Sabine wil alleen nog een grote bak kaarten Kees de Kok vliegt op 95-jarige leeftijd naar geëmigreerde broers en zussen 4 Kees de Kok uit Lewedorp is 95, maar dat weerhoudt hem er niet van de reis van zijn leven te maken. Hij gaat op bezoek bij zijn geëmigreerde broers en zussen in Canada. PC Het wordt geen All you need is love-tafereel met mensen die over straat rennen om hun geliefde vervolgens huilend in de armen te vallen. Daar voor is de 95-jarige Kees de Kok uit Le wedorp een tikkeltje te nuchter en, toe gegeven, misschien ook een tikkeltje te oud. Toch wordt de reis naar Canada er eentje om nooit te vergeten. Het is waarschijnlijk de laatste keer dat Kees zijn geëmigreerde broers en zussen ziet. Alle 'De Koks' zijn ver in de tachtig of begin negentig, maar ze komen woens dag 10 mei allemaal naar de stad Lethbridge om het diamanten huwe lijksfeest van Huib en Jannie de Kok te vieren. Kees wijst naar de antieke buf fetkast, waar de 'boosdoener' staat: de uitnodiging van zijn jongere broer en schoonzus die hem deed besluiten nog één keer op het vliegtuig te stappen. Sa men met zoons Gerard en Frans reist Kees dinsdag af naar Canada voor een tiendaags verblijf. De familie in Canada kan nog steeds niet geloven dat ze hun broer van 95 weer gaan zien, vertelt Vandaag precies een jaar geleden kreeg Sabine te horen dat ze een hersentumor had. Ze had al tijden last van migraine, dacht men. Maar er bleek meer aan de hand: een kwaadaardig gezwel dat maar bij weinig kinderen voorkomt. De overlevingkansen waren heel erg klein. Sabine zit op de bank in de woon kamer van haar nieuwe huis in Hulst en vertelt het rustig: ze is uit- behandeld en ze beseft dat ze bin nen afzienbare tijd zal sterven. „Uit de MRI-scan bleek dat de medicij nen niets meer hebben gedaan. We hebben afgesproken dat ik dan zou stoppen met de medicatie. Ik wilde al langer stoppen, maar ik vond het moeilijker dan ik dacht. Nu lig ik hier heel kwetsbaar, omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren." Ze is even wakker, de meeste tijd slaapt ze. In het nieuwe huis, vlak bij opa en oma en de andere familie in Vogelwaarde en Kloosterzande, vindt ze het fijn. Een vriendin uit Den Haag komt dit weekend op be zoek, haar vriendje komt langs en haar grote broer Sol. Ze is selectief in wie ze nog wil zien. Dat de krant nog mag komen, is dan ook een wonder, zegt haar vader Peter Wor telboer. Maar Sabine heeft er een reden voor: ze wil alle mensen die haar gesteund hebben, op deze ma nier nog bedanken. Sabine was een engeltje, zeggen hij en zijn vrouw Ilse even later in de keuken, als Sabine weer naar bed is. En dat zeggen ze niet omdat ze nu weten dat het einde nabij is. „Nee echt niet. Als kind al rende ze niet, ze zwééfde over straat. Ze viel nooit. Ze was heel wijs voor haar leeftijd." „Zingen was haar lust en leven. Ed Sheeran, Meja, Tina Turner: google maar op Sabii, haar arties tennaam. Ze zingt prachtig. Heeft meegedaan aan de voorrondes van The Voice Kids. Laatst waren we bij een concert van Ed Sheeran in Zig- godome. Zijn cd was net uit en ze kende alle songteksten al uit het hoofd." Sabine noemt het 'ongelooflijk' dat er afgelopen jaar zoveel geld - ruim drie ton - is ingezameld tij dens de crowdfundingsactie voor haar kostbare behandeling bij de particuliere arts Burzynski in Houston, Texas. De stichting No Guts No Glory die onverzekerbare behandelingen helpt financieren, deed een flinke duit in het zakje. Net als veel familieleden, vrienden Ik wilde al langer stopppen, maar ik vond het moeilijker dan ik dacht - Sabine Wortelboer en bekenden van broer Sol Wortel boer - bekend als