'IN MIJN
TIENERJAREN
DACHT IK DAT IK
JONG VADER
WILDE WORDEN'
„Als credo had ik toentertijd 'De dood
maakt het leven de moeite waard'. Ik
vond dat die begrenzing je tijd op aarde
waardevol maakt. Mede doordat ik nu
Je zal het maar hebben presenteer (waarin
Hofman jongeren met een levensbedrei
gende ziekte interviewt, red.) zie ik hoe
laf dat was, hoezeer ik de dood op een
voetstuk zette. Je moet 's ochtends niet op
vanwege de dreiging van de dood, maar
omdat het leven de moeite waard is."
„Ja. Of nee, ik moet zeggen: ik dacht dat
ik er naar verlangde. De dood leek me een
manier van verlossing van depressie en
angsten. Als ik nu de zee inloop, is het
goed, heb ik weieens gedacht. Maar ik
was gelukkig nog wel in staat me af te
vragen waarom ik dat eigenlijk wilde.
„Daar was ik veel verder. Ik had op mijn
22ste al huisje-boompje-beestje. Ik was
zelfs verloofd. Dat voorbeeld had ik van
thuis meegekregen. Mijn ouders zijn in
middels 42 jaar bij elkaar. Vroeg trouwen
leek me de norm. En me daaraan confor
meren voelde veilig. Maar tegelijk kwam
ik langzaam in een relatie terecht waar
ik eigenlijk niet in wilde zitten. Dat kon
ik pas veranderen toen het me lukte er
helemaal zelfstandig over na te denken.
Toen ik 23 was - ik was net begonnen
met Spuiten en Slikken - heb ik mijn
huwelijk afgezegd. We zijn zeven jaar
samen geweest."
„Dat nog net niet. Maar de datum stond
wel vast. En voor de locatie hadden we al
iets op het oog, ja. Maar luister: ik wil niet
te veel over die relatie zeggen. Dat raakt
mijn ex en dat wil ik niet. Ze is een lieve
vrouw. En nu net getrouwd."
„Diep vanbinnen wist ik wel dat ik hele
maal geen huisje-boompje-beestje zoek.
Ik heb sinds een klein jaar weer een
vriendin en dat gaat goed. Zij woont al
leen en ik woon alleen. Ik ga lekker op
reis voor mijn werk en kan doen waar ik
zin in heb. Dat past veel beter bij mij dan
vroeg trouwen en kinderen krijgen."
„Het ging geleidelijk. In mijn tienerjaren
dacht ik dat ik jong vader wilde worden.
Mijn moeder was 27 toen ze mij kreeg.
Dat vond ik een uitstekend vooruitzicht.
Maar het begon te knagen. Tegelijk was ik
samen met iemand die dat nog wel graag
wilde. Uit elkaar gaan leek me ongeloof
lijk eng. Ik zou mijn veiligheid op het spel
zetten en dat durfde ik niet.
Zo werd ik meer en meer beheerst door
mijn angsten. Ik kwam amper meer het
huis uit, kreeg nauwelijks nieuwe impul
sen en kwam rond mijn 19de zelfs in een
depressie terecht. Ik kon er in het begin
met niemand over praten. Ik raakte zo de
weg kwijt dat ik het, hoewel ik toen dus
een vriendin had en samenwoonde met
mijn beste vriend, allemaal binnenhield.
Als ik mezelfiets verwijt, is het dat ik
toen niet gewerkt heb om uit die ellende
te komen. Ik had geen dagritme, was
bezig mijn studies te verpesten en zag
gewoon niet in dat ik iemand ben die
ervoor moet werken om gelukkig te zijn."
Overhemd:
Wearecph via
Number Nine.
Short en jasje:
Guess by Marciano.
Ceintuur: Primark.
Je bracht begin dit jaar een dicht
bundel uit. De meeste gedichten
schreef je in die tijd. Ze gaan opval
lend vaak over de dood.
Zijn er tijdens die depressie
momenten geweest dat je naar
de dood verlangde?
Einzelganger
'Ik heb sinds een
klein jaar weereen
vriendin. Zij woont
alleen en ik woon
alleen. Ik ga lekker
op reis voor mijn
werk en kan doen
waar ik zin in heb.'
De trouwkaarten waren al verstuurd?
Wat benauwde je aan het idee van
een huwelijk?
Wat zette dat besef in gang?
magazine 11
