Mag mijn moeder
de laatste wens van
haar man negeren?
Koos Postema
Ik erger me heel
erg aan al het
Engels in onze taal
Gerda Havertong
Een ongeneeslijke zieke
man wenst 'als het
zover' is, niet begraven
te worden, maar gecremeerd.
En onder die wens zet hij
ook nog een dikke streep
door te eisen dat ook zijn as
niet mag worden begraven.
Dat laatste bevreemdt mij
een beetje. Ik ken allerlei
verhalen over het plaatsen
WAAROMNIET
NAAREENFOTO
VAN HAARMAN
KIJKEN?
van urnen op favoriete plek
ken van de gestorvene. De as
van een lieve vrouw uit onze
familie is door haar kinderen
verstrooid in de tuin van een
groot huis op de Veluwe,
waar ze als jong meisje heel
gelukkige vakanties beleefde
met vriendinnen. En er zijn
zelfs voetbalclubs die plek
ken ter beschikking stellen
voor asvertstrooiing van
supporters die trouw bleven
tot in de dood.
Uw moeder vindt de wensen
van uw vader 'vreselijk'. Zou
zij die niet mogen negeren?
Nee, natuurlijk niet.
Maar ja, zij wil graag een
gedenkplek en die ziet ze
kennelijk voor zich op een
kerkhof. En daar zou ze dan
ook steun kunnen vinden
bij andere verdrietigen.
Willen die dat? Zou het
niet beter zijn als uw
moeder samen met u,
of met andere familie
of vrienden rouwt?
Een gedenkplek?
Waarom niet op
schemerige na
middagen een
tijdje naar een
foto van haar
man kijken?
En aan hem
denken, des
noods zacht
jes tegen
hem praten.
Maar zijn
laatste
wensen
negeren?
Dat
mag
niet.
Ik vind het gebruik van
Engelse woorden en
uitdrukkingen in onze taal
eerlijk gezegd eerder een
verrijking dan een verarming.
Al gaat dat natuurlijk maar
ten dele op, want zo nieuw is
het niet, dat we buitenlandse
woorden tot de onze maken.
Vanzelfsprekend moet het
Engels niet de overhand krij
gen, maar die taal is vaak zo
veel praktischer en beknopter.
Neem een woord als beauty
farm, dat is toch veel makke
lijker dan het te hebben over
een schoonheidssalon in een
boerderij? En neem de naam
van deze rubriek, Oldskool,
die zegt toch precies wat het
is? Ik zou er in elk geval
geen betere naam voor
weten.
Nederlands verrijken met
Engels zorgt ook voor een
ruimere vocabulaire, die
- vaak te pas en te onpas -
wordt toegepast. De brute
komst van de sociale media
speelt daarbij ook een rol. Ik
ben daar niet altijd blij mee,
maar het heeft soms ook
z'n charme.
Onze samenleving is in
beweging en daar hoort
een veranderende taal bij. Dat
geldt niet alleen voor het Ne
derlands, maar bijvoorbeeld
ook voor het Sranantongo.
Dat was toen ik in Suriname
opgroeide ook heel anders
IK BEN NIET
BANGVOOR
EROSIE VAN HET
NEDERLANDS
dan nu en ik vind dat alleen
maar rijker, vooral omdat het
zich ook terdege prima ver
houdt tot de schrijftaal.
Voor erosie van de Neder
landse taal ben ik niet bang,
we verliezen het Nederlands
niet. Taal ontwikkelt zich en
er komen nieuwe woorden
bij. Omhels ze, in plaats van
er bang voor te zijn.
Wel hanteer ik één taalregel
waar ik nimmer van wil
afwijken: wie in Nederland
komt wonen, werken of
studeren, moet worden
geprikkeld door aanbod van
het juiste Nederlands. «I
magazine 63
Journalist (84) met als lijfspreuk: 'Oud, maar nog dagen zat.'
Mijn vader is ongeneeslijk ziek. Na zijn overlijden wil hij gecre
meerd worden en hij heeft bepaald dat zijn as niet mag worden be
graven. Mijn moeder vindt dat vreselijk. Zij wil hem ergens kunnen
gedenken. Bovendien denkt ze steun te hebben aan andere men
sen op een begraafplaats. Mogen we zijn laatste wens negeren?
R.G. uit Heino
Theatermaker (70): 'Alles watje uit liefde geeft, doet ertoe.'
Kunt u mij uitleggen wat er mis is met onze taal? Ik ben er trots op
dat ik Nederlandse ben en gebruik onze taal met veel plezier. Ik
erger me mateloos aan al het Engels dat momenteel te pas en te
onpas wordt gebruikt. Ik ben 67 jaar en heb uiteraard Engels
geleerd, maar mijn moeder van 93 niet en zij begrijpt al die begrip
pen in winkels niet. Nu is het niet zo dat dit alles mij tot een verbit
terd mens maakt, daarvoor heb ik het leven veel te lief, maar het
moest mij gewoon even van het hart. J. de J. uit Krimpen a/d IJssel
WG
