Het is hier net
een buurthuis'
Jill is haar dochter Genaily nog even
van muziekles halen als ik bij haar
thuiskom. Haar vriend doet open en
laat trots de foto's van Genaily en
Noah zien. En van hond Boot's. Genaily
ken ik nog als baby. We noemden haar
toen liefkozend Gigi.
Jill woonde eerst met Gigi bij haar
moeder, maar dat ging niet goed. De oma
en mama van Gigi kregen spanningen
over de opvoeding. Van een vriendin
hoorde Jill dat er een tienermoeder-
opvang bestond. Ze reed ernaartoe
met de baby en ging op de stoep staan.
Tot de leiding diezelfde dag besloot haar
en Gigi een kamer te geven.
Daarna ging ze naar een flat in de wijk
Spangen, in het oude westen van Rotter
dam. „Ik wil hier nooit meer weg", zegt
ze als ze met haar twee dochters en een
nichtje binnenkomt.
Nu ze thuis zijn, is het of de zon is gaan
schijnen. En ik weet niet door wie het
komt. Door Genaily, de saxofoon
spelende, paardrijdende en voetballende
9-jarige? Door Noah, die in februari t is
geworden maar het flirten nu al tot in de
finesses beheerst? Zeker als ze aardbeien
van je wil. Of toch door Jill zelf, met haar
stralende glimlach?
De telefoon gaat. „Tuurlijk kan ze
blijven slapen, schat", zegt Jill. „Stuur
maar hoor, lieverd."
Dat zal die middag nog een paar keer
gebeuren. Nichtjes, vriendinnetjes. „Het
is hier net een buurthuis", zegt Jill. „Op
straat noemen ze me hier allemaal tante."
De flat heeft maar twee slaapkamers,
maar als je niet moeilijk doet, kan ieder
een er toch in?
„Zing je nog?" vraag ik. Want in Annie
(tienermoederproject; zie kader) stond
Jill als zangeres op doorbreken. „Nee joh",
lacht Jill, „ik ben moeder en dat vind ik
heerlijk." En zo gaat het dus. Haar vriend
werkt, nu nog als kok, maar hij wil de
beveiliging in. En Jill legt zich toe op haar
grootste talent: moederen. Over haar
kinderen, haar familie en de rest van
Spangen.
In dit huis waar de liefde de baas is.
magazine 19
JILL LIE-A-KWIE (27), DOCHTERS GENAILY (9) EN NOAH (1)
