mëTdankaanah
II
II
Hij was een echte courantier
Mieke van der Jagt
wint prijs met brief
17
De nieuwe moestuinier is jong, idealistisch, eet
zeer bewust - en kijkt soms ook een tikkie te
romantisch tegen het moestuinverhaal
aan. Met dank aan de potjes van Albert Heijn en
laagdrempelige instapconcepten als 'De
makkelijke moestuin'.
Pim de Pagter
1938-2017
het onderhoud te zwaar. Zeker bij
groeizaam weer vergt de moestuin
wekelijks de nodige uren aandacht.
Na jaren van toenemende leegstand
lopen de volkstuinverenigingen nu
weer vol met vers bloed. Wat de
nieuwe leden zich vaak niet realise
ren: een volkstuin is tijdrovend en
best zwaar werk, geeft secretaris
Wim de Feijter aan. En vergt toch
ook wel enige kennis. De veteranen
- die die kennis graag delen - moe
ten wel eens stilletjes lachen als ze
zien hoe de jonkies in de weer zijn.
Bestuurslid Peter Willeboordse: „Ie
der jaar rond deze tijd komen er veel
nieuwe mensen en sinds een jaar of
twee ook weer veel jongeren. En elk
jaar zit er wel iemand bij die naar de
overkant loopt, naar Intratuin, en
met een stuk of wat courgette- en
tomatenplanten terugkomt en ze zó
de vollegrond in doet. Dan zeggen
wij: die kun je nu nog niet in de
grond zetten! Het gaat misschien
nog vriezen! Soms geloven ze je,
maar vaak ook niet. Want, zeggen ze:
het tuincentrum verkoopt ze nu
toch?" Ook altijd goed voor een
glimlach: onervaren jonge tuiniers
die in hun enthousiasme vijf cour-
getteplanten dicht bij elkaar zetten.
Willeboordse: „Wat ze zich niet rea
liseren is dat één plant al zo uitgroeit
dat je er een flink stuk grond voor
nodig hebt! En dat je van vijf van die
planten voor de hele wijk courgettes
hebt!"
Beginnersfouten, zijn dat. Heel
begrijpelijk, als je enige ervaring met
tuinieren bestaat uit de moestuin
tjes van Albert Heijn. Dat geldt niet
voor Renske en Marcel, die al een
paar jaar aardig oogsten van hun bal
kon. Maar Renske herkent het beeld
meteen: „Ik zit veel op moestuinfora
en lees daar vaak dat mensen die
dingen van AH zó in de grond stop
pen. Buiten en ongeacht het seizoen.
Dat werkt niet!"
Wat wél werkt, weten ze inmid
dels van hun ervaringen met de
'Makkelijke Moestuin' (www.mak-
kelijkemoestuin.nl)Met tips van de
ervaren moestuinier Jelle ('Oké. Stel:
je wil een moestuin.') richtten ze
een moestuin in op
hun balkon. „Drie
jaar geleden
haddenwe een
enorme
oogst uit de
vierkante-
meterbak-
ken", ver
telt
Renske.
„Peulen,
tomaten,
sla, radijs,
wortelen,
knoflook
enorm!" Ook heeft het stel zich goed
ingelezen voor het aan het echte
werk begon. Nu dus. Het stuk grond
dat ze pachten van de volkstuinver
eniging, was behoorlijk verwaar
loosd. „Er zat veel onkruid in. De
vereniging heeft het kaal opgeleverd,
maar hier en daar zitten wortels van
oude fruitbomen. We gaan nu plan
ten volgens een schema van wissel
teelten en verder willen we zo veel
mogelijk biologisch en met de na
tuur méé tuinieren", vertelt Marcel.
Wie langs de tuintjes loopt, ziet al
snel het verschil tussen de beginners
en de gevorderden - of ook wel, het
oude en nieuwe tuinieren. Oudere
tuinen liggen er strak en nagenoeg
onkruidvrij bij. Onder de jongeren
wordt meer geëxperimenteerd: in
die grotendeels met stro bedekte
tuin bijvoorbeeld met per-
macultuur, wijst Peter
Willeboordse. Maar de
werelden groeien
naar elkaar toe. Het
volkstuincomplex
verandert en flo
reert door de
vruchtbare mix van
jarenlange ervaring
en frisse ideeën. Al-
bert Heijn, Jelle en
de vierkantemeter-
bak hebben er vast
iets mee te maken.
leder jaar
rond deze
tijd
komen er
veel
nieuwe
mensen
Het is een gaan en komen
van mensen op volks
tuinvereniging Levens
lust in Vlissingen. De
vereniging is - hoe han
dig - gevestigd tegenover Intratuin,
dat met zijn concept 'Kweken en
oogsten' helemaal inspringt op de
hernieuwde interesse voor de eigen
groentenkweek. De lente staat op
barsten, de zon schijnt en het is maar
liefst dertien graden. Marcel de Bus-
schere loopt met een kruiwagen vol
boomwortels naar zijn auto. Van zijn
gloednieuwe volkstuin, die hij aan
het opkuisen is. In december heb
ben hij en zijn vrouw Renske een
perceeltje van 250 vierkante meter
gehuurd. Dit wordt het eerste jaar
eten van eigen grond. Hoewel,
Renske blijft bescheiden. „Genieten
van de tuin, zo nu en dan een salade
- dat zou voor dit jaar al mooi zijn."
