'Ik had voor
het eerst in
jaren weer
in mijn buik'
IK NAM DE
TIJD OM
DOOR DE PIJN
TEGAAN
Die van mij
Renato (45) was hoteldebotel van Jeanine (43) en wilde
dat de hele wereld het wist. Maar zij zat helemaal niet te
wachten op verkering.
Renato: „Het begon op een dag
in december in 2015. Toen
swipete ik haar naar rechts en
zij mij ook. Ik had Tinder nooit
beschouwd als een manier om
écht iemand te ontmoeten, totdat ik met
Jeanine aan het chatten sloeg. Ik vond
haar leuk, direct, spontaan en onze ge
sprekken liepen als vanzelf. Als ik een
zin begon, maakte zij 'm af, maar dan
op een schermpje. Ik wil zien wie je
bent, dacht ik, en gelukkig wilde zij dat
ook. Ze appte: 'Durf je het aan om met
mij kwarktaart te eten?'
We spraken af op het station. Jeanine
stapte uit de trein en voor het eerst in
meer dan tien jaar had ik knikkende
knieën en vlinders in mijn buik bij het
zien van een vrouw. Ze was mooi en
elegant en had ogen om zesduizend
rondjes in te zwemmen. Als een
puber, zo voelde ik me. Maar toen de
kriebels wat zakten, was het alsof we
nooit anders gedaan hadden dan samen
kletsend door de stad wandelen. Pas
rond middernacht bracht ik haar weer
naar het station.
De tweede date was bij haar thuis; we
speelden gitaar, zongen liedjes en heb
ben vreselijk gezoend. Ik had wel van de
daken willen schreeuwen hoe verliefd
ik was. Met deze prachtige vrouw heb ik
verkering! Maar zij hield niet van dat
labeltje, zei ze. Dat zou maar verwach
tingen scheppen. We konden toch
samen ontdekken wat we hadden
zonder het meteen aan de grote klok te
hangen? Ik begreep het wel, ze wilde
rustig aan doen, want ze was eerder
teleurgesteld in de liefde. Maar toch ging
het een beetje jeuken. Dus zocht ik op
Facebook soms de grens op, en liet ik
op haar tijdlijn wat al te nadrukkelijk
merken dat ik wel degelijk in haar leven
was. Dan wees ze me terecht: „Moet je
je bewijzen? Je territorium afbakenen
met je mannelijke plasje?"
Ze bracht het als een grapje, maar het
was duidelijk dat het haar te dichtbij
kwam. Ik was al te veel bezig met 'wij',
vond ze. Mijn 'plasjesgedrag' benauwde
haar, ze had meer ruimte nodig.
Er
volgde
een periode
waarin we mini
maal contact hadden.
Ik nam de tijd om door mijn
boosheid, verdriet en pijn te gaan.
Ik kwam tot de conclusie dat ik Jeanine
in mijn buurt wilde houden. Desnoods
als gewone vriendin. Ik liet mijn ver
wachtingen los, en dat bleek precies wat
nodig was. Want toen we
elkaar weer zagen, sloeg de vonk op
nieuw over, maar nu in alle vrijheid.
We kunnen heerlijk samen wegdromen
in onze eigen bubbel, weg van alle
verplichtingen, maar zijn ook verbon
den met de realiteit van werk en ieder
onze kinderen. Het is goed zoals het is,
al kunnen we elkaar niet doorlopend
zien. Ik geniet van de momenten samen,
van haar humor, haar eigenwijsheid en
felheid. Maar ik hou ook van haar litte
kens en scherpe randjes, omdat die haar
maken tot wie ze is.
Onlangs postte Jeanine een foto van ons
op Facebook. 'Na een jaar mag hij nu uit
de kast', schreef ze erbij. Ook duwde ze
me opeens de sleutel van haar huis in
mijn hand. En toen we laatst in de tuin
een glas champagne dronken, vroeg ze
me verkering. Dat woord waar ze zo
allergisch voor was. „Nou", grapte ik,
„je begrijpt zeker wel dat ik daar nog
even over wil nadenken." 41
magazine 15
vlinders
Tekst PAM VAN DER VEEN
ES Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
