt goud
2
RENÉ DIEKSTRA
Jekker
Verlies Suzan Hilhorst (38) vertelt in 'Sara en Liv' het verhaal
van de korte levens van haar twee dochtertjes. Ingetogen
beschrijft ze hoe haar leven een rouwrand kreeg.
Column
Wat me iedere keer opvalt als ik naar het
NOS Journaal kijk, is dat de nieuwsleze
res vrijwel altijd hoge hakken draagt, ik
schat ze zo'n 9 centimeter, en de weervrouw, als
die er is, evenzo. Waarom doen ze dat? En waarom
blijft me dat opvallen? Of zijn zulke hakken juist
bedoeld om op te vallen? Enige tijd geleden schreef
ik hier over wetenschappelijk onderzoek naar het
effect van hakhoogte van vrouwen op denken en
gedrag van mannen. Daaruit blijkt dat hoge hak
ken de waarschijnlijkheid aanzienlijk doen toene
men dat een vrouw opvalt en aantrekkelijk wordt
gevonden. Louter associatie? Hoge hakken zijn his
torisch gezien vaak het handelsmerk van prostitu
ees en andere 'makkelijke' vrouwen geweest.
Het lijkt me waarschijnlijker dat ze dat doen om
dat die hakken hen langer en slanker doen lijken,
ze rechterop gaan staan en zo hun vormen gunsti
ger uitkomen. Zo van: wat de natuur mij niet uit
zichzelf aan lengte of lichaamsvorm geeft, dat voeg
ik zelf wel toe, met een truc. Voor wie goed kijkt, is
het aantal trucs waarvan vrouwen zich met regel
maat bedienen zonder meer imponerend. Ik tel bij
een en dezelfde vrouw niet zelden: nepnagels,
nephaar, nepwimpers, neplip- en huidskleur, nep-
wangen (via botox), neplengte (via superhoge hak
ken) en, dat is een ver
moeden, neprondingen.
Tjongejonge denk ik
dan, wat een gedoe 's
morgens en 's avond. En
wat een ontnuchtering,
of ontmaskering eigen
lijk, figuurlijk en letter
lijk, voor henzelf en
dat voeg ik zelf voor de mensen om hen
wel toe heen, als alle nep er
weer af moet.
de term prothese en typeert de moderne mens als
prothesemens. Een prothese is een hulpmiddel om
wat als beperking of tekort wordt ervaren op te
heffen of te compenseren. Een bril is een prothese.
Een verrekijker of telescoop ook. Net zoals telefoon
of televisie en elk vervoermiddel dat sneller kan
dan de mens: vliegtuig, auto, motorboot, fiets. En
natuurlijk ook (afstands)wapens als speer, pijl-en-
boog en pistool. In Freuds visie is de mens, dat
meest naakte, kwetsbare, gebrekkige dier in de na
tuur, voortdurend bezig om zich met behulp van
protheses uit die positie omhoog te werken en gro
ter en fraaier te maken. Zoals veel vrouwen zich
mooi(er) vinden dankzij, maar niet zonder, hun
talrijke protheses, zo wanen wij mensen ons ver
heven schepsels dankzij onze beperkingen ophef
fende of verhullende protheses. Freud schreef: 'De
mens is een prothese-God geworden, heel impo
nerend als hij al zijn hulpmiddelen aanlegt, maar
ze zijn geen deel van hem, worden dat ook nooit,
dus wezenlijk completer en gelukkiger gaat hij er
niet van worden'. Kortom, mocht u vanavond naar
het Journaal kijken, bedenk dan dat u via een pro
these naar protheses kijkt.
Wat de natuur
mij niet uit
zichzelf geeft,
LEESTIPS
VAN DE
WEEK
heler
LEKKER IN BALANS
Nils heeft een paar
maanden geleden
een tekening ge
maakt. Suzan Hil
horst kijkt er als
moeder met ver
wondering naar,
omdat er zoveel onbevangenheid uit
gaat van die vijf figuurtjes op het
witte vel: mama Suzan, papa Jens,
Sara, Liv en hijzelf. „We zijn in zijn
ogen met vijf. Zijn zusjes zijn een
deel van zijn leven, ze horen erbij.
Voor Jens en mij geldt hetzelfde."
Tijdens de zwemles van de 5-jarige
Nils staat ze weieens aan de kant van
het bad met andere ouders. Dan komt
soms die vraag. Waarop ze geen sim
pel 'ja' of'nee' kan antwoorden: 'is hij
jullie enige?'. Suzan: „Ja is het makke
lijkst. Maar dat voelt fout. Dan zou ik
mijn Sara en Liv ontkennen. Ik zou
kunnen zeggen: 'nee, maar Nils is nog
wel de enige voor wie we zorgen'. Die
waarheid roept nieuwe vragen op.
Vertel ik dat we in 2014 en 2015 twee
dochtertjes als baby hebben 'verlo
ren' vanwege een stofwisselings
ziekte, dan verpest ik de stemming.
Of ik word 'die vrouw vanIk pro
beer mijn werkelijkheid weieens te
omzeilen. Om het niet ingewikkeld
te maken, of ongemakkelijk."
