'Ik heb dat niet gezocht,
maar veel vrouwen
zien mij als voorbeeld'
Vrijdag is haar vaste omadag.
De vrouw die normaal 149
Kamerleden in het gareel
houdt, is dan de oppas van
twee 4-jarigen en een baby. „Ze hebben
me in de tang", lacht Khadija Arib (56).
„Ik ben erg toegeeflijk. Alles waar ik
me vroeger aan ergerde bij mijn moeder
die mijn kinderen veel te veel verwende,
daarvan merk ik nu dat ik precies het
zelfde doe. Als ze langer willen spelen
bijvoorbeeld, ben ik heel snel om. Of
als ze toch nog willen zwemmen. Hoe
moe ik ook ben, dan ga ik toch.
„De jongste is nog een baby, de twee
oudsten gaan nu naar school en dan haal
ik ze op. Maar zeker toen ik ze nog de
hele dag voor mezelf had, vond ik het
heerlijk. Het zal de leeftijd zijn: je maakt
je kleinkinderen bewuster mee. Toen
mijn eigen drie kinderen klein waren,
was ik én aan het studeren én had ik een
baan. Ik was 23 toen mijn eerste dochter
geboren werd. Het was gewoon veel
drukker. Je wilt ze van alles meegeven.
Dat geeft stress. Maar als je één dag op
je kleinkinderen past, kun je je ontspan
nen. Je kunt de rest laten liggen en
alleen van hen genieten."
„Ik was bijzonder gesteld op de moe
der van mijn moeder. Ze heeft nooit op
school gezeten, maar was erg onafhan
kelijk en ging met haar tijd mee. Ze was
een mooie, grote vrouw. Ik ben klein, dat
heb ik van mijn vaderskant. En ze was
sterk! Ze liet zich door niemand wat
zeggen. Ze nam haar leven in eigen
hand. Ze deed iets wat in die tijd, de
jaren 40, ondenkbaar was in Marokko.
Ze was getrouwd met een man die ziels
veel van haar hield. Maar zij hield niet
van hem. En hoewel ze naar de maat
staven van die tijd geen reden had om
weg te gaan, zei ze: 'Ik wil zo niet leven'.
Ze pakte haar vijf kinderen op en ver
trok. Ze ging in het dorp op zichzelf
wonen. In een hutje. Ze voorzag in haar
levensonderhoud door te werken als
vroedvrouw. Ondertussen voedde ze in
haar eentje haar kinderen op. Ze was een
voorbeeld voor me.
„Mijn moeder is ook altijd econo
misch onafhankelijk geweest. Een trotse
vrouw. Zij leeft gelukkig nog. Mijn
vader was een rijkeluiskind. Verwend.
Al zijn geld ging op aan drank en
vrouwen. Mijn moeder vond dat
niet leuk, maar zei: 'Prima dat je
dat allemaal doet, maar ik heb
mijn eigen leven, met mijn eigen
inkomen'. Als mijn vader het
moeilijk had en zijn geld was
op, was ze blij dat ze niet
afhankelijk van hem was.
In Marokko is het normaal
dat je bij iedereen zo kunt
binnenvallen en
mee-eten. Maar
mijn moeder heeft altijd iets gehad van:
'Als ik er geen zin in heb, doe ik het niet.
Ik bel ook niet zomaar bij anderen aan'.
Ik ben haar enige kind. Haar omgeving
zegt vaak: 'Stel je eens wat socialer op,
dan heb je mensen om je heen'. Maar
ze doet alleen waar ze zelf zin in heeft.
Vindt het heerlijk om thuis op de bank
te zitten en een film te kijken."
„Toen ik nog klein was en we nog in
Marokko woonden, is mijn moeder
weggegaan bij mijn vader. Samen met
mijn oma gingen mijn moeder en ik in
Casablanca wonen. Nadat mijn vader
naar Nederland was vertrokken, zijn
mijn moeder en ik na een paar jaar toch
overgekomen. En eenmaal hier, nam ze
haar leven weer in eigen hand. Het was
een moeilijke periode. In Marokko had
ze altijd gewerkt als naaister en hier
zat ze ineens thuis met mijn vader. Die
wilde dat ze thuis bleef. Maar toen zei
ze tegen hem: 'Of ik ga werken, of ik
pak mijn koffers en ga terug'. Toen is
ze gaan werken.
„Ze ging aan de slag in een wasserij
in Schiedam, waar mijn vader ook al
werkte. Zwaar, vies werk. Oude fabrie
ken zijn nu heel erg in, als hippe cafés
of zo. Ik voel me daar nooit prettig. Het
roept bij mij altijd het gevoel op van
vroeger: hier hebben mensen zich let
terlijk dood gewerkt. Ik heb vakantie
werk gedaan in die wasserij... De hitte,
de stoom. Mijn vader moest eerst alle
was sorteren: lakens uit ziekenhuizen
met bloed en ontlasting, het stonk ver
schrikkelijk. Nog geen mondkapjes. De
machines maakten kabaal. Mijn vader
heeft het niet lang volgehouden. Hij is
jong gestorven. Niet alleen daardoor
- hij rookte en dronk - maar het heeft
zijn leven wel verkort.
„Ik heb van hen geleerd dat je de regie
over je eigen leven moet houden. Dat je
101 zaterdag 11 maart 2017