presentator van tv-programma's als PekingExpress en Don't try this at home. Sabines voormalige klasgenoten van het Segbroekcollege in Den Haag orga niseerden onlangs nog een volley balnacht en opa en oma Strobbe uit Vogelwaarde hielden in maart een benefietconcert met hun J0R0 Choir in Kloosterzande. Ze verontschuldigt zich, bij monde van haar moeder: „Als je zo met je behandeling bezig bent, wordt geld steeds minder belang rijk." Maar dankzij het geld kon ze het in elk geval proberen. Dat 'het niet meer gaat lukken', is een harde dobber. Haar laatste wens is niet zo groot. „Ik zou het heel fijn vinden om nog een keer een hele grote bak lieve kaarten van heel veel mensen te krijgen." Door de kaartjes weet ze dat mensen haar haar denken. tuurlijk schouderophalend. In het verleden werd ook niet veel stilgestaan bij de emigratie en het gemis. „Daar werd toentertijd amper over gepraat. Boven dien had ik mijn handen vol aan mijn werk en gezin." De wens om naar Ca nada af te reizen was er altijd wel, maar schoondochter Tine. „Wij lieten de kin deren van Huib weten dat 'ome Kees' naar Canada zou komen. Zij lieten dat bericht aan hun vader lezen en filmden zijn reactie. Zijn mond viel letterlijk open en hij riep in plat Zeeuws iets van: 'Nee, komt 'n noe echt naer'ier?"' Kees verheugt zich erg op zijn vakan- tie.„Ik wilde mijn broers en zussen graag nog eens zien, maar had niet ge dacht dat het er nog van zou komen. Ik ben blij dat ik het mag meemaken." Hij is benieuwd of hij zijn familie na dertig jaar nog herkent. Hij zag ze voor het laatst in 1988, toen hij en zijn vrouw Pietje voor het eerst en gelijk ook voor het laatst samen het vliegtuig in stapten om alle geëmigreerde broers en zussen van Kees te bezoeken. Van de elf kinde ren in het gezin De Kok zijn er in de ja ren vijftig zeven naar Canada vertrok ken. Drie broers en vier zussen bouw den een nieuw bestaan op aan de andere kant van de wereld. Zelf had Kees die behoefte niet. „Ik had het erg naar mijn zin in Lewedorp." Samen met drie andere broers bleef Kees in Nederland wonen. Inmiddels zijn zijn vrouw en de drie broers over leden, waardoor Kees de enige van zijn familie is die nog in Zeeland woont. Toch mist hij zijn broers en zussen nu niet meer dan voorheen. „Het is al zo lang zo, ik weet niet beter", zegt hij Ik neem een boek mee en misschien slaap ik wat het kwam er lange tijd niet van. Kees tilt zijn linkerarm op van de leuning van zijn sta-op stoel en wrijft de topjes van zijn duim, wijs- en middelvinger over elkaar. „Ik had best vaker willen gaan, maar vliegtickets kosten een hoop geld en dat moet je wel hebben." Kees is waar schijnlijk de oudste passagier aan boord van het vliegtuig en hij heeft een lange vlucht voor de boeg, maar daar ziet de 95-ja- rige niet echt tegenop. „Ik neem een boek mee en misschien slaap ik wat. Te mooie meiden in de rij vo me zitten, dan doe ik mijn ogen na- niet dicht." zaterdag 29 april 2017 Nog één keer naar Canada Ellen Jobse Lewedorp 'Het is, denk ik, tijd om afscheid te gaan nemen', schrijft de vijf tienjarige Sabine Wortelboer uit Hulst op haar blog. Na een inten sieve, uiteindelijk vruchteloze chemotherapie uit Amerika staakt Sabine de behandeling tegen de agressieve tumor in haar hoofd en moet ze aanvaar den dat er geen genezing meer mogelijk is. Wel hoopt ze nog zo veel mogelijk ansichtkaarten te ontvangen. Pascalle Cappetti Hulst Het adres van Sabine Wortelboer is: Dullaertstraat 33, 4561 KA, Hulst. -4 Kees de Kok ziet niet op tegen de lange vliegreis. FOTO RUBEN OREEL - Kees de Kok

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2017 | | pagina 40