'Hoe tumultueus
mijn leien ook
was, ik kon al li
j«i
schrijven. \u ineens
niet meer'
Gezondheid
De ouergcmg, daar zitje niet echt - herstel: echt niet - op te wachten.
TochSchrijuer Franc-ine Oomen raakte in paniek toen haar hormonen
met haar aan de haal gingen, maar werd er uiteindelijk wijzer uan.
k was 52 en vond er geen bal meer aan
om mezelf te zijn", zo begint Francine
Oomen haar boek Oomen stroomt over.
Haar hersenen deden het niet meer. Ze
was vergeetachtig, kon niet meer op
woorden komen, raakte de draad kwijt
van haar eigen betoog. En het ergste: ze
had geen ideeën meer. Haar eens zo geïn
spireerde, humorvolle geest leek een
dorre vlakte. Een zorgwekkende toe
stand, zeker voor een schrijver, die het
van de verbeelding moet hebben. „Ik
raakte in paniek", vertelt Oomen. „Ik
begon van alles te denken, vooral 's
nachts als ik wakker lag. En dat lag ik
vaak. Een herseninfarct. Een tumor. Of
Alzheimer, net als mijn moeder. Elke
ochtend hoopte ik: vandaag gaat het vast
beter."
Maar het werd niet beter. De 'brein-
blubber', zoals Oomen het noemt, nam
juist steeds alarmerender vormen aan.
Tot haar vriendin de symptomen maar
eens ging googelen, gecombineerd met
nog wat actuele klachten als nachtzwe-
ten, somberheid en slecht slapen. De
diagnose was snel gesteld: Oomen was in
de overgang. Daar had ze niet op gere
kend. „De overgang, hoezo? Ik was toch
nog elke maand ongesteld? Ik bleek niets
van het hele fenomeen af te weten. Ik was
wel heel opgelucht dat het 'maar' de over
gang was, dat het niet afgelopen was met
me. Maar vervolgens wilde ik weten:
wanneer gaat het over? Wat stond me nog
te wachten?" Oomen sloeg aan het re-
searchen en ontdekte dat er nog maar
weinig bekend is over deze levensfase,
waar toch elke vrouw mee te maken
krijgt. „Zelfs huisartsen worden in hun
opleiding nauwelijks geïnformeerd over
de overgang. Ja, opvliegers, dat kennen ze.
Terwijl er veel meer mogelijke klachten
zijn, zoals libidoverlies, gewrichts- en
spierpijn, peesontstekingen, vermoeid
heid, labiliteit, agressiviteit en het alge
hele gevoel jezelf kwijt te zijn." Er was
geen overgangssymptoom of Oomen kon
't afvinken op haar checklist, zo leek het.
Toch bleef ze doorwerken in haar gebrui
kelijke tempo. Maar toen gebeurde er van
alles tegelijk: haar moeder ging dood,
haar relatie liep stuk, haar jongste kind
vloog uit en ze kreeg een writer's block.
„Dat was me nog nooit gebeurd. Hoe tu
multueus mijn leven ook was, ik kon al
tijd schrijven. Nu niet. Ik zat er doorheen.
Was heel depressief, sloot me voor alles
en iedereen af. Alleen tekenen, daar werd
ik gelukkig van. Ik tekende alleen nog
maar voor mezelf, zonder bedoeling. Dat
heeft me erg geholpen."
Veel van die tekeningen zijn terecht-
magazine 29
HORMONEN
OPHOL
Tekst PAM VAN DER VEEN Illustraties FRANCINE OOMEN (UIT HAAR BOEK)
WG
