Toen dacht ik: nee man, fuck die houding.
Ik wil helemaal niet dood. Ik wil leven.
Maar dan zonder die angsten. Het is mijn
belangrijkste beslissing ooit geweest:
rechtop gaan staan, werk maken van het
leven, zorgen dat je het zo inricht zoals je
zelf wil. Ik wilde winnen van die negati-
viteit en heb er een dagtaak van gemaakt
uit die ellende te komen."
„Het is een pijnlijk proces geweest.
Ik moest al mijn angsten onder ogen
komen. Ik had bijvoorbeeld ook een
hypochondrische angststoornis. Ik dacht
bij elk pijntje dat mijn leven op het spel
stond. Dat leverde veel paniek op. Het
heeft jaren geduurd. Van mijn 18de tot
mijn 22ste ongeveer. Daarna was die de
pressie niet meer leidend in mijn leven."
„Mijn ouders wisten het gelukkig wel, ja.
Ze reageerden heel nuchter. Tijdens een
van mijn paniekaanvallen heeft mijn
vader iets eenvoudigs, maar heel goeds
tegen me gezegd: 'Wat is het ergste dat er
kan gebeuren?' In al mijn radeloosheid
Paspoort
Tim Hofman
Privé
had ik daar geen antwoord op. Dat bleek
de juiste stap om de pijn gewoon te voe
len, in plaats van me zorgen te maken of
die pijn er misschien aankwam. Zo denk
ik tegenwoordig nog steeds bij tegenslag:
voel dat verdriet gewoon, dan kun je het
een plek geven en ernaar handelen. Ik
heb daarvoor ook weieens hulp gehad
van een psycholoog. Die gaf me handige
handvatten. Maar ik wilde het vooral zelf
doen. Niet nog een keer een steunpilaar
zoeken om me aan vast te klampen.
En ik heb harde keuzes gemaakt. Heb
mensen die mijn verkeerde gedrag ver
sterkten uit mijn leven geschrapt. Rigou
reus ja. Maar als je depressief en angstig
bent, kom je in een bepaald patroon te
recht. Iedereen die dat patroon in stand
houdt, staat tussen jou en het genezen in.
Ik heb zelfs even het contact met mijn
ouders geminimaliseerd. Niet definitief,
hè. Toen ik sterk genoeg was, kon ik die
relatie gelukkig weer oppakken."
„Nee. Het kan inderdaad terugkomen,
maar als ik bang ga zitten zijn, ben ik
weer terug waar ik was. Die ellende van
toen zal vast nog ergens in mijn rugzak
zitten. En die gaat soms even open. Dat
geeft niets. Voor het mislopen van een
relatie ben ik nu bijvoorbeeld niet meer
bang. Het ergste wat er kan gebeuren is
dat je wordt gekwetst. Dat is rot, maar
niet iets om je hele leven voor te vrezen.
Liefdesverdriet is geen ramp. Terminale
kanker, dat is een ramp. Of vijftig jaar
bang en ongelukkig zijn door een ver
keerde keuze, zoals een relatie.
Een kleine twee jaar terug had ik lief
desverdriet (Hofmans relatie met zijn
programmaregisseur Kim Smeekes liep
stuk, red.). Dat deed pijn, maar het was
ook een gelegenheid om aan zelfreflectie
te doen: wat kan ik hiervan leren? Zie
het leven als een marathon: je wordt
misschien moe onderweg, maar je
weet steeds beter de kuilen in de weg
te vermijden."
„Heel goed, ja. Dit werk plaatst mijn
eigen leven in perspectief. Het is niet het
belangrijkste, maar het biedt me de mo
gelijkheid tot zelfontplooiing. We waren
dit seizoen op de grootste vuilnisbelt van
Kenia, in Nairobi. Daar wonen kinderen,
Hoe pakte je dat aan?
Je moeder zegt dat ze je adviseerde
je niet te schamen voor je somber
heid. 'Laat het maar bestaan. Het
hoeft niet altijd vrolijk.'
Geboren
9 juli 1988 in
Vlaardingen.
Opleiding
Taal Cultuur
studies, Neder
landse taal en
Communicatie
wetenschap (geen
afgemaakt).
Loopbaan
Begint in 2011 aan
een tv-opleiding
aan de BNN Uni
versity en wordt al
snel door die om
roep ingezet voor
programma's als
24/7 en FC Gay. In
2013 wordt hij pre
sentator van Spui
ten en Slikken. Een
jaar later begint hij
bij Je zal het maar
hebben. In 2016 zet
hij het YouTube-
programma #Boos
op. Begin dit jaar
verschijnt zijn eer
ste dichtbundel,
Gedichten van de
broer van Roos.
Zijn nieuwe pro
gramma Trippers is
op maandagen te
zien om 21.45 uur
op NP03.
Relatie met video
maakster Lize
Korpershoek.
Ben je niet bang dat die depressie
terugkomt?
Past een heftig programma als
Trippers in dat leerproces?
121 zaterdag 29 april 2017