Maar de stip aan de einder is heel
wat ambitieuzer. Marcel: „We wil
len zelfvoorzienend worden wat
voedsel betreft. Kijken of dat lukt.
Wij zijn vegetarisch, dus groenten
zijn heel belangrijk voor ons."
De oudgedienden op Levenslust
groeiden veelal zelf op met ouders
die groenten kweekten, gewoonweg
omdat dat goedkoper is. Die genera
tie is vergrijsd. Gaandeweg wordt
Drie jaar
geleden
hadden
we een
enorme
oogstvan
ons
balkon
Pim de Pagter, die zaterdag in
het ziekenhuis in Goes op
78-jarige leeftijd overleed,
was de laatste Zeeuwse directeur
van de PZC. In 1999 nam hij af
scheid van de uitgeverij, waarvoor
hij 36 jaar had gewerkt. De Pagter
maakte de laatste fase van de PZC
als zelfstandig familiebedrijf mee.
Jarenlang vormde hij samen met
Frans van de Velde en Koos
Scherphuis de directie, net zoals
hun vaders dat hadden gedaan.
Aanvankelijk was De Pagter niet
van plan in de voetsporen van zijn
vader te treden. Hij belandde in de
marketing, maar koos in 1963 toch
voor de PZC, in eerste instantie in
A
de functie van directiesecretaris.
Hij werd omschreven als een
echte krantenman, een 'courantier',
die ook landelijk vooraanstaande
nevenfuncties bekleedde. Hij was
onder meer jarenlang voorzitter
van de Nederlandse Dagbladpers.
Als PZC-directeur zorgde De
Pagter er mede voor dat de krant
lange tijd zelfstandig overeind bleef
in de snel veranderende mediawe
reld. Het tij keerde toen de uitgeve
rij eind 1996 werd ingelijfd door de
toenmalige beursgenoteerde on
derneming Wegener Arcade.
De gevolgen waren ingrijpend.
Zijn collegadirecteuren verkochten
hun aandelen en verdwenen van
het toneel, er kwam een ingrij
pende reorganisatie en de koers van
het bedrijf werd niet langer in Zee
land, maar in Apeldoorn bepaald.
De Pagter nam zelf in mei 2999
afscheid, na tweeënhalf jaar alleen
als directeur te hebben gefunctio
neerd. De onvermijdelijke schaal
vergroting ging hem aan het hart.
„Ik moet er echt niet aan denken
dat de PZC niet meer in Vlissingen
wordt gedrukt", zei hij bijvoorbeeld
bij zijn vertrek." Zijn vrees werd al
enkele jaren later bewaarheid.
De opdracht was een verhaal te
schrijven over de 'schaking' van
de in Vlissingen geboren schrijf
ster Betje Wolff (1738-1804). Zij
ging, vlak na haar zeventiende
ver jaardag, er kort vandoor met de
24-jarige onderofficier Mattheus
Gargon. Wat er is voorgevallen, is
altijd een mysterie gebleven.
De schrijfwedstrijd leverde 26
inzendingen op. De kwaliteit was
behoorlijk hoog, vond de jury. „Er
zaten echt diamantjes tussen", al
dus Anna A. Ros, die samen met
Theo Raats en Perry Moree de jury
vormde. De keuze viel uiteinde
lijk op Mieke van der Jagt, oud
journalist van de PZC. Onder het
pseudoniem Jan Verdagt schreef
zij een brief, waarin Wolff zich
tien jaar na dato tot haar toenma
lige geliefde wendt. De jury
noemde deze vorm 'volstrekt ori
gineel' en prees het 'prachtige
taalgebruik'.
maandag 27 maart 2017
Volkstuin
bloeit op
Ondine van der Vleuten
-Peter
Willeboordse
-Renske de
Busschere
Rolf Bosboom
Mieke van der Jagt uit Goes is
winnaar geworden van de
Betje Wolff Schrijfwedstrijd.
De uitslag werd zaterdag be
kendgemaakt in ZB Planbu
reau en Bibliotheek van Zee
land in Middelburg. Aan de prijs
is een bedrag van 300 euro
verbonden.
Rolf Bosboom
Middelburg
