WEER EVEN THUIS
u
19
Maatje Kesteloo bewaart warme herinneringen aan de zondagse wandelingen met opa
en spelen in de oude school achter haar ouderlijke huis in Gapinge.
Niemand sprak over 'mijn
huis'. Voor mij en mijn
zeven broers en zussen
was het echt 'ons huis',
vertelt Maatje Kesteloo
(89). Zij woonde tot haar 45ste le
vensjaar in het karakteristieke pand
aan de Schotse Hoek in Gapinge. „Ik
was de oudste van de acht kinders en
ben thuisgebleven om mijn moeder
te helpen. Och, het was toen een an
dere tijd. Ik voelde het als mijn plicht
om dat te doen."
Maatje zit in de woonkamer van
haar huis in Vrouwenpolder„Mijn
museum", glimlacht ze. „Ik woon
hier fijn. Ik heb mijn ouderlijke huis
losgelaten. Je moet dingen loslaten
als je ouder wordt. Maar ik bewaar
alle herinneringen in mijn hart."
Het gezin Kesteloo, pa was smid in
het dorp, betrok het huis aan de
Schotse Hoek in 1934. „Dat was een
triest verhaal eigenlijk. Wij woonden
op het Oude Hof, een vervallen kot
dat op instorten stond. Dat gebeurde
ook tijdens een storm in december,
met kerstmis. Wij hebben toen een
tijdje in het armenhuis gewoond. Die
huisjes staan er nu nog. Schuin te
genover ons huis. Toen de school
werd opgeheven, kwam de onderwij
zerswoning aan de Schotse Hoek vrij.
Maar mijn vader huurde alleen de
achterkamer en de bovenverdieping.
Voor twee gulden per week. De voor
kamer was het domein van de ge
meente Vrouwenpolder, waar Ga
pinge bij hoorde. Gemeentesecretaris
Mersie hield daar eens per week zit
ting. Twee ambtenaren, De Nood en
Lenselink, zaten daar ook." Met
twinkelende ogen: „Dat vonden wij
leuke mannen."
Getrouwd
„Een van mij zussen is in december
1953 in de voorkamer getrouwd.
Grappig hoor. Ze liep vanuit de ach
terkamer door het gangetje naast het
huis naar de voordeur om daar het
'gemeentehuis' in te gaan. In de ach
terkamer vierden we het trouwfeest.
En voor de familiefeesten, dan bak
ten we wafels." Pa Kesteloo kon het
huis na de gemeentelijke herindeling
kopen. In 1972 verkocht hij het pand.
„Het is een huis met vele gezich
ten. Om te zien, maar ook in de func
ties ervan. Voor ziet het er chic uit.
Met die vijf gevelankers, mooi met
selwerk en het torenkametje. Niets
veranderd. De vlaggenstok zit er zelfs
nog. Mijn vader moest de gemeente-
vlag hijsen. Achter is het iets minder
deftig."
„Wij speelden vaak in de lege
school. Heerlijk. Ik weet nog dat die
oude schoolplaten er nog hingen. Het
schoolgebouw is nu weg. Op zonda
gen wandelden mijn zus en ik om de
beurt met opa Kesteloo. Mijn vrien
dinnetje op het dorp mocht dan van-
Maatje Kesteloo woonde tot haar 45ste thuis om haar
moeder te helpen met de jongere kinderen, foto lex de meester
De voorkamer was het domein
van de gemeente
Vrouwenpolder, waar Gapinge
bij hoorde
wege de zondagsrust niet verder dan
het tuinhek, dus er viel weinig te spe
len. Mijn jongere zus en ik hadden
samen één paar schoenen. Ik ging
eerst met opa lopen. Over polder
weggetjes en langs de watergangen.
Daarna stopten we kranten of vod
den in de neus van de schoenen en
ging mijn zus op pad."
„We hadden het niet breed. We
leefden lang uit de regenbak. Als het
sneeuwde, had de thee een rook-
smaak. Door de neerslag van de eier-
kolenstook op het dak. Die gleed met
de smeltende sneeuw mee. Ik herin
ner me ook dat mijn moeder op pa
lingvangst ging met een van mijn
broers. Met een kruisnet, gebreid
door opa Dingemanse. Mijn moeder
bakte dan palingbrood. De aren voor
het meel raapten we zelf."
„We zijn in '44 geëvacueerd. Eerst
naar de familie Duvekot op Vrou
wenpolder en later zaten we bij twee
excentrieke dames in Kloetinge. Die
waren zo lief voor ons. Toen we weer
thuiskwamen, ben ik in een pension
in Vrouwenpolder gaan werken. Daar
werkte ik in het seizoen."
„Ik hielp van jongs af aan mee in de
smisse van mijn vader. Aan de
Dorpsstraat. De travalje stond bin
nen. En als oudste hielp ik thuis ook
met klusjes. Schoorsteenvegen, weet
ik nog. Zat ik op het dak met een lang
touw met een gewicht en een bos
stro eraan. Dat liet ik in de schoor
steen zakken tot ik mijn moeder
hoorde roepen dat ik de kachelplaat
had bereikt."
„Ik denk met liefde terug aan die
jaren. Eens in de veertien dagen heb
ben mijn zussen en ik een zussen-
middag. Dan denken we ook terug
aan 'ons huus'. De grote zolder waar
zes kinderen sliepen; de torenwach
ters die in de oorlog in het schuurtje
naast het huis zaten; het stenen 'kel
dertje' in de tuin. Zo veel herinnerin
gen", zucht ze zacht.
zaterdag 13 mei 2017
Het huis heeft veel gezichten
Annemarie Zevenbergen
- Maatje Kesteloo
Maatje als twintiger
aan de achterkant van
het huis in Gapinge.
Heeft u herinneringen
aan uw
ouderlijke huis die u wilt
delen en wilt
u weer even terug? U
kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even
Thuis'. U kunt contact
opnemen met Ab van
der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
