Ij
H
9
Net of je kleine kinderen
hebt: altijd goed nadenken
over watje meeneemt
>t* (F' v'®kyi.
mand voorspellen. Het is een lood
zware opgave. Maar ze kan het aan,
denken de behandelaars. Ook de Ne
derlandse zorgverzekeraar gaat ak
koord.
Op 1 juni 2016 begint de operatie.
In een uren durende openhartopera
tie wordt haar zieke hart verwijderd
en vervangen door een kunsthart. Tot
tweemaal toe doen zich ernstige
complicaties voor: „Ik ben door een
diep dal gegaan en heb mijn rotsvaste
vertrouwen in een goede afloop soms
ook wel zien wankelen."
Na bijna twee maanden zieken
huisverblijf mag Ine naar huis. Ze is
nog maar een schim van zichzelf,
maar het ontslag voelt als een over
winning. Haar partner, Henk van
Straten, helpt zo veel en waar hij
maar kan. „Ik ben dolgelukkig met
hem. Menig partner zou in zijn geval
hard zijn weggerend. Henk niet. Hij
is, evenals mijn kinderen, mijn steun
en toeverlaat. Ook voor hen is het
zwaar geweest", zegt Ine. „Dat is
waar", zegt Henk van Straten, „maar
dankzij haar nuchtere instelling en
manier van leven gaat het prima."
Ine heeft geleerd te vertrouwen op
de techniek. En toch: soms schrikt ze
nog als het alarm van de luchtdruk-
pomp afgaat. „Als ik heel hard lach of
erg boos word, kan dat gebeuren. De
luchtdrukpomp signaleert dan de
verhoogde druk in het lichaam. Het
kunsthart niet. Dat reageert niet op
heftige emoties. Dat blijft in een vast
ritme kloppen. Met 130 slagen per
minuut."
Koffiemolen
Haar hartslag is hoorbaar: in een
hoog tempo en hard. Alsof het door
een versterker wordt weergegeven.
Kaboem, kaboem, kaboem. De ge
luidssterkte is 80 decibel, vergelijk
baar met het geluid van een mixer of
een koffiemolen. Ine stoort er zich
niet aan. Ze plaatst de luchtdruk
pomp ook liever niet in de geluid
dempende kast die Henk heeft ge
bouwd. „Als het zo stil om me heen
is, hoor ik de kleppen in mijn kunst
hart mechanisch op en neer gaan.
Klik, klak. Dat vind ik pas een verve
lend geluid en dan voel ik me een bi-
onische vrouw", zegt ze lachend.
Het geluid van haar hartslag valt na
tuurlijk op. Zoals laatst in een super
markt. Henk: „Een klant is vergeten
groenten en fruit af te wegen, waar
door de rij wachtenden bij de kassa
oploopt. Er klinkt gemor. Ineens zegt
de caissière: wat hoor ik? 'Dat ben ik',
zegt Ine, 'dat is mijn hart'. Iedereen
kijkt haar aan, ziet de rugzak, de slan
gen die naar haar lichaam lopen,
maar niemand zegt iets. Het is dood
stil en de sfeer slaat om. „Het is heel
bijzonder om te ervaren dat ik men
sen kan laten relativeren".
Hoe bepalend haar kunsthart ook
is voor haar, Ine voelt zich daardoor
niet beknot in haar vrijheid. Ze gaat
en staat in principe waar ze wil. Als
mede-eigenaar van een onderne
ming in bad- en bodyproducten, doet
ze gewoon haar werk. Eigenlijk zou
ze 24 uur per dag iemand bij zich
moeten hebben die kan ingrijpen als
het misgaat. Maar Ine kiest daar niet
voor. Ze wil 'gewoon' leven.
Altijd gaat ze goed voorbereid op
pad, met extra (volle) batterijen en
een reserve-luchtdrukpomp. Belas-
Zo werkt het kunsthart
tend? „Welnee, het is net alsof je nog
in de kleine kinderen zit. Voordat je
gaat, moet je even goed nadenken
over wat je meeneemt", zegt Ine,
moeder van Max (24) en Esmee (22).
Eenmaal ging ze gedachteloos met
Henk op pad om de honden uit te la
ten. Onderweg bemerkte ze dat ze
geen reservebatterijen bij zich had.
„We maakten meteen rechtsom
keert. Ik neem geen risico."
„Het gaat zo goed. Het is soms net
alsof je niets mankeert", zegt Henk.
„Zo voelt het ook", zegt Ine. In 1\ir-
kije leeft een man al ruim vierenhalf
jaar met een kunsthart. Dat is haar
horizon. Dat wil ze ook en misschien
nog wel meer dan dat, maar ze leeft
bij de dag. „Elke dag extra is voor mij
al pure winst."
Afgelopen jaarwisseling, tevens haar
eerste verjaardag mét kunsthart,
heeft ze al kunnen vieren. En ze gaat
op naar de volgende. De rugzak met
luchtdrukpomp kan ze nu zelf dra
gen.
In maart stond ze met haar broer
Rob met een stand op een vakbeurs
in het Italiaanse Bologna. De uren
lange rit heen en terug was geen pro
bleem. „Op de heenweg, tijdens een
stop in een restaurant in Duitsland,
heb ik ongewild wel de aandacht ge
trokken. Nietsvermoedend stop ik de
stekker van de luchtdrukpomp in het
stopcontact, ga zitten en kijk rond.
Ineens merk ik dat iedereen me met
verbazing aankijkt. Ik sta op en zeg:
'Ja, beste mensen, ik heb een kunst
hart. Dat heb ik hier in dit mooie
land, Duitsland, gekregen. Daar ben
ik zeer dankbaar voor.'" Ze oogst lof.
zaterdag 13 mei 2017
GO
-i\W
Ine Toll met de rugzak met de luchtdrukpomp, die ze de rest van haar leven met
zich mee moet dragen, fotoerikvanthullenaar
De compressor
is draagbaar en
kan meegenomen
worden in een
schoudertas of
rugzak.
is verbonden met
het kunsthart via
flexibele slangen
die het lichaam
ingaan.
krijgt stroom van
twee accu's. Als
deze bijna leeg
zijn, gaat een
lampje knipperen.
Het kunsthart
vervangt (tijdelijk) 2 hart
kamers en 4 hartkleppen.
pompt 9,5 liter per minuut
-Ine Toll
