ik heb me lang
schuldig gevoeld,
want ik was daar
en wilde niet terug'
Ik vind het nog steeds moeilijk om
over mijn ervaring te praten. Mensen
begrijpen het niet. Ze denken dat ik het
me heb verbeeld. Of dat ik zo'n zweverig
type ben. Maar ik ben juist heel erg
nuchter, altijd geweest ook. Alleen mijn
moeder begrijpt me. Dat betekent veel
voor me. Want deze ervaring is een deel
van mij geworden, iets dat ik altijd bij
me draag.
Ik heb me lang schuldig gevoeld.
Tegenover mijn ouders, mijn broers en
zusters, mijn vrienden en familie, maar
vooral tegenover mijn dochter. Want ik
was daar en ik wilde niet terug, ook niet
voor haar. Ik heb het daar soms nog
moeilijk mee.
Wat ik heb meegemaakt, zie ik als een
wedergeboorte. Ik sta totaal anders in het
leven. Het materiële, carrière maken, dat
zegt me niets meer. Ik weet me omringd
door mensen die van me houden. Mijn
kinderen, mijn familie, goede vrienden
- dat is het enige wat nog telt. Ik ben ook
veel gevoeliger voor sferen en stemmin
gen. Ik voel aan wie mensen zijn en waar
ze mee zitten. En ik wéét soms dingen
voordat ze gebeuren. Maar dat hou ik
liever voor me.
Ik zie het zo: ik heb even door een raam
kunnen kijken naar een andere, betere
plek. Begrijp me goed: ik geniet volop van
het leven en ik wil nog lang niet sterven.
Maar als het straks zover is, weet ik: er is
geen enkele reden om bang te zijn voor
de dood."
hoorde de verplegers op de operatie
kamer praten over hun vakantie. Hoe
kunnen jullie nu over vakantie praten,
dacht ik nog, ik lig hier dood te gaan.
De plek waar ik was.daar heb ik geen
woorden voor. Ik kan het niet anders om
schrijven dan wolken vol liefde, in een
warme, zachte kleur. Er was geen pijn,
geen angst. Het was er zo vredig, zo veilig,
mooi en rustgevend. Ik was door en door
gelukkig en wilde er blijven. Maar een
stem, een heel prettige stem, zei: 'Dat kan
niet, het is nog geen tijd'. En ik voelde hoe
ik met zachte hand werd teruggeduwd.
Letterlijk. Het draadje werd teruggetrok
ken en ik kwam terug in mijn lichaam,
in dat bed in dat kamertje. Met de pijn.
(I I et was of ik zweefde, als een ballon.
Ze reden me naar de operatiekamer
I I en ik was al op de gang, toen ik
mijn broer zag die over het wiegje van
mijn pasgeboren dochtertje gebogen
stond. Ik hoorde hem zeggen:
'Ik zal jou beschermen'. Mijn broer is 2
meter lang, een beer van een vent. Ik wist
dat zij veilig was, wat er ook zou
gebeuren. Dat gaf mij vertrouwen. Toen
werd ik aan dat draadje de lift ingezogen.
Ik was pas 18, wat weet je dan? Omdat
mijn zwangerschap moeilijk verliep,
werd ik in het ziekenhuis opgenomen
voor een keizersnee. Meteen na de
geboorte ging het mis. Mijn baarmoeder
wilde niet sluiten en ik bleef bloeden.
Uren zijn ze met me bezig geweest.
Het deed vreselijke pijn. Tot ik weg viel.
Ik heb alles gehoord en gezien. Van
bovenaf. Mezelf zag ik niet, maar ik
magazine 23
Hajar Bouchdak (30), Nieuwegein.
Interieur-adviseur.
