'Een hele mooie dag voor
het vrouwenwielrennen'
Ook achterop bij de motard is de Amstel Gold Race hectisch en chaotisch
7
Ineen
wielerkoers
gebeurt veel
meer dan de tv
laat zien. Een
inkijkje in de enige
Nederlandse
klassieker Amstel
Gold Race. Gezien
vanaf motor 9.
zijn 260 kilometer lang op zoek
naar plekken om het perfecte
plaatje te schieten.
Zes motoragenten in blauwe
hesjes rijden kort voor de koers.
Een van 'de wouten', zoals Ker
sten ze noemt, stuurt in allerijl
nog een tegemoetkomende bus
een parkeerhaven in. Kersten
schudt zijn hoofd. „Dan heeft
dus iemand zitten slapen. Die
bus mag hier niet meer zijn."
Als vooraan in de koers
de grote namen aan de
boom schudden, is
achter het peloton
de chaos compleet.
Ploegleiders
claxonneren, pro
beren elkaar op te
smalle wegen te
passeren, vloeken en
tieren met gebalde
vuisten uit het raam en
proberen geloste renners achter
hun wagen terug te brengen in
de laatste groep. Kersten is dan
net als de renners die bijna bloed
van uitputting spugen zijn praat
jes kwijt. In volle afdaling, met 80
kilometer per uur op de teller en
een bos met motoren, auto's en
wielrenners om zich heen, roept
hij dat concentratie is vereist.
De rust keert op een vlakke
strook terug. „Iedereen probeert
hier zijn werk te doen. Maar als
iedereen zijn werk doet, is het
geen koers", zegt de Brabander.
„Het is geven en nemen, maar de
renners moeten altijd voorrang
hebben. Ik ben wel verantwoor
delijk voor deze 500 kilo tussen
mijn benen. Daarom geef ik ren
ners en ploegleiders tijdens de
koers zo veel als mogelijk de
ruimte."
Gespannen
De fotografen zijn vaak net zo ge
spannen als de ploegleiders. Elke
fotograaf wil dé foto schieten, de
voorpagina van de krant halen.
Kersten verkoopt ze in volle koers
regelmatig 'nee' als ze om een on
geoorloofde inhaalactie vragen.
„Ik ben te veel wielrenner om
naar de fotograaf te luisteren",
zegt Kersten. „Ze willen nog dit,
ze willen nog dat. Als motard
moet je sterk zijn. De kunst is om
de fotograaf rustig te houden. Ze
willen altijd meer foto's en besef
fen niet dat ze het hele toestel al
vol hebben staan met prachtige
plaatjes."
Kort nadat Kersten zijn motor
parkeert bij de finish in Vilt, ziet
hij op een scherm Philippe Gil
bert de handen in de lucht ste
ken. „We hebben hem vandaag
gelukkig alle ruimte gegeven."
VANDERBREGGEN
Wanneer Lars
Boom in de
kopgroep zijn
voorjaar van
glans probeert
te voorzien, duikt Frank Kersten
(50, foto inzet onder) boven op
de Cauberg met zijn motor ach
ter de twaalf vluchters. Behendig
stuurt hij zijn BMW langs de tien
gastenwagens en andere moto
ren. De ervaren motard kiest tien
meter positie achter de renners.
De voormalig coureur van
PDM rijdt met zijn motor al vier
jaar in koersen. Meestal is hij een
van de tien motards met een fo
tograaf achterop. In de Ronde van
België vorig jaar zag hij hoe Stig
Broeckx zwaargewond raakte na
een botsing met een motard. De
Belg lag weken in coma.
„De meeste ongelukken gebeu
ren met de seingevers op moto
ren", zegt Kersten. „De seinge
vers hebben geen hart voor de
sport en nemen ongeoorloofde
risico's. Net als met Broeckx."
Tot twee jaar geleden moesten
22 seingevers regelmatig het pe
loton passeren om het volgende
gevaarlijk kruispunt af te zetten.
Door stress en tijdsdruk werden
renners ingehaald waar het ei
genlijk niet kon.
In de Amstel Gold Race, en veel
andere koersen, is dit afgeschaft.
Via alternatieve wegen worden
de seingevers om de wed
strijd heen geleid. In de
Ronde van België is
dit niet het geval.
Kersten ziet liever
meer dan minder
motoren met
seingevers in wed
strijden. „Dan kun
nen ze op hun ge
mak naar de volgende
rotonde of vluchtheuvel
rijden. Ze zijn nu soms te opge
fokt."
Beklimming
Na de beklimming van de Came-
rig, bijna halverwege koers, snelt
Kersten voorbij de groep met
Boom. Met een simpel handge
baar vraagt hij toestemming van
de wedstrijdleiding in de voorste
wagen. Andere motards met foto
grafen volgen zijn voorbeeld. Ze
dinsdag 18 april 2017
GO
Motor 9 geeft Gilbert de ruimte
Thomas Sijtsma
Berg en Terblijt
Philippe Gilbert demarreert in de Amstel Gold Race.
Een valpartij brak hem niet op, al neemt hij vanaf nu even rust.
FOTO' S BELGA, COR VOS
Dat Anna van der Breggen de
Amstel Gold Race dankzij een
sterke solo won maakte haar
blij. Maar voor nog meer
vreugde zorgde het feit dat de
vrouwen nu ook een grote
klassieker in eigen land moch
ten rijden.
Pim Bijl
Berg en Terblijt
's Ochtends voor de start
merkte Anna van der Breggen
het al. Kriebels. Zenuwen. Meer
dan normaal. De reden? Na al
die jaren wachten zou zij ook
door Limburg rijden. Waar de
mannen zondag al voor de 52ste
maal de Amstel Gold Race re
den, werd de koers voor vrou
wen alleen tussen 2001 en 2003
georganiseerd. Nu kwam er een
hernieuwde editie. Bij de start
stond de Grote Markt in Maas
tricht al tjokvol. Van der Breg
gen: „Ik had echt het gevoel: ein
delijk. Eindelijk mogen wij ook
de Amstel Gold Race rijden. Dit
was een hele belangrijke dag
voor het vrouwenwielrennen."
Het koersverloop over de drie
lokale ronden rond de finish-
plaats Berg en Terblijt met de
Geulhemmerberg, de Bemeler-
berg en de Cauberg was ener
verend, met een spervuur aan
aanvallen. Op zeven kilometer
plaatste olympisch kampioene
Van der Breggen haar beslis
sende versnelling. Elizabeth
Deignan, haar ploeggenote bij
Boels Dolsman Cyclingteam,
werd tweede. Ook Katarzyna
Niewiadoma én Annemiek van
Vleuten mochten mee het po
dium op als gedeeld nummer 3.
„ledereen heeft nu kunnen zien
hoe spannend vrouwenwielren
nen kan zijn", zei ook Van Vleu
ten.
Anna van der Breggen op
weg naar de zege in Limburg.
FOTO COR VOS
