Mooie meiden,
mooie kinderen,
mooie verhalen
VOOR
GLEMALY
IS HET
MOEDER
SCHAP
EEN
CADEAU
vetrolletje wordt ingebonden met brede,
zwarte isolatietape en een pruik wordt
opgezet. Glemaly heeft dat allemaal niet
nodig.
Ze showt even trots een tattoo op haar
rug, net boven haar billen: daar staan de
namen van de kinderen in vleugels.
Als de show begint en zij het podium
opkomt, staat haar fanclub te juichen.
Met ballonnen, spandoeken, foto's. Haar
twee kinderen roepen het hardst. „Mama
Glemaly, mama Glemaly!" En hoe trots
ze dan naar ze kijkt. Ja, voor Glemaly is
het moederschap echt een cadeau.
Een groter cadeau dan de reis naar
Curasao die ze met deze Miss Mama
verkiezing wint.
PROJECT ANNIE
Er waren van die avonden, dat
diverse jonge moeders hun
vriendje stiekem binnenlieten
door het achterraam. En dat
mocht niet. Dan kreeg je straf.
Weer een opstand. Er werd
geëist dat er één lovers night per
week ingevoerd zou worden.
Toch ook leuk als de jonge papa
zijn kindje 's ochtends wakker
kon zien worden?
En er waren problemen met
de dagbesteding. De meiden
hadden drie maanden zwanger
schapsverlof, maar probeerden
veel langer lekker niks te doen
en alleen voor de kindjes te zor
gen. Geen school, geen werk.
Ja logisch, maar daardoor ver
veelden ze zich het schompes.
We bedachten een tienermoe
dergala en daar schitterden de
meiden. Als model, als zange
res, maar vooral als zichzelf
met hun pasgeboren baby. Zo
trots, zo mooi, zo jong!
Beloftes
Tien van de moeders kregen
een fotoshoot. Margi Geerlinks
maakte mooie persoonlijke
foto's van moeder en buik, of
van moeder en kind. Foto's die
heel wat beloofden voor de toe
komst.
Zijn die beloftes uitgekomen?
Dat is dan iets wat je je afvraagt.
We hebben geprobeerd alle
jonge moeders op te sporen.
Eentje konden we niet meer
vinden. Sommigen wilden niet
in de krant. Ze hebben geen
goede herinneringen aan Annie
of het gaat niet zo goed met
ze dat ze hun verhaal willen
vertellen.
Gelukkig wilden vier van de
moeders van Annie die er zeven
jaar geleden woonden dat wel.
Bianca, Natasja, Glemaly en Jill.
U ziet de foto's van toen en
nu en leest hoe het met ze is
vergaan in het leven. Mooie
meiden, mooie kinderen en
mooie verhalen.
even jaar geleden
werd ik door de
Stichting Arosa
voor een halfjaar
aangenomen. Mijn
taak was de juridi
sche afdeling opzetten en 'iets'
doen voor het tienermoeder
project Annie. O jee, tiener
moeders. Daar zag ik tegenop.
Tienermoeders waren in mijn
ogen kansloze jongedames die
met 'jong geschopt' waren en
daardoor hun hele toekomst
wel konden vergeten. Daar ging
je school, daar ging je carrière,
daar ging je zelfstandigheid.
In het halfjaar dat ik met de
moeders gewerkt heb, ging
dat vooroordeel grondig op
de schop. De meeste moeders
hadden juist een enorme ener
gie en veerkracht.
Dat was niet altijd makkelijk
voor de leiding. Want die
hadden bijvoorbeeld een kok
aangenomen die elke middag
een warme maaltijd neerzette
en vooral goed was in stamp
potten. Spinaziestamppot,
spruitenstamppot, snijbonen-
stamppot!
Dat leverde al snel de eerste
opstand op. Want waarom
mochten ze niet zelf koken?
En waarom was er een Neder
landse kok voor een heel multi-
culti groep? De moeders zetten
toen maar zelf een rooster op
om de kok te ondersteunen.
Sindsdien at ik - geheel toeval
lig natuurlijk - bijna elke
middag mee op
Annie. Roti
lamsvlees,
bruine bonen
kip, pasta zalm
met olijven.
Beter dan als
maar stamp
pot.
magazine 21
