aatst stond Stephan Punt (30) op het
schoolplein. „Loopt er een kleintje langs,
jaar of 2 oud. Rood haar, net als ik. Precies
bij mij stond hij stil, keek me aan, en zei:
'Mama.' Blijkbaar had ik iets wat hem
aan zijn moeder deed denken. Eigenlijk
heel grappig, maar op dat moment was
het net ofik mijn eigen jongens hoorde
vragen om hun moeder. Ik kon het niet
aanzien."
Op zulke momenten komt het verlies
aan als een mokerslag. Ruim een jaar ge
leden, op 5 april 2016, overleed Stephans
vrouw Ellemieke, moeder van hun twee
kinderen (toen 5 en 3) op 27-jarige leef
tijd aan de gevolgen van eierstokkanker.
„Verdriet? Dat had ik die eerste maanden
niet. Ik was er heilig van overtuigd dat het
goed was zo. De laatste dagen van haar
leven was ze zo hard achteruitgegaan. Ik
ben rationeel, kan mezelf buiten mijn
emoties plaatsen en als een buitenstaan
der naar de situatie kijken om te beden
ken wat het beste is. Ik dacht: ik zal
iedereen laten zien dat het mogelijk is;
je schouders eronder en doorgaan."
Dat lukte, tot oud en nieuw. „Om mid
dernacht zat ik met de oudste op schoot.
We knuffelden, en ineens brak ik volle
dig. Op dat moment drong de realiteit in
volle hevigheid door. Sindsdien voel ik
vooral een enorme vermoeidheid."
Eén lange adrenalineroes, zo omschrijft
Leander van der Wouden (38) de periode
na het overlijden van echtgenote Anne-
wil op 31 juli 2015. Tijdens haar tweede
zwangerschap kreeg ze klachten. Om
die reden werd dochter Bo uiteindelijk
na 31 weken gehaald. Tegelijkertijd werd
een darmtumor inclusief uitzaaiingen
ontdekt. „Daan was 2, Bo nog maar 7
maanden toen Annewil stierf. Op
de automatische piloot ging ik na haar
overlijden door. Puur voor de kinderen.
Moest ik er 's nachts drie keer uit, dan
ging ik er drie keer uit. Pas na een half
jaar kwam het keiharde besef: ze is er
echt niet meer."
Al is het inmiddels vijfjaar geleden dat
Huub, de echtgenoot van Margot van
Rijn (38) en vader van hun kinderen
(toen 4 en 2), volkomen onverwacht uit
het leven stapte, zij herinnert zich som
mige zaken haarscherp. „Het geluid van
de deurbel, de stem van de rechercheur.
Andere delen ben ik juist kwijt. De eerste
weken was ik volledig in shock. Maar ik
had ook een oerkracht, een scherpte
waardoor ik wist wat me te doen stond.
De dag na zijn overlijden werd ik wakker
en besloot: oké, dan ga ik het nu alleen
doen. Alsof het een nieuwe baan betrof.
De klap kwam pas veel later."
'De eerste weken had
ik een oerkraehtlBB
waardoörlkwïsl^B
wal me Ie doen slond'
Boosheid maakte alles extra ingewik
keld. „Dat was heel confronterend. Ik
ben geen boos mens, wil dat ook niet
zijn. Maar ik was het wel, elk uur van de
dag. Boos dat ik er alleen voor stond, dat
hij me zomaar had achtergelaten. Wat
een immense opgave: alleen voor de kin
deren zorgen. Papa was weg, ik moest het
nu dubbel zo goed doen voor mijn gevoel.
Dat vond ik de grootste worsteling: elke
dag weer opstaan met het idee: ik wil
eigenlijk niet. Maar ik móést, voor de
kinderen."
De kinderen. Die blijken voor de ach
terblijvende ouder de beste, vaak zelfs
Heftig
Na de zelfdoding van hun vader
kon Margot van Rijn tijdelijk
niet voor haar jongens zorgen.
221 zaterdag 29 april 2017
