Een verleidelijk
gevaarlijke serie
0)
MÏItlEI
MïTIFF
Een torenflat
van spanning
afbreken
2
RENE DIEKSTRA
Oorsuizen De hele dag een fluit, ruis, brom of
piep in je oren: tinnitus kan mensen tot wanhoop
drijven. Vooral omdat een oplossing ver weg lijkt.
„Me erbij neerleggen? Dat kan ik niet."
Column
Als jongere van een jaar of 15 schreef ik be
paalde heftige gevoelens van me afin ge
dichten die vaak variaties op bestaande ge
dichten waren. Een daarvan - na een grote ruzie
met mijn ouders was ik het huis uitgelopen -
dropte ik in een koffiehuis bij een klasgenootje op
wie ik half verliefd was maar ik wist niet goed wat
met die gevoelens aan te vangen. De tekst heb ik
nog. 'Ik verlang ernaar niet meer met tijd te moe
ten opstaan, naar huis te gaan als een bange hond,
maar alles in één wilde gloed kapot te slaan en dan
te sterven met jouw lippen op mijn mond.'
De afgelopen dagen kwamen die gevoelens van
verwarring, boosheid, neerslachtigheid, het ner
gens bij horen, niet weten wat met het leven aan te
vangen, scherp in mijn herinnering terug. De re
den was het kijken naar de Netflix-serie Thirteen
Reasons Why ('Dertien redenen waarom') over een
meisje dat zelf een einde aan haar leven maakt en
dertien cassettebandjes nalaat waarop ze aangeeft
wie en wat haar tot die fatale keuze hebben ge
bracht. Ik vraag me nog
steeds af wat het effect
op mij zou zijn geweest
als ik de serie toen had
gezien. Vooral aflevering
13, de laatste, waarin het
meisje Hannah het be
sluit neemt zichzelf te
doden en dat ook uit
voert. De camera volgt
de manier waarop ze
dat doet tot in detail,
hoe ze in bad haar
polsen opensnijdt en zich laat doodbloeden.
Zou de serie mij dichter naar hetzelfde besluit
hebben gebracht? Hoewel ik ook nu bij de beelden
van dat opensnijden een zekere rilling niet kan
onderdrukken, denk ik dat het antwoord op die
vraag 'ja' moet luiden.
Ik vraag me
nog steeds af
wat het effect
op mij zou zijn
geweest
niets meer te hoeven meemaken, met niets meer
te hoeven worstelen, dat door het zien van deze
zelfdoding wordt opgewekt of versterkt, kan ver
leidelijk gevaarlijk zijn. Ik heb de afgelopen jaren
met vele suïcidaal-depressieve jongeren gewerkt
en ik kan me zo een aantal voor de geest halen die,
net als ik misschien vroeger, bij het zien van de
beelden voor die verleiding bezweken zouden zijn.
Dat is overigens niet alleen maar een veronder
stelling. Het is ook een vaststelling. Zo zond het
tweede Duitse net zowel in 1981 als 1982 een zesde
lige documentaire uit, getiteld Tod eines Schillers.
Daarin beneemt de 19-jarige hoofdrolspeler zich
het leven door voor een trein te springen. Uit on
derzoek na afloop van de uitzendingen bleek dat
de eerste keer 33 en de tweede keer 24 jongeren
meer dan normaal zich op dezelfde manier het le
ven hadden benomen. Mijns inziens had Netflix
minstens dertien goede redenen om eerst een vei
lig vooronderzoek naar het effect op jongeren te la
ten uitvoeren alvorens de serie uit te zenden. Dat
ze dat niet gedaan heeft roept een verontrustende
vraag op: wie voelt zich verantwoordelijk als er
werkelijk doden vallen?
LEESTIPS
VAN DE
WEEK
LEKKER IN BALANS
°p
Vier jaar geleden be
gon het: de ruis die
hem soms tot
waanzin drijft. Af
en toe is het geluid
weg en dat maakt
het voor Lennaert
van Hoogdalem (47) frustrerender.
Want het kan dus wel: rust in je kop.
„Het komt en gaat in de nacht. Steeds
opnieuw 's ochtends die teleurstel
ling: het is er weer. Hoe ga ik de dag
doorkomen?"
Alles probeerde Lennaert om van
de herrie in zijn hoofd af te komen.
„Toen de ellende begon, zat ik thuis
zonder baan. Ik was enorm gefocust
op het geluid." Acupunctuur, fysio
therapie, een bezoek aan de kaakchi-
rurg (kwam het door tandenknar
sen?), ontspanningsoefeningen; het
baatte allemaal niet. Hij probeerde
zelfs antidepressiva, maar stopte daar
weer mee: „Ik werd er emotioneel
van, maar het geluid bleef."
Alleen de cognitieve gedragsthe
rapie hielp een beetje: „Een training
om ermee te leren omgaan. Soms kan
ik nu zeggen: morgen is het vast be
ter. Dat helpt tegen de paniekaanval
len die ik in het begin had."
