r
12
George Bush is
terug op het toneel,
met een expositie van
zijn eigen schilderijen
en-voor het eerst in
jaren-een mening.
VAN POLITICUS NAAR KUNSTENAAR
Mensen vragen me: mist u het om
president te zijn? Nee. Wel het
huldigen van vrijwilligers die het
uniform hebben aangetrokken
Hij oogt een tikje
verstrooid in zijn
bruine colbert,
groene overhemd
en blauwe panta
lon, zoals het een
kunstenaar be
taamt. De politicus in hem heeft
George Bush grondig onderdrukt de
afgelopen jaren - schilderijen zijn
core business geworden voor Ame-
rika's 43ste president. Geen woord
over de staat van het land als hij een
boek en expositie met zijn meest re
cente werk presenteert in het Bush
Center in Dallas, Texas. Daar hangen
sinds deze week 66 portretten van
soldaten die gewond raakten in de
oorlogen die hij aanging in Afghani
stan en Irak. In stijl begint hij met
een van z'n ietwat flauwe grapjes: „Ik
ben wel een beetje nerveus. Zouden
ze hun portret wel mooi vinden?"
Joviaal begroet Bush enkele model
len die hun verhaal komen vertellen.
Ha, Will. Ha Jay - hoe is het met je
vader, en je moeder? „Ik voel me zo
vereerd", zegt sergeant Jay Fain, die
zijn portret net voor het eerst gezien
heeft. Het meest impressionistische
van de hand van Bush, oordeelt de
kunstenaar zelf. „Hoe hij het canvas
tot leven wekt, ik vind het onwerke
lijk", reageert Will Williamson,
voormalig helikopterpiloot.
De allereerste schilderijen van
Bush lekten uit toen ingebroken
werd in de mailbox van zijn zus. Ze
waren simpel, doch intiem: hij schil
derde zijn eigen wereld. Hond Bar
ney, een watermeloen, zichzelf onder
de douche. In 2014 bracht hij een se
rie portretten van collegawereldlei
ders naar buiten. Fatsoenlijk ama-
teurwerk, concludeerde de New York
Times.
Pijn
Het kinderlijke van zijn vroege werk
is nu verdwenen. De ogen van zijn
portretten spreken: soms is pijn en
zorg zichtbaar, Will Williamson kijkt
vanaf het doek juist monter de zaal
in. „M'n gezicht is wel heel erg rood.
Maar de president vond dat toepasse
lijk. Rood is de kleur van moed, zei
hij tegen me."
Bush werkte met foto's, maar kent
zijn modellen persoonlijk. Belang
rijk, zegt hij, want tijdens het schil
deren hield hij hun verhaal in ge
dachten. De mannen en een enkele
vrouw zijn deel van een groep gede
coreerde, gewonde oorlogsveteranen
die hij jaarlijks uitnodigt om te ko
men golfen of mountainbiken op zijn
ranch in Texas. Sommigen zijn er in-
middels kind aan huis geworden.
Will Williamson gaat een paar keer
maand langs. Bush en Williamson
racen over de ranch, in weer en wind,
tot de modder in hun haren zit. „Hij
maakt me in", verzekert Bush. Willi
amson: Als ik hem zie, heb nog
steeds de neiging om te salueren, en
soms doe ik dat ook. Hij blijft mijn
opperbevelhebber. Maar op een gege
ven moment vergeet ik dat. Hij is one
of the guys."
Er verschijnen tranen in zijn ogen
als Williamson uitlegt wat de voor
malig president voor hem is gaan be-
tekenen. „Het is alsof ik bij m'n vader
langs ga. En ik denk dat hij er net zo
veel aan heeft als wij. Het is theura-
peutisch. De kameraadschap, stoom
afblazen op de fiets. Mijn PTSS kun je
met een pil niet genezen, de belang
rijkste therapie vindt plaats op de
ranch. Hij is zo down-to-earth. Je
kunt uren met hem praten."
Over je familie, over het weer, de
nieuwe puppies, wat er gebeurd is in
Irak - Williamson werd in zijn heli
kopter beschoten, raakte bewuste
loos en ontsnapte dankzij zijn co-pi-
loot ternauwernood aan een crash -
of over je nieuwe loopbaan. „Hij geeft
mijn vrouw carrière-advies." Poli
tiek, daar blijf je als militair bij weg.
Maar Bush heeft zich juist voor het
eerst sinds zijn aftreden uitgelaten
over wat er in het Witte Huis ge
beurt. Over Obama zei hij publieke
lijk nooit iets, maar in een interview
met de Today Show - waar dochter
Jenna werkt - beantwoordde Bush
vragen over president Trump met
subtiele, maar duidelijke kritiek. De
media zijn geen vijand van het volk,
maar 'onmisbaar in een democratie',
zei hij. En over verdenkingen van
vrijdag 3 maart 2017
George Bush is terug
Karlijn van Houwelingen
Dallas
asschiae
