Ik trek dit echt niet lang meer
'Ik kwam hier voor mijn rust'
22
WWm
HUISVESTINGSLEED BEWONERS VAKANTIEPARK WISSELEN IEDERE VIER MAANDEN VAN HUISJE
Juridisch
getouwtrek over
Sunclass leidt
inmiddels tot
schrijnende
|r situaties op
jfe park.
men. Ik was zo blij toen ik
hier een huisje kreeg. Ik woon
vlak bij m'n ex en onze
kinderen. Totdat de gemeente
ging controleren op perma
nente bewoning. Sindsdien
gaat het rap achteruit met
mijn gezondheid. Ik slik
slaappillen, heb last van hy
perventilatie. Onlangs was ik
zo over m'n toeren dat ik met
de ambulance ben afgevoerd.
Ik kwam hier voor m'n rust en
die is me door die stomme
stoelendans ontnomen."
Pascal geeft vooral de
Duitse huisjeseigenaren de
schuld. Die hebben het via
een rechtszaak voor elkaar ge
kregen dat de gemeente moet
handhaven op permanente
huisvesting. „Wat winnen die
Duitsers hier nu mee? Deze
mensen zien we amper op het
park, ze komen misschien vier
weken per jaar vakantie vie
ren. Maar ondertussen maken
ze ons het leven zuur."
De woning van Pascal Hage
heeft een vrouwelijke inrich
ting. Sierlijk behang aan de
wand en de nodige tierlan-
tijntjes. Dat komt doordat het
huisje is ingericht door Pas
cals buurvrouw Natasja. Want
Pascal woont sinds kort in
haar huis en Natasja in dat van
hem. Zeer tegen hun zin,
maar de gedwongen verhui
zing is noodzakelijk om te
voorkomen dat hun huurba
zen tegen een boete van
15.000 euro oplopen wegens
permanente bewoning.
De gemeente Steenbergen
heeft bepaald dat je niet lan
ger dan vier maanden achter
een in een Sunclasshuisje mag
bivakkeren. Daarna moet je je
biezen pakken. Dat doen de
huidige Sunclass-bewoners
ook, maar ze verhuizen op het
park zelf. Om de vier maan
den.
Deze verhuiscarrousel leidt
tot veel stress bij Pascal. Bijna
twee jaar geleden kwam hij
hier na zijn scheiding terecht.
„Ik had en heb geen geld om
een reguliere woning te
huren. Daarnaast heb ik de
nodige psychische proble-
Natasja Dogge voelt zich niet
thuis in het huis van buur
man Pascal. Het is niet haar
bank, het zijn niet haar keu
kenkastjes. Het is kortom niet
haar plek.
„Ik trek dit echt niet lang
meer", is ze openhartig. „Het
is mensonterend wat we hier
meemaken. Het is toch te gek
voor woorden dat we om de
vier maanden onze matrassen
moeten verslepen? Sinds die
paar Duitsers lopen te klagen
over permanente bewoning
en gelijk kregen van de rech
ter is het mis. Maar wat lost
die verhuiscarrousel in gods
naam op? He-le-maal niets.
Want de meesten blijven ge
woon op het park wonen,
maar ruilen dus een paar keer
per jaar met de buren, zoals
Pascal en ik. Hierdoor heeft
niemand meer zijn eigen plek
en dat betekent in de praktijk
dat je ook niet meer investeert
in de inrichting en de buiten
kant van je huis. Als deze idi
ote situatie nog lang voort
duurt, gaat dit ten koste van
de leefbaarheid. Het is hier ze
ker geen Fort Oranje, maar
mensen willen een eigen
honk. Anders verloedert de
boel."
Natasja zou het liefste naar
een gewoon huurhuis verhui
zen, maar ook zij kan dit niet
betalen. „Als je schulden hebt
zoals ik, kom je niet in aan
merking voor een sociale
huurwoning. Laat staan voor
particuliere huur. Ik kan dus
niets anders krijgen. Maar wat
als mijn zoon en ik weg moe
ten? Moeten we dan maar op
straat gaan leven?", vraagt ze
zich vertwijfeld af. „De huren
zijn de afgelopen jaren zo ge
stegen dat het voor veel men
sen die uit een crisissituatie
komen geen doen is. We krij
gen geen kans. Ja, hier had ik
mijn plekje gevonden. Maar
zie nu wat er gebeurt. Mijn
zoon slaapt boven, ik beneden
op de bank van Pascal. We
gaan door een diep dal. Laat er
snel duidelijkheid komen
over de woonstatus van dit
park, want anders gebeuren er
echt ongelukken."
v m'
maandag 13 maart 2017
Pascal Hage: „Over m'n toeren." foto'stonnypresser/pix4profs
'Dit gaat
echt
niet goed'
Natasja Dogge: „Dit is mensonterend."
