4Wat wil je als je jarig bent? Doe maar 'n
NEN 13
UIT DE REGIO
Rien Poortvliet
Gezinsfoto's
maandag 27 maart 2017
PZ
echt. „Ik vind het gezellig, een
huis vol."
Net op dat moment drukt een
man zijn neus tegen het raam.
Met zijn handen maakt hij een
dakje boven zijn ogen om naar
binnen te turen. Mevrouw Fokker
kijkt er nauwelijks van op. „Zo
gaat dat hier altijd", lacht ze. „De
hele dag door." Met name toeris
ten staan voor het raam. „Duitse
toeristen die elk jaar naar ons
eiland komen, die komen ook elk
jaar naar mijn kabouters kijken.
En Belgen die er dan op zaterdag
zijn en op zondag terugkomen.
Die zijn van een soort kabouter
club."
Alle kabouters zijn mevrouw
Fokker even lief. D'r is er niet één
die ze mooier vindt dan de ander
en aan namen doet ze ook niet.
Maar de buurtkinderen wel. „Flet
zijn nog maar ukkies van een jaar
of vier, maar ze weten het pre
cies. 'Die heet zus en die heet zo',
zeggen ze dan. Prachtig!"
Mevrouw Fokker graait in de
krantenbak naast de bank en to
vert het grote kabouterboek van
Rien Poortvliet tevoorschijn. „Kijk,
ik heb er nog een boek van ook.
Ik heb twee achterkleinkinderen
en die lees ik dan voor. Zo heb ik
al veel over kabouters geleerd."
Naast eigen kroost heeft me
vrouw Fokker ook een tweeling
zus. „En die heeft allemaal knuf
fels!" Ze schatert het uit. „Wat ik
heb met kabouters, heeft zij met
knuffels. Waar die verzameldrift
vandaan komt, ik zou het niet
weten. Het is ook meer verveling
dan wat anders. Maar zij heeft
dus een hele hoek in haar huis vol
knuffels."
Het is even stil. Het kanariepietje
voor het raam grijpt zijn kans om
luidkeels van zich te laten horen.
„Ik heb hem pas net", vertelt
mevrouw Fokker. „Laatst heb ik
in verpleeghuis De Wieken geze
ten, in Zierikzee.lk was voorover
gekukeld met mijn rollator en ik
moest herstellen. Ik had een
kanariepietje, al een jaar of zes,
en mijn dochter in Noordgouwe
heeft dat beestje nog keurig elke
dag eten gegeven. Maar ja, hij
miste het geluid van de radio en
de televisie. En misschien ook
mijn stem. Toen ik terugkwam,
lag-ie dood in zijn kooitje. Ik heb
gelijk een nieuwe gehaald."
Mevrouw Fokker was blij dat ze
na acht weken naar huis mocht.
„Ik had mijn huisje gemist. En mijn
kabouters. Toen ik in Zierikzee
was, had mijn dochter nog wat
kabouters voor me meegebracht,
om op mijn kamer te zetten, maar
dat is toch anders. Toen ik uit de
auto stapte en de kabouters op
mijn vensterbank zag staan,
dacht ik: ja, ik ben weer thuis."
-Wendy Wagenmakers
WIE? Hendrika Fokker
WAT? Kabouters
kwamen er kabouters bij. Niet al
leen met mijn verjaardag, maar
door het hele jaar heen. De
buren van een paar deuren ver
der hebben er zelfs een uit Italië
meegebracht. Nog een mooitje
ook. Maar ik heb er nu zo veel
dat ik heb gezegd: 'nu is het ge
noeg'. Ik kan ze niet meer kwijt."
In het huisje van mevrouw Fok
ker staan niet alleen kabouters.
Ze heeft ook heel veel beeldjes,
poppetjes, gezinsfoto's en bor
relglaasjes uit alle landen. Op de
bank ligt een knuffelpoesje, net
Tegen elkaar gedrukt
Mevrouw Fokker kreeg haar
eerste kabouter toen ze 50
was. „Elk jaar kwamen er
kabouters bij en niet alleen
met mijn verjaardag."
FOTO'S MARIEKE MANDEMAKER
WAAR? Zonnemaire
In een schattig straatje van
Zonnemaire staat het oude
raadhuis. Een prachtig rijks
monument. Zo'n pand waar alle
toeristen een foto van maken.
Maar het arbeidershuisje aan de
overkant trekt nog meer aan
dacht. Kijk die vensterbank!
In dat kleine huisje, wit met
groene raamkozijnen, woont
Hendrika Fokker. Mevrouw
Fokker is 89 jaar en heeft onge
veer evenveel kabouters voor
haar ramen staan. Alle ramen.
De huiskamer, de slaapkamer,
de keuken; overal staan kabou
ters op de vensterbank. Het zijn
er zo veel dat ze tegen elkaar
gedrukt staan. Anders past
het niet meer.
„Mijn man is 39 jaar gele
den overleden. Ik was
toen net 50. 'Wat wil je
voor je verjaardag?'
werd me toen gevraagd.
'Ik weet het niet', zei ik.
Ik had al zo veel. 'Nou',
zei ik, 'doe maar een
kabouter'. Zo is het
begonnen."
Het bleef niet bij die ene
kabouter. „De een na de
ander kwam met een ka
bouter aanzetten. Elk jaar
