im
r
1 Column I
Dat Oudste Dochter haar best doet op school, is
het belangrijkst. De fantasieën over haar toekomst
houdt Monica wijselijk voor zich.
BLIJKBAAR
BESCHOUW
IK MIJN EIGEN
LEVENSPAD
ALS NORMAAL
k was niet teleurgesteld in haar. Eerder
in mezelf. Dat ik toch ook zo'n moeder
was. Zo'n moeder die van alles van haar
kinderen verwacht. We hadden net het
eerste rapportgesprek van het school
jaar gehad voor Oudste Dochter en liepen
terug naar huis. Het was echt geen slecht
rapport. Veel voldoendes. Een paar ruim
voldoendes. Eén goed. En hoofdzakelijk
3-tjes bij de Cito-toets, de meest gemid
delde score. Ze deed haar best, zeiden de
juffen, en dat is wat telt. Ik knikte heftig
mee, tuurlijk, dat is het belangrijkste.
Maar, en daar kwamen de verwachtin
gen om de hoek kijken, tegelijkertijd be
sefte ik dat dit niet een rapport is dat een
vwo voorspelt en daarmee ook geen uni
versiteit. Ik vond het lastig toe te geven,
maar diep vanbinnen deed dat pijn. De
havo dan, hoorde ik mezelf denken.
Als ik over de toekomst van mijn kin
deren fantaseer, zie ik daar altijd flarden
van een studententijd tussen zitten. Of
ze wel of niet lid zijn van een studenten
vereniging, of ze wel of niet op kamers
wonen, dat zegt mijn fantasie niet, maar
ze studeren, dat is zeker, aan een univer
siteit. Blijkbaar beschouw ik mijn eigen
levenspad als normaal en plak ik dat op
mijn kinderen. Dat zegt meer over mij
dan over hen, dat weet ik ook wel. Zie
daar de teleurstelling over mezelf.
Gelukkig ben ik ben nog wel zo bij de
pinken dat ik mijn universiteitswens niet
aan mijn meisjes kenbaar maak. Tegen
hen zeg ik dat ze later alles mogen wor
den wat ze willen, als ze maar eerst hard
hun best doen op school. De oudste is nu
in de kappersfase, de jongste houdt het
nog even op dolfijnenverzorger. 'Leuk
hoor!' zeg ik dan enthousiast, in de stille
hoop dat hun voorkeur nog tien keer zal
veranderen.
Een week geleden kregen we weer een
rapport van Oudste Dochter. De juf ging
tijdens het tienminutengesprek met haar
vinger over de grafiekjes. Die dame van
mij was met sprongen vooruitgegaan.
Met begrijpend lezen had ze de hoogst
mogelijke score. Rekenen was goed. Zelfs
spelling was een voldoende, terwijl ze
daar toch echt mee worstelde.
'Wat is er gebeurd?' vraag ik de juf.
'We weten het ook niet', is het
antwoord. Maar in de klas ziet ze dat
Oudste Dochter beter oplet bij de uitleg,
het sneller snapt en meer zelfvertrouwen
heeft.
Thuis geef ik haar een knuffel en zeg
dat ze heel trots mag zijn op haar rapport.
'De juffen zeggen dat je heel goed je
best hebt gedaan.' En stiekem denk ik:
misschien toch universiteit. 41
Stille hoop
m
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
S3 Reageren?
monica@
persgroep.nl
61 zaterdag 1 april 2017
