'Artsen zouden stappentellers moeten voorschrijven'
9
Negen jaar geleden koos haar man voor zelfdoding.
Kirsten Nagtzaam (50) uit Apeldoorn heeft
zichzelf en haar kinderen door een moeilijke periode
gelaveerd. Inmiddels zijn de kinderen het huis uit.
Kinderen: „Ik heb een dochter van
bijna 22 en een zoon van 20. Beiden
studeren en wonen inmiddels een
tijdje op zichzelf. Negen jaar geleden
werd ik weduwe nadat mijn man uit
het leven stapte. Sindsdien heb ik al
leen voor ze gezorgd. Ik dacht dat het
lastig zou zijn als ze het huis zouden
verlaten, maar ik heb geen last van
het legenestsyndroom. Het is eigen
lijk wel fijn dat ik niet meer continu
hoef te zorgen."
Geloof: „In mezelf en de kinderen.
Zij hebben een groot verlies moeten
verwerken en zijn er op een goede
manier mee omgaan. Het zijn solide
en positieve mensen geworden."
Vakantie: „Ik ga alleen op vakantie,
hoewel ik wel voor gezelschap kies.
Ik neem deel aan georganiseerde
wandelvakanties. In mei ga ik met
een groepsreis naar Vietnam. Naar
musea of voorstellingen ga ik alleen."
Ware liefde: „Mijn overleden man
was mijn ware liefde. Ik kan me vast
houden aan minstens twintig goede
jaren van onze relatie."
Eenzaam: „Thuis voel ik me nooit
eenzaam, soms op feestjes waar ik
één van de weinige singles ben. Dan
zorg ik dat ik met vrienden binnen
kom en eigen vervoer heb zodat ik
weg kan gaan."
Gezelschap: „Ik heb veel mensen
om me heen waar ik geregeld mee
afspreek. Ik zit bij een bridgeclub en
een vrouwennetwerk waarmee ik
van alles onderneem. Dat is heel
waardevol voor mij. Soms kies ik er
bewust voor alleen te zijn. Met vrien
dinnen die een gezin hebben is het
lastiger afspreken, vooral in het
weekend."
Kracht: „Ik vind mezelf wel krachtig.
Ik ben overeind gebleven na hele
ingrijpende gebeurtenissen en heb
ook het vermogen gehad er naar om
standigheden goed uit te komen.
Vrienden vinden het knap dat ik het
allemaal alleen doe. Veel is goed te
doen in je eentje."
Angst: „Dat er iets met mijn kinde
ren gebeurt. Soms ook voor hen als er
iets met mij zou gebeuren. Zo voelt
alleen reizen best kwetsbaar."
Datingsite: „Een paar jaar geleden
zat ik een paar maanden op een
datingsite. Op je digitale profiel deel
je de meest gunstige dingen van je
zelf en dan vertel je veel, terwijl je bij
de daadwerkelijke ontmoeting met
een weet of het iets kan worden of
niet. Die volgorde van iemand leren
kennen was niets voor mij."
Flirten: „Ik kom geen mannen tegen
die ik leuk vind. Ik sta voor de klas,
maar de meeste vaders hebben al een
relatie of ze zijn te jong voor mij."
Lol: „Heb ik het meest met de vrou
wen van mijn dispuut uit mijn stu
dententijd. Hen ken ik al dertig jaar.
Als we elkaar zien is het altijd lollig.
Ook heb ik lol in het werk in de klas.
Kinderen zijn zo onbevangen."
Delen: „Het moeilijke is dat ik bij
vrienden terecht moet als ik het even
lastig heb. Dat ik niet automatisch
een maatje heb."
Vragen: „Of ik nog steeds alleen ben
vragen mensen vaak. Dat wordt we
ieens vervelend. Vaak is het goed
bedoeld, zo van: 'Wat jammer van die
mannen die jou niet ontmoeten'."
Zielig: „Ik ben en ik voel me niet
zielig. Het leven gaat me goed af."
UITGEZOCHT
f -
dinsdag 28 februari 2017
'Het leven alleen
gaat me goed af'
Natalie Polman
Helpt het als een arts
een patiënt met hoge
bloeddruk en/of diabe
tes type 2 naast eventu
ele medicijnen ook een
stappenplan meegeeft
om gezonder te wor
den? Jazeker.
Uit een studie van het
Canadese Research Insti
tute van de McGill Univer
sity Health Centre in
Montreal blijkt dat men
sen die op voorschrift van
de arts, en met behulp
van een stappenteller,
meer moeten lopen ook
daadwerkelijk meer in
beweging komen. Zij zet
ten 20 procent meer
stappen per dag, wat een
gunstige invloed had op
de glucosewaarden in het
bloed en op de insulinere-
sistentie.
Aanbevolen wordt dat
mensen minstens 10.000
stappen per dag zetten
om preventief aan hun
gezondheid te werken.
„Maar artsen moeten de
realiteit onder ogen zien
en toegeven dat het niet
werkt om tegen patiënten
te zeggen dat ze fysiek
actiever moeten worden",
zegt arts-onderzoeker
Kaberi Dasgupta van het
onderzoeksteam. „Men
sen willen best, maar voe
gen uiteindelijk de daad
niet bij het woord. Daar
om bepleiten we dat stap
pentellen een soort voor
schrift wordt. Voor men
sen die niet joggen of
hardlopen, biedt dat een
houvast."
Aan de studie namen 364
patiënten en 74 artsen
deel. De medicatie van
betrokkenen bleef onver
anderd, maar sommigen
kregen daarbij een stap
penteller en de opdracht
daarmee aan de slag te
gaan. Na een jaar bleken
zij dagelijks gemiddeld
1.200 stappen extra te
zetten, waarmee zij hun
conditie verbeterden.
Kaberi Dasgupta ziet het
liefst dat artsen de stap
penteller integreren in
hun behandelplan voor
patiënten met diabetes
type 2 en/of hoge bloed
druk.
—Catherine van der Linden
