ondraaglijk, ze moest die tijdelijk uit
handen geven. „Huubs zelfdoding was
voor mij een signaal: ik ben niet goed
genoeg. Door die onzekerheid kon ik
er niet echt voor de kinderen zijn en
moest ik de zorg tijdelijk aan anderen
overlaten. Ze hebben tien maanden op
een internaat in de buurt gewoond. Heel
heftig, maar noodzakelijk. Pas toen mijn
vertrouwen groeide, kon ik het allemaal
weer zelf doen."
Voor rouwen staat geen tijd. Moeilijke
momenten zijn er steeds opnieuw. „In
mijn eentje cadeautjes uitzoeken voor de
verjaardagen van de kinderen, in mijn
eentje inschatten welke middelbare
school goed zal zijn voor de oudste. Je
realiseert je steeds weer dat het niet is
zoals het zou moeten zijn", zegt Petra.
Zelfs toen er een nieuwe liefde was.
„De meiden konden proeven van een
nieuwe vaderfiguur, maar na drie jaar
kwam er een eind aan de relatie. Op
nieuw waren we met zijn drieën, en
kwam het verdriet van tien jaar geleden
in alle hevigheid boven. En weer een
droom aan diggelen."
„Af en toe huilen, dat doe ik nog
steeds", zegt ook Margot - inmiddels
gelukkig met een nieuwe man. „Al is het
nu vooral omdat ik het zo erg voor de
kinderen vind. Die missen voor altijd
hun vader. En ik had het Huub gegund
om langer van ze te kunnen genieten."
Een nieuwe liefde? Stephans vrouw
was daar duidelijk over. „Ze zei: 'Je bent
te jong om alleen te blijven'. Eerst dacht
ik: nooit. Maar natuurlijk wil ik uiteinde
lijk weer met iemand op de bank kunnen
zitten. Iemand met wie ik kan huilen en
lol kan maken. Iemand die de last minder
zwaar maakt." 41
magazine 25
i
t
