n
r
14 WEE
PORTRET DOMINO VAN HECKE
Toenwistikhet
zeker. Dieren
gingen bij mij voor
de kunst, honderd
procent
Ik voelde me zo vrij,
zo gelukkig, dat ik
tegen mijn moeder
zei: 'nu wil ik een
tatoeage'
Anderhalfjaar gele
den stapte ze bin
nen op de redactie
van de krant.
„Aangenaam, Do
mino", zei ze. En
zwaaide met een
boek. Haar boek, haar debuut, over
elfen en een gevaarlijke steen die je
karakter verandert als je hem aan
raakt. Een eigen boek, en dat ieder
een haar woorden, haar verhaal kon
lezen, daar was ze superblij mee.
Nu zoeken we Domino opnieuw
op. Domino van Hecke is haar volle
dige naam. We spreken af bij Vogel
opvang De Mikke in park Tooren-
vliedt in Middelburg. „Volg het pad
met de gele stippen op de bomen",
zegt ze door de telefoon. Bij binnen
komst heeft ze een buizerd in haar
hand, die voor een virus wordt be
handeld. Een collega van haar is in
de weer met een tam konijn, dat
vrijwel zeker is gedumpt.
Laarzen, een bodywarmer en om
dat het best koud kan zijn ook nog
een vest: „Ik loop erbij als een zwer
ver. Je wordt toch vies. Hier een
beetje poep, daar een beetje slijm.
Straks moet ik het hok van de egels
schoonmaken."
Een jonge verschijning, met haar
25 jaar. Lang haar in een staart, don
kerbruin. Klopt, zegt ze, toen haar
boek uitkwam was het vuurrood. Ze
houdt wel van een kleurtje. Het
donkerbruin is ook niet echt, ze is
eigenlijk donkerblond.
Domino, dat is een
bijzondere naam.
Ze lacht: „Mijn moeder zei:' je naam
komt uit een James Bond-film'. Dat
vind ik wel leuk. Nee, ik heb de film
nog niet gezien, maar ik ga die zeker
nog eens kijken. Welke film? Euh,
dat moet ik navragen." We googelen.
Domino Vitali komt zelfs in twee
avonturen van 007 voor: Thunderball
en Never say never again. De eerste
keer gespeeld door Claudine Auger,
de tweede keer door Kim Basinger.
In het kantoortje van De Mikke ho-
ren we de regen op het dak klette
ren. Winter in Zeeland. We hebben
uitzicht op een voederkooitje dat
door een merel wordt bezocht. „Ik
werk hier nu zevenenhalfjaar. De
laatste twee jaar als assistent-be
heerster. Na de middelbare school
twijfelde ik heel erg, ik dacht aan de
kunstacademie. Tot ik ontdekte dat
er een opleiding dierenverzorging
op het Edudelta College in Goes
werd gegeven. Toen wist ik het ze
ker. Dieren gingen voor de kunst,
honderd procent."
Daar klinkt echte
dierenliefde in door.
„Al van kleins af aan, ik vond alles
geweldig met dieren. We hadden
PASPOORT
vier honden thuis in Vlis
singen. Gewoon in de stad,
in de Clijverstraat, een zij
straat van de Scheldestraat.
Verder waren er vogels,
schildpadden, cavia's, ko
nijnen. Een dierentuin, ja
zeker. Ik woon nog thuis,
tegenwoordig in Rosen-
burgh, en we hebben
minder dieren dan toen ik
klein was. Drie honden,
omdat Mopsje pas is
overleden. De schildpad
den zijn er nog. Ik heb nu
wandelende takken, die
zijn zó leuk. En Pietje,
mijn agapornis, een dwergpapegaai.
Mijn lievelingsdier? Ooit wil ik een
geit. Die ogen, dat gemekker. Een
Nubische geit, met flapoortjes, daar
word ik helemaal blij van."
„Bij De Mikke heb ik een baan van
drie dagen. De rest van de week ben
ik er als vrijwilliger. Voor mij is het
een tweede thuis. Dieren verzorgen,
het is echt mijn droombaan. Prima,
ik wil dit best heel mijn leven blij
ven doen. Als ik oud en versleten
ben, met een stok loop, dan zou ik
nog komen."
Het is verkiezingstijd.
„Natuurlijk stem ik op de Partij voor
de Dieren. Er wordt nog steeds veel
te weinig gedaan aan de bio-indu-
strie. Kippen die door hun pootjes
zakken, zulk dierenleed breekt echt
mijn hart. Ik ben al tien jaar vegeta
riër, als kind schoof ik het vlees al
tijd van mijn bord af. Mensen zien
dieren als een product. Daar gaat het
fout. We krijgen hier veel raam-
slachtoffers, vogels die tegen een
raam gevlogen zijn. Daar zijn men
sen verantwoordelijk voor, ze kun
nen stickers op hun raam plakken.
Kattenslachtoffers, precies zo. Ver
keersslachtoffers. Op het station in
Middelburg was een meeuw tegen
een trein gevlogen. Hij lag op de
rails, één van zijn vleugels was eraf.
