'Mijn vader heeft
me nooit ergens
in belemmerd'
oom ging terug en nam z'n gezin mee.
Hij schreef haar en de kinderen uit bij
het bevolkingsregister hier, pakte hun
paspoort af en het was klaar. Gelukkig
gaat het inmiddels weer goed met haar.
En toen ik maatschappelijk werkster was
in Amsterdam werd ik na de vakantie
gebeld door scholen over meisjes die in
Marokko waren achtergelaten.
„Mijn vader was atypisch. Hij was een
levensgenieter. Hij hield van whisky en
muziek. Hij heeft me nooit ergens in
belemmerd. Sterker: mijn moeder had
me eigenlijk vernoemd naar een zange
res. Mijn vader vond dat maar niks en
heeft me vernoemd naar de vrouw van
de profeet. Daar ben ik hem nog steeds
dankbaar voor. Waarom? Omdat Khadija
onderneemster was, twintig jaar ouder
was dan de profeet en kon lezen en
schrijven. Dat is wat mijn vader ook
wilde: dat ik het ging maken.
„Het is jammer dat ik niet veel tijd
met hem heb gehad. Hij woonde al jaren
hier terwijl ik nog met mijn moeder in
Casablanca woonde. En toen ik op mijn
15de ook naar Rotterdam kwam, heeft
hij niet heel lang meer geleefd. Mijn
moeder is conservatiever dan mijn
vader. Ze is gelovig, gaat naar de moskee,
is naar Mekka geweest. Mijn vader had
daar niets mee. 'Je gaat alleen het graf
in', zei hij. Hij hield van gezelligheid en
zangeressen. Ik kon het heel goed met
hem vinden. En net als hij ben ik niet
tobberig over de toekomst. Mijn moeder
is altijd bezig met geld opzijzetten voor
als het slechter gaat. Dat hebben mensen
die zijn opgegroeid in armoede meestal.
Ik lig daar nooit over wakker. Dan zegt
mijn moeder: het is ongelooflijk zoals jij
op je vader lijkt.
„Ik vond het zwaar mijn moeder te
vertellen dat ik ging scheiden. Het was
niet makkelijker om die stap te nemen
omdat zij en mijn oma ook al eens bij
hun man waren weggegaan. Integen
deel. Ik ben twintig jaar getrouwd ge
weest. Maar zoals het vaak in huwelijken
gaat: het liep anders. Ik heb er jaren last
van gehad en gedacht: ik kan veel, maar
geen relatie onderhouden. Ik vind het
nog steeds moeilijk. Mijn moeder had
allang in de gaten dat er iets aan de hand
was. Ik kwam vaak alleen met de kinde
ren op bezoek. En toen ik het haar uit-
eindelijk vertelde, was ze heel nuchter:
'Meid, dat hoort bij het leven, gewoon
doorgaan'."
Na de verkiezingen zit Arib wellicht
voor de laatste keer de Tweede
Kamer voor. Op 23 maart wordt de
nieuwe Kamer gekozen, Arib staat
tweede op de lijst van de PvdA. 29 maart
kiest de Kamer een nieuwe voorzitter
uit haar midden. Ze hoopt een kans te
maken op een nieuwe termijn. „Een jaar
is veel te kort", vindt ze.
Deze verkiezingscampagne ging het
veel over het functioneren van de poli
tiek. Dat politici niet zouden weten wat
er in het land leeft. „Ach ja, de kloof',
verzucht Arib. „Ik snap dat mensen het
niet altijd eens zijn met beslissingen,
maar ik zal niet beamen dat Kamerleden
niet weten wat er speelt. Kamerleden
hebben heel veel contact met mensen in
het land. Via werkbezoeken, hoorzittin
gen. Ik denk vooral dat burgers voelen
dat politici niet altijd in staat zijn om
hun problemen of onvrede goed te ver
woorden. Dat is iets anders. Uit onder
zoeken blijkt dat het overgrote deel van
de mensen onze parlementaire demo
cratie met eens in de vier jaar stemmen,
juist steunt. Mensen vertrouwen het
systeem wel, ze hebben soms moeite
met de politici zelf."
En dat moeten haar collega's zich wel
aantrekken, vindt ze. Want als iets het
wantrouwen in de politiek voedt, zijn
het politici die voor de verkiezingen
dingen beloven en daarna iets heel an
ders doen. „Wie denkt dat je weg kunt
komen met mooie praatjes, vergist zich.
Prima als je in campagnetijd de kiezer
voorlegt wat je ambitie is. Maar iedereen
weet dat we compromissen moeten slui
ten. Dus wees realistisch tegen de kiezer.
Alles maar beloven, daar hebben men
sen gewoon een hekel aan." 41
magazine 13
