'Waardering
is nooit
genoeg als
je niet zélf
voelt datje
waardevol
bent'
weg, altijd werken, echt een vader die
op zondag het vlees sneed. Een stille
man. Mijn moeder moest het praktisch
allemaal maar zien te regelen. Ja, dan
was er soms even geen tijd voor die
tere kinderziel van mij. Ik heb me
veel alleen gevoeld. In mijn kinder
brein vroeg ik me af waarom we steeds
weer weg moesten, steeds naar nieuwe
plekken, en ik begon te denken dat het
mijn schuld was. Dat ik me schuldig
moest voelen voor dingen. Dat gevoel
werd een deel van mijn persoonlijk
heid."
Later, als ze volwassen is, een succes
vol zangeres die om de haverklap inter
views moet geven, vertelt ze er vaak
over. Die wonderlijke jeugd op drie
Mezelf bezig te houden in een fucking
gat in Afrika, waar hélemaal niks was. Ik
zat in een klasje met Arabieren, Colom-
bianen, Portugezen.We spraken alle
talen door elkaar. Integratie was voor
mij een pure overlevingsnoodzaak, zo
maakte ik vriendjes. Nooit over nage
dacht. Ik ben er dankbaar voor, omdat ik
niet alleen onze wereld hier ken, maar
ook hele andere werelden.
„We doen hier net of ons eigen gelijk
is wat iedereen zou moeten vinden.
Maar dan denk ik: hé, ben je weieens in
Papoea geweest, en weet je hoe ze daar
denken over het leven en de dood? En
waarom denk je dat uitgerekend wij,
hier, nu de wijsheid in pacht hebben?
Zie je niet dat onze manier van denken
ook maar een idee is, zoals er zoveel zijn
geweest door al die eeuwen heen?
„Het enige wat ons écht onderscheidt,
is dat we welvarender zijn dan de mens
ooit geweest is. Maar dat zien we ook
niet. Echt, we weten bij God niet in wat
voor paradijs we hier eigenlijk leven."
Stemmetje
Het gezin waarin ze opgroeit is hecht en
warm. „Mijn ouders deden enorm hun
best. Maar ik moest het wel allemaal zelf
doen, door al dat reizen. Steeds opnieuw
vriendjes maken. Mijn vader was veel
oor alles bang geweest', zingt Wende
Snijders. 'Voor te veel mensen in een lift
of streekbus.Voor mijn eigen brein,
een stuk of wat insecten.
We zitten in een voormalig school
gebouw in de Amsterdamse Jordaan.
In het met instrumenten volgestouwde
klaslokaal repeteren Wende (38) en
haar twee bandleden voor MENS, haar
nieuwe theatertour, die dan op punt van
beginnen staat.
De verwachtingen zijn hooggespan
nen: Snijders trok met haar vorige
tournee volle zalen en kreeg juichende
recensies. Nu moet alles nóg beter,
nóg groter.
'Voor alles bang geweest', zingt ze
nog eens, ogen dicht. 'Maar niet voor
jou. Nee, niet voor jou.'
De tekst die ze daar zong, vertelt ze
na de repetitie, is van Joost Zwagerman.
„Ik heb hem ooit een berichtje gestuurd
via Facebook, om hem te bedanken voor
alles wat hij schreef. Zo begon ons con
tact. Hij was zo levenslustig, droeg die
liefde voor kunst en het leven zo mooi
uit... Daar was ik dol op. En op een dag
ineens dat nieuws: Joost is dood. Zelf
moord. Ik dacht: dit is een grap, dit
kan niet.
„En ineens besefte ik dat hij me nog
een keer een mail had gestuurd, die ik
nooit had geopend. Ik las 'm alsnog, het
was een gedicht. Hij vroeg of ik er een
lied van wilde maken. Daar had ik dus
nooit op geantwoord... Ik had zo'n hekel
aan mezelf. Ik ben meteen gaan zitten
om de muziek te schrijven. Nu zit Joost
in de show. Ik wou dat hij het had kun
nen horen."
De woorden in het lied zijn dus van
een ander - maar ze hadden de hare
kunnen zijn, zegt ze. Angst en onzeker
heid drukten lang een stempel op haar
gemoed. Te lang, misschien. Maar nu
niet meer. „Ik snap nu waar het allemaal
vandaan kwam. En ik heb eindelijk het
gevoel dat ik er ben."
Mazzel
Ze wordt geboren in Engeland, woont
tot haar 9de afwisselend in Europa,
Indonesië en het Afrikaanse Guinee-
Bissau. Steeds vanwege het werk van
haar vader, een ingenieur. „Ik zie het
als mazzel, die jeugd. Dat ik gedwongen
werd om in andere culturen te leven.
101 zaterdag 25 maart 2017
