ten. Voelde me schuldig. 'Ga het maar
ergens anders zoeken', zei ik. Niet omdat
ik niet meer van haar hield of niet meer
bij haar wilde zijn, maar ik gunde haar
een leuker leven."
Moreira de Melo: „Ik denk niet dat hij
bang was mij te verliezen, wel om mij
tekort te doen. Nooit is de gedachte bij
me opgekomen om weg te gaan of te
stoppen. Dat komt ook doordat ik een
zeer vasthoudend en positief type ben.
Ik denk in oplossingen. Er is altijd hoop
geweest. Mijn liefde voor hem was en is
te groot. Lange tijd nam ik genoegen met
de dingen die er wél waren. Dat hij nog
steeds in mijn voetjes kneep, lekker over
mijn rug kriebelde, met me at, lief was.
Ook al was hij minder aanwezig, zijn
karaktertrekken zag ik nog steeds. En ik
haal mijn voldoening in het leven niet
alléén uit mijn relatie, ook uit andere
dingen die ik doe. Ik trok erop uit, voor
het pokeren, had mijn werk voor Zinzi,
ging tennissen. Thuis werd meer en meer
een rustpunt."
Sluiter: „Ik was al eens bij een psychiater
geweest. Die was meteen begonnen over
medicijnen. Ik dacht ik: zou je niet eerst
even vragen wat er aan de hand is? Ik had
nog amper mijn verhaal verteld. Duurde
het wéér anderhalfjaar voor ik vertrou
wen had in een psych."
Moreira de Melo: „Hij leefde in leed.
Trok zich alles aan. Vliegtuigrampen,
aanslagen."
Sluiter: „Ik dacht niet iets als 'het had
mij ook kunnen overkomen', maar ik
stond stil bij het pure leed voor anderen.
Als wij het nu twee minuten over mijn
nichtje hebben, kan ik volschieten. Voor
heen dacht ik: als ik al zo verdrietig ben,
wat moet mijn broer dan wel niet voelen?
En mijn ouders dan die een kleinkind
verloren hebben? Daardoor was ik dagen
lang ongelukkig."
Moreira de Melo: „Toen hij een break
down kreeg, een inzinking en heel diep
zat, zei ik: 'Nu is het klaar, dit kan zo niet
meer. Je moet opnieuw hulp zoeken'."
Sluiter: „Het eerste jaar heb ik medicij
nen gebruikt. Daarna heb ik een manier
gevonden om ermee om te gaan. Ik denk
niet dat ik het ooit nog zo ver laat komen.
Als ik terugkijk, heb ik het gevoel dat
sie neemt minder initiatief, heeft minder
levenslust. We gingen nog wel op vakan
tie en zo. Lag hij in Miami's middags
tweeënhalf uur op de hotelkamer. Soms
ging ik bij hem liggen, maar vaak ging
ik naar het zwembad of het strand. Op
een gegeven moment wist ik: oké, hij
vindt dat nu eenmaal prettig, dan ga ik
een boekje lezen.
„Ik probeerde van alles om hem te hel
pen. Moest ik hem loslaten, opvrolijken,
bewust maken van de depressie of ge
sprekken voeren? Maar dat is het moei
lijke van een depressie: alles verneukt je.
Ik drong niet tot hem door. Stond echt
aan de zijlijn, terwijl zijn situatie ver
slechterde. Zijn zelfbeeld veranderde.
Als je depressief bent, voldoe je niet aan
waar je eigenlijk aan wilt voldoen. Je kunt
niet meer degene zijn die je was of wilt
zijn. Die gedachte maakt je óók weer
somberder."
Sluiter: „Ik had niets meer te geven. Heb
vier, vijfjaar in een vicieuze cirkel geze-
Paspoort
Fatima Moreira de Melo
magazine 11
Geboren
4 juli 1978, in
Rotterdam.
Loopbaan
Speelt vanaf haar
12de in nationale
jeugdselecties
hockey. Zit op haar
15de in het eerste
team van HGC en
debuteert in 1997
voor het Neder
lands team. Wint
met Oranje Olym
pisch goud (2008),
zilver (2004) en
brons (2000),
de wereldtitel
(2006), drie EK's
(1999, 2003, 2005)
en vier Champions
Trophy's. Stopt met
hockey in 2009.
Voltooit rechten
studie. Acteert in
onder meer Bluf
en Onderweg naar
Morgen. Presenta
tor bij Ziggo Sport.
Sidekick bij RTL
Boulevard. Ambas
sadeur bij Right
to Play. Model bij
sieradenmerk Zinzi.
Is sinds 2009
professioneel
pokerspeler.
Privé
Woont samen met
Raemon Sluiter.