De impact is enorm: „Op een
slechte dag ben ik gespannen, heb ik
een kort lontje. Vooral mijn gezin is
dan meestal de dupe. Spontaan iets
leuks doen met de kinderen? Dat gaat
niet. Ik heb weieens tegen mijn
vrouw gezegd: ik neem het je niet
kwalijk als je wegwilt."
Een ruis, brom, piep, fluit of klop
die dag en nacht doorgaat. Daar kun
je gek van worden, blijkt uit onder
zoek. Naar schatting één miljoen Ne
derlanders heeft tinnitus, zo'n 25.000
daarvan ondervinden zoveel hinder,
dat ze psychosociale problemen krij
gen. Voor de 47-jarige Gaby Olthuis
uit Nootdorp was de dagelijkse kwel
ling zo groot, dat ze tot euthanasie
overging. Na dertien jaar tinnitus
kon ze het niet langer verdragen om
klem te zitten in haar hoofd. 'Een
marteling van binnenuit', noemde ze
de aandoening in een reportage.
Toen José van der Sanden (33) ruim
twee jaar geleden ontdekte dat de
piep in haar oren niet weg ging, dacht
ze ook dat ze gek werd. „Al snel zei de
oorarts: leer er maar mee leven. Hoe
dan? Ik voelde me machteloos, vooral
omdat het geluid is veroorzaakt door
een auto-ongeluk waarop ik geen in
vloed had. Het idee dat ik hier de rest
van mijn leven last van blijf hebben,
vond ik heel zwaar.
Door het gehoorverlies
maak ik blunders of
stel krankzinnige
wedervragen
Ik heb een tijdje gedacht: als het zo
blijft, hoeft het voor mij niet meer.
Dankzij een cursus mindfulness is
dat nu anders, maar me er echt bij
neerleggen? Dat lukt nog niet. Vooral
in slaap vallen blijf ik lastig vinden."
Gehoorbeschadiging
Dat er niets tegen valt te doen, maakt
tinnitus extra heftig. Hoewel er
steeds meer bekend wordt over de
oorzaak, is een oplossing nog toe
komstmuziek, zegt professor Robert
Stokroos, bijzonder hoogleraar oor
heelkunde in Maastricht. „Enige
vorm van gehoorbeschadiging ligt
bijna altijd aan de basis. Daardoor
verandert er wat in de hersenen. Her
senkernen die informatie missen,
worden gevoeliger."
Vergelijk het met fantoompijn,
waarbij mensen ondraaglijke pijn
voelen in een lichaamsdeel dat er niet
dinsdag 25 april 2017
GO
Psycholoog René
Diekstra buigt zich over
de menselijke geest
Het verlangen niets meer te hoeven voelen
kende René Diekstra in zijn puberteit best.
Maar hij is niet blij met een nieuwe televisiese
rie over de zelfdoding van een meisje.
Het verlangen om niets meer te hoeven voelen,
Reageren? hartenziel@persgroep.nl
E.«6IM'-'~"£riiCN
AVOWTUUmiJK LIVEN
CAROLINE PAUL
Het boek voor
meisjes met lef -
Caroline Paul
Pleidooi voor
stoere en natuur
lijke opvoeding
van meisjes.
(Pepper Books
Kluitman, 18,99)
De
draad
weer
ken.
De draad weer
oppakken -
Jeroen Kleijne
Inspirerende in
terviews met
mensen die moe
ten leven met een
trauma. (Amster
dam University
Press, 14,95)
STOP DE RUSH!
Stop de rush! -
Leen Steyaert
Natuurgenees
kundige roept
vrouwen op niet
te leven naar de
mannelijke norm.
(Van Halewyck,
19,99)
Een gezin, een nieuwe baan, verplichtin
gen: juist als je altijd maar doorgaat,
heeft ontstressen zin. De therapie van de
Zuid-Afrikanen Ewald en Gail Meggersee
kan een zegen zijn: Body Stress Release.
Stress zet zich vast in
je lichaam. Dat veroor
zaakt vermoeidheid,
een stijve nek of
schouderklachten. Tijd
om te herstellen is er
vaak niet, dus vererge
ren de problemen. Er
bouwen zich knopen en
blokkades op in het lijf.
Bij Body Stress Re
lease oefenen de han
den lichte druk uit op
plekken waar stress zit.
Zo komen ze los. Klinkt
logisch en niet te zwe
verig. Het proces van
loslaten en herstellen
vraagt tijd, vandaar drie
sessies. In de eerste
legt de therapeute uit
dat sommigen een 'to
renflat' van spanning
opbouwen. Zij breekt
die langzaam af.
Ik voel geen constante
pijn, maar het is goed
de stress in mijn lijf los
te weken. Na de intake
mag ik op de behandel-
tafel. De therapeute
geeft me korte duwtjes.
Soms zacht, soms
hard. Na afloop kan ik
Tuut, piep,
Dominique Prins
bb
Bert van den Hoed