Niemand die wat deed. Ik ben gelijk
het spoor opgesprongen en heb het
dier opgeraapt."
Je hebt best veel sieraden.
Ringen, armbanden,
oorbelletjes.
„Ja, nou, drie zilveren ringen, ik heb
er één van mijn broertje Nicky ge
had, en één van mijn moeder. Die
oorbelletjes, dat zijn stekers. Links
heb ik er meer dan rechts. Het doet
zeer om ze erin te steken."
En op je hand, zit daar een
tattoo?
„Ik ben gek op tatoeages. Mijn vader
en moeder hebben er ook, en mijn
beste vriendin. Zelf heb ik er vijf. De
eerste heb ik laten zetten toen ik
achttien of negentien was. Ik kwam
net terug van een concert van Adam
Lambert in Paradiso in Amsterdam.
Ik voelde me zo vrij, zo gelukkig, dat
ik tegen mijn moeder zei: 'nu wil ik
een tatoeage'. Het is een vlinder ge
worden, op mijn rechterbeen, met
de datum en Paradiso erbij. Zo'n
vlinder staat voor vrijheid, die kan
overal heen vliegen. Op mijn rech
terpols heb ik een spin, een Zwarte
Weduwe. Eigenlijk wilde ik die in
mijn nek hebben, maar dat leek me
als je op gesprek gaat bij een werkge
ver niet zo handig. Op mijn linker
schouder heb ik drie vogels, die heb
ik samen met een vriendin, die hier
ook werkt, laten zetten. Op mijn lin
kerbeen heb ik een uil. Een vriend
heeft die voor me ontworpen. De
vriendschap is over. Ik heb er wel
over nagedacht om een andere tat
too over de uil heen te nemen. Als ik
er nu naar kijk dan denk ik: 'ik ver
dien beter'. Op mijn linkerhand heb
ik een veer, waarmee vroeger werd
geschreven. Die nam ik toen mijn
boek werd uitgegeven."
Je vertelt een heel verhaal
op je lichaam.
„De vlinder en de veer staan voor
dromen die werkelijkheid zijn ge
worden. Eigenlijk let ik niet zo op
uiterlijk. Een goed innerlijk, dat is
belangrijker. Mannen? Bij mannen
vind ik een sixpack heel mooi. Ik ga
elk jaar wel een keer naar de Chip
pendales. Eind dit jaar komen ze
naar Terneuzen. Prachtig, die licha
men, ik hou van blokjes. Bij zo'n
voorstelling van de Chippendales zit
ik bijna te kwijlen, ha ha, ik ga ook
altijd met ze op de foto. Zo'n six
pack, ik denk dat het net is als met
mannen die helemaal wild worden
van de billen van een vrouw. Een
mooi strak mannenlijf, ja, ik ben nu
heel gelukkig vrijgezel, maar een
toekomstige vriend weet dus waar
aan hij moet voldoen. Een stoer
type, met blokjes. En een motor.
Nee, ik heb geen rijbewijs, maar ik
zou het wel leuk vinden om ach
terop te zitten."
Heb je nog tijd om te
schrijven?
„Ik ben bezig met een tweede deel
van mijn eerste boek, Het gevaar
lijke land Meredith. Het ene moment
zit ik tot diep in de nacht te schrij
ven, dan ligt het weer maanden stil.
Het vordert, maar ik ben nog niet
op de helft."
„Als kind las ik alles wat los en vast
zat. Sprookjes, verhalen over rare
wezens op rare plekken, fantastisch
vond ik dat. Roald Dahl en zijn
Grote Vriendelijke Reus, ik kon me
elk detail levendig voorstellen. J.K.
Rowling van Harry Potter, die be
wonder ik. Zelf schrijfster worden
was een droom. Ik heb eerst twee
schrijfcursussen gevolgd. Het begin
van mijn boek... Een steen, die je
karakter verandert als je hem aan
raakt. Daarmee begon het. Zo'n
idee komt bij me op als ik droom, of
als ik onder de douche sta. Daarna
zet ik het snel op papier. Het moest
een kinderboek worden. Volwasse
nen missen de fantasie, die zeggen
al gauw: dat kan niet. Kinderen ne
men een verhaal zoals het is, ze
plaatsen geen vraagtekens. Ik ben
zo blij dat het is uitgegeven. Mijn
verhaal is onder de mensen, ze le
zen mijn woorden. Dat is echt heel
bijzonder."
zaterdag 11 maart 2017
GO
Jan van Damme
Domino van Hecke
werd in 1991 in
Vlissingen gebo
ren. Ze is vrijgezel
en woont met haar
ouders in haar ge
boorteplaats. Ze
heeft een vier jaar
jongere broer. Op
het Edudelta Col
lege in Goes
volgde ze de oplei
ding Dierenverzor
ging. Momenteel is
ze assistent-be
heerster bij Vogel
opvang De Mikke
in Middelburg. In
2015 publiceerde
ze haar jeugdboek
Het gevaarlijke land
Meredith.
