De heks heeft
gewonnenzei mijn
wiendin toen we uit
elkaar gingen
Misschien had
ik hulp voor haai*
moeten zoeken,!
zij was duidelijk!
ook ongelukkig'
ze een ambulance hoorde, belde ze mij
en haar ouders. Er zat geen rem op haar
emoties, leek het. Ze kon de kinderen
plagen tot het echt niet leuk meer was en
ik in moest grijpen. Of ze kreeg intense
woedeaanvallen, meestal vanwege iets
huishoudelijks. Als ik een ketchupfles
had laten vallen of er zat plas op de wc-
bril. Doekje erover, klaar, zou je denken.
Maar dan begon ze: dat ik niks kon, dat ik
een nietsnut was, een viezerik - net zo
lang tot ik aan mezelf ging twijfelen.
Uiteindelijk vloog ze me aan. Krabben,
slaan, schoppen en hysterisch schreeu
wen: 'Maak me maar dood, dan ben ik
er vanaf!'
Na een paar jaar bouwden onze ruzies
zich steevast zó op, dat ik om zeven uur
wist waar we om tier, uur zouden staan.
Om dat te voorkomen, fietste ik vaak
even weg. Maar dan belde Ellen
al na een paar minuten: dat ik maar beter
terug kon komen, anders ging zij met
de kinderen naar haar ouders. Het frus
treerde haar als ik kalm bleef, ik heb haar
nooit teruggemept. Ik dacht: 'Als ik nu
sla, stapt ze met een blauw oog naar de
advocaat en zie ik mijn zoon en dochter
nooit meer.'
Het was een kille, liefdeloze relatie
waarin het alleen over praktische zaken
ging en vrijwel elk gesprek negatief was.
Ik voelde me schuldig, omdat de kinde
ren in zo'n nest opgroeiden. Intimiteit
was er niet en een sociaal leven had ik
ook niet meer, want Ellen vond het niet
fijn om alleen thuis te zijn. Een weekend
motorrijden met mijn broer of met
vrienden naar de Ardennen - ze speelde
het zo dat ik me er rot bij ging voelen en
er dus maar vanaf zag. Vanuit controle-
dwang wilde ze dat ik thuisbleef, al was
de sfeer daar volledig verziekt. Of ze
wilde als perfect gezinnetje op stap, naar
de Efteling of op een ander uitgestippeld
uitje. Zomaar tegen een bal trappen of
lekker klooien op het strand, dat vond ze
afschuwelijk. Al dat zand op haar vloer!
Eén keer huurden we een huis met een
bevriend gezin. Ellen kon er niet tegen:
de kinderen van dat andere stel, die rond
liepen met hun 'vieze' haar en kruime
lende koeken.
Misschien had ik hulp voor haar moe
ten zoeken, denk ik achteraf. Zij was
duidelijk ook ongelukkig. Ik heb wel op
'borderline stoornis' gegoogeld en na
weer een handgemeen een hulplijn
gebeld, maar verder wist ik niet wat ik
moest doen. Ik was ook niet gewend om
over moeilijke dingen te praten, dus ik
beet maar gewoon domweg door.
Pas toen ik verliefd werd op een ander,
gingen mijn ogen open en kreeg ik de
moed om te gaan. Maar daarmee was de
ellende niet voorbij. 'Ik kan jouw relatie
maken of breken', zei Ellen. En inderdaad
bleek die niet bestand tegen de vecht-
scheiding die volgde. Mijn ex viel me de
hele dag lastig met berichtjes en tele
foontjes, ze weigerde de co-ouderschaps-
papieren te ondertekenen en stelde
allerlei financiële eisen. De spanning
brak me op, ik werd
er bepaald geen leuker mens van. 'De
heks heeft gewonnen', zei mijn vriendin
toen we uit elkaar gingen.
Ellen had ook al snel een nieuwe part
ner, maar de controle gaat nog steeds
door. Ik voel me niet vrij als de kinderen
bij mij zijn, want zij blijft ze maar appen.
'Waar zijn jullie? Wat doen jullie? Wat
eten jullie vanavond?' Of ze stuurt onze
puberdochter vijf foto's van nieuwe
schoenen: 'Welke wil je hebben?' Als
Ciska 's avonds nog even naar de stad
gaat, belt mijn ex me: 'Je bent het toch
met me eens dat ze op haar veertiende
niet alleen door het donker naar huis
mag fietsen?' Ik ben het niet met haar
eens, want het is zes minuten fietsen
én ze is met een vriendin. Maar Ellen
weet het altijd zo te draaien, dat ik haar
dan toch tegemoet rijd. Als Ciska bij
mij is, logt haar moeder in op het leer
lingvolgsysteem om te checken of ze
wel naar school is gegaan. En soms
komt mijn ex haar voor de overdracht
brengen en zet haar dan impliciet
onder druk: 'Ciska is een beetje ver
drietig en in plaats van vrijdag wil ze
misschien wel donderdag alweer bij
mij komen. Dat kan, hoor! Ik ben ge
woon thuis!' Of ze wenst Ciska op zo'n
moment huilend sterkte. Sterkte om
bij je vader te zijn? Mijn dochter ook
in tranen, natuurlijk.
Op ons zoontje van 10 heeft ze iets
minder grip, maar ook die manipuleert
ze. Hij vertelde dat ze onze telefoonge
sprekken op speaker zet waar hij bij is.
Zo kon hij horen dat ik iets onaardigs
tegen zijn moeder zei. Ze rijdt soms
achter hem aan als hij vanaf mijn huis
alleen naar school fietst - want bij haar
mag hij dat niet. Ze is leider van zijn
voetbalteam, want dan is ze er altijd
bij. En ze laat hem nog geen ei bakken,
want dat geeft zo'n troep. Ze ontneemt
de kinderen hun zelfstandigheid, ter
wijl ik ze juist verantwoordelijkheid
wil geven. En ik kan niets anders doen
dan ze zo veel mogelijk van mijn op
voeding meegeven. Terwijl ik wacht
op de dag dat ik nooit meer iets met
mijn ex hoef te bespreken." 41
magazine 41
WG