Binnenkort is Suzan Hilhorst 'de
schrijfster van'. Die haar werkelijk
heid, en die van haar man en zoontje
Nils, adembenemend mooi en rauw
heeft opgeschreven in haar debuut-
boek Sara en Liv, dat deze maand ver
schijnt. Een verhaal over de geboorte,
ziekte en dood van twee van haar
drie kinderen en hoe de achterblij
vers verder leven.
DEBUUT
Van tv naar
schrijven
Een fascinerend boek, ook al ver
dragen dat begrip en het thema el
kaar nauwelijks. Deels verteld vanuit
haarzelf als moeder, deels vanuit het
perspectief van Sara die alles waar
neemt in die kleine wereld van het
Rotterdamse Sophia Kinderzieken
huis. Vol medische apparatuur, dok
ters, verpleegkundigen, emoties en
paniek. Waaruit ze langzaam weg
glijdt. Dezelfde wereld waarin ze ook
haar zusje Liv ziet terechtkomen.
Ik droomde niet eens, ik zweefde mee
met de bladeren in de lucht en stak zo nu
en dan mijn hand uit naar een elfje of
een bloem. Ik voelde het reanimeren niet.
De druk op mijn borst, de naalden in
mijn lijf. Ik voelde de angst niet die in de
ruimte hing als een ondraaglijke, zware
deken. Een ander zou het overleven noe
men, mijn moeder noemde het hoop.
(Uit: Sara en Liv)
„Ik ben blij met een boek dat er he
lemaal niet had mogen zijn. Het voelt
raar", zegt Suzan thuis in Hilversum.
„Ik wil het er het liefst de héle dag
over hebben, echt. Maar ik was liever
de moeder geweest die nu met haar
dochters wandelde, dan de schrijfster
die met een verslaggever aan tafel zit
en het over dit boek heeft."
De woonkamer zit vol mensen. Ze zijn
op kraamvisite, maar het kind is zoek.
Het kind is dood. Het is goed zo, we
redden ons wel, er is niets aan de hand.
We zijn tenslotte al ervaren. We weten
precies hoe we dit moeten doen. Een kind
verliezen kun je leren.
dinsdag 16 mei 2017
Psycholoog René
Diekstra buigt zich over
de menselijke geest
Terwijl hij het Journaal kijkt dwalen René Diek-
stra's ogen af naar de naaldhakken van de pre
sentatrice. Wat wil ze ermee zeggen?
Ik acht het onwaarschijnlijk dat de Journaal-
vrouwen met dat oogmerk op die hakken staan.
In zijn indrukwekkende boek Het onbehagen in
de cultuur gebruikt Sigmund Freud voor die nep
Reageren? rene.diekstra@persgroep.nl
GO
Lekker beter -
Ramon Beuk en
Rutger Verhoeff
'Onze' huisarts en
de kok bekend
van tv met recep
ten die passen bij
alledaagse han
delingen
(Fontaine,
19,95)
Een moeder vol
stoplichten -
Beitske Bouw
man Kinderboek
met opdrachten
leert begrijpen
wat MS is (SWP,
17,50)
25 EEUWEN
THEOLOGIE
25 eeuwen theo
logie - Laurens
ten Kate en Mar
cel Poorthuis
Wat zijn de religi
euze bronnen van
onze cultuur?
(Boom, 39,90)
Een hele zaterdag samen zwijgen in de
veertiende-eeuwse St. Bonifatiuskerk en
de tuinen eromheen in Horssen. Zo'n stil
tedag voor beginners lijkt moeilijk, maar
went verrassend snel.
„Hier ben je geen
dochter of zoon, geen
ouder, geen collega.
Hier ben je even jezelf."
Met deze woorden leidt
Anne-Marie Wegh de
stilteretraite in. De bij
behorende zwijgplicht
doet streng aan, maar
al gauw voelt het lekker
om niets te hoeven for
muleren.
Tussen de beelden van
heiligen en engelen be
ginnen we de stiltedag
met eenvoudige yoga.
Ik sla innerlijk op tilt
door de zucht- en
geeuwgeluiden van an
deren. Tot ik me reali
seer dat ik ook zo'n re
actie liefdevol mag ac
cepteren. Bij de rek- en
strekoefeningen geeft
Anne-Marie de gouden
tip om je lichaam te
laten leiden: wat voelt
goed? Welke spieren
willen strekken, welke
juist ontspannen?
Tot mijn opluchting me
diteren we na de lunch
op comfortabele zitzak-
ken; Anne-Marie vindt
Een kind
verliezen kun je
leren
Ruud Buurman
Suzan Hilhorst (38)
is verslaggever en
programmamaker bij
de VARA. Haar doch
tertjes Sara en Liv
overleden beiden
kort na hun geboorte
aan een onbekende
stofwisselingsziekte.
Haar persoonlijke
verhaal bracht Suzan
terug naar een oude
liefde: schrijven.
Sara en Liv is de de
buutroman van Hil
horst, die figureerde
in Coen Verbraaks
indrukwekkende
interviewserie Kijken
in de ziel.
ichten
