'In z'n hoofd is hij een grote hond'
9
Zolder, kelder, schuur of werkkamer: gun een
man z'n eigen honk. George Gernaert (66)
uit Terneuzen richtte op zolder zijn eigen
kapelletje in.
Het bidstoeltje kreeg hij voor
zijn verjaardag. Van de kast
van zijn zoon maakte hij een
altaar en de heiligenbeelden kreeg hij
van zijn priester. Sinds zijn jongste
zoon Arjen uit huis is en er dus een
kamer vrijkwam, heeft George
Gernaert zijn eigen kapelletje op zol
der. Daar liggen bijbels, relikwieën,
kruisen, kaarsen en kandelaars. En er
staat zelfs een orgel. „Dat kocht ik 35
jaar geleden. Ik heb een paar lessen
gehad, maar ik kan het niet goed ge
noeg bespelen. Eigenlijk speel ik er
alleen op tijdens kerst."
De Terneuzenaar heeft zich altijd
al betrokken gevoeld bij het katho
lieke geloof.
Apostel
Toen hij negen jaar was, werd hij ge
raakt door de Duitse film Marcelino,
Brood en Wijn. „Die film gaat over een
jongetje dat wordt opgevangen in
een klooster. Het is een komische
film, maar wel vanuit het geloof ge
maakt. Zo heb ik nog momenten ge
had in mijn leven die me erg aangre
pen. Bijvoorbeeld als iemand, een
apostel bijvoorbeeld, een bepaalde
uitspraak deed."
Gernaert is vooral geïnteresseerd
in de spiritualiteit. In 1988 kwam hij
terecht in een Mariale gebedsgroep,
waarmee hij tien jaar later voor het
eerst op bedevaart ging naar Medju-
gorje in Bosnië en Herzegovina. Daar
leerde hij een priester kennen die
veel voor hem betekende, maar die
eind vorig jaar overleed.
Gernaert leest veel over spirituali
teit. Nu hij sinds drieënhalf jaar met
pensioen is, heeft hij ook meer tijd
om te bidden. „Voor mijn pensioen
bad ik ook al veel, maar dat was
vooral in mijn bed. Als ik bijvoor
beeld om drie uur 's nachts wakker
werd. Toen was ik nog veel met mijn
werk en andere dingen bezig. Tijdens
een gebed kwam ik dan tot rust."
Mijn vrouw bidt ook,
maar zij heeft niet de
behoefte zich daarvoor
terug te trekken
Samen met zijn vrouw gaat hij elke
woensdagavond naar een gebeds
groep bij een pater in het Groot Be
gijnhof in Gent, zondags naar de kerk
en jaarlijks op bedevaart naar Medju-
gorje.
Toch wilde hij daarnaast een eigen
plek hebben waar hij zijn gebeden
kan doen. „Tijdens een gebed keer je
je in jezelf. Ieder doet dat op zijn ei
gen manier, maar ik vind het prettig
om me terug te trekken. Mijn vrouw
bidt ook, maar zij heeft niet de be
hoefte om dat alleen te doen."
Rozenkrans
Gernaert zit zeker drie keer per dag
in zijn kapel, 's Ochtends en 's avonds
een uur en 's middags een kwartier.
Hij doet er zijn gebeden, zoals het ge
tijdengebed en de rozenkrans. „Ik
ben niet alleen in mijn kapelletje be
zig mijn geloof, eigenlijk ben ik er
constant mee bezig. Maar de kapel is
wel een speciale plek voor me. Daar
heb ik het gevoel dat God dicht bij
me is."
CHANTAL JOEP
vrijdag 12 mei 2017
Gertie de Boey
George
Gernaert is
driemaal per
dag in zijn
kapel. „Voor
mijn pensioen
bad ik ook al
veel."
FOTOCAMILE
SCHELSTRAETE
Chantal de Baaij (46) uit
Terneuzen hoefde niet
per se een hond. Maar
toen ze met haar man en
kinderen naar een nest
teckels ging kijken, was
ze verkocht.
„Toen we Joep voor het
eerst zagen, zat zijn neus
volledig onder het zand.
We vonden hem zo leuk
dat we hem hebben mee
genomen. Hij was zeven
weken. Joep is altijd en
thousiast, het is een blij
hondje. Hij is nu 6 jaar.
Mijn twee zoons zien hem
als hun kleine broertje."
Humeur
„Joep past zich aan
aan ons humeur. Als ik
druk ben, is hij ook druk.
Als ik 's avonds rustig op
de bank zit, komt hij erbij
liggen. Een teckel kan
niet veel, hij geeft bijvoor
beeld geen pootjes. Maar
Joep kan wel loslopen in
de straat, blijft altijd net
jes op de stoep. Het leuke
aan een teckel is dat hij
klein is, maar stoer. Ik
denk dat Joep in zijn
hoofd een grote hond is,
want hij is absoluut niet
bang voor andere hon
den.
Vorig jaar was Joep
ineens verlamd door een
hernia. Toen waren we
even in paniek. Hij kon
niets, ook niet poepen en
plassen. We zijn naar een
dierenarts in België ge
gaan en hij is er gelukkig
zonder operaties bo
venop gekomen.
Maar het heeft toch tien
dagen geduurd. Ik heb
nog een filmpje van zijn
eerste stapjes na die
verlamming. Dat was een
geweldig moment."
—Gertie de Boey
