K
9
'Zo'n volle zaal
vind ik niks'
'Op platteland
is 't normaler'
'Ik dacht: dat
kan ik wel'
altijd wel nieuwsgierig. Waarom?
Soms leven er misvattingen. Bijvoor
beeld dat zon bevalling geheel zon
der risico's is. Terwijl vrouwen in een
ziekenhuis juist meer kans op een in
greep lopen."
Dat vrouwen van nu minder stoer
zijn: daar gelooft ze niet in. „Barende
vrouwen blijven me tot op de dag
van vandaag juist verbazen. Ze gaan
door, zelfs op momenten dat de men
sen aan hun kraambed denken: nu
gaat het écht niet meer. Dat geldt ook
voor vrouwen die voor pijnstilling
kiezen. Die hebben vóór zo'n spuitje
vaak al heel wat weeën moeten door
staan."
Dat de thuisbevalling uit de gratie
is, heeft volgens haar eerder te maken
met een soort controledwang. „We
leven in een tijd dat mensen in het
algemeen slechter om kunnen gaan
met onvoorspelbaarheid. Ze willen
het liefst alle risico's uitsluiten, maar
het bijzondere aan een bevalling is
nu juist dat je nóóit alle risico's uit
kan sluiten."
En dan is er nog die overdosis aan
informatie. Op social media, fora, in
Thuis bevallen
bladen. „Het is een van de geneugten
van deze tijd, dat er zo veel voor han
den is, maar het kan ook té zijn. Dat
leidt ertoe dat gezonde vrouwen veel
angstiger voor de geboorte worden
dan nodig is."
Petry onderscheidt in haar praktijk
inmiddels drie categorieën. De grote
meerderheid die gaande de zwanger
schap over de bevalling beslist. Een
klein gedecideerd groepje dat bij
voorbaat de poliklinische variant met
pijnstilling wil. En een net zo groot
groepje dat vastberaden voor een
thuisbevalling 'met zo min mogelijk
toeters en bellen' opteert.
Traditie
Dat er nog altijd vrouwen zijn die per
se een 'natural birth' willen, maakt
Petry er zeker van dat de thuisbeval
ling het komende decennium wel
overleeft. „Ook in landen waar een
thuisbevalling helemaal niet nor
maal is, zien we de belangstelling
toenemen, zoals in de VS. Hier, waar
het van oudsher de traditie is, geldt
dat nog sterker."
Ze wil best kwijt dat ze zélf- als
verloskundige én moeder van twee
kinderen én oma van drie kleinkin
deren - de thuisbevalling nog steeds
als 'een unieke ervaring' ziet. „Als
een vrouw zich er goed bij voelt en
het kan, dan is zo'n bevalling het
meest intiem. In je eigen omgeving,
met je eigen familie, in je eigen co
con."
Ze crost er nog graag de nachtelijke
straten van Roosendaal in haar Mini
voor door. Bij nacht en ontij. Tot aan
haar pensioen. „Toen ik begon, dacht
ik: dit zal toch wel eens een sleur
worden. Maar nee. Nooit. Elke beval
ling is uniek. Niet alleen voor de ou
ders, ook voor mij."
ERVARINGSDESKUNDIGEN
donderdag 23 februari 2017
GO
M Petry Verhees
onderzoekt een
patiënt, fotojoyce
VAN ËBELKOM
Thuisbevallingen
zijn steeds
minder populair.
2015
02302171 BRON: PERINED
Jet (41) beviel thuis van zowel
zoon (inmiddels 11) als doch
ter (7)
„Bij mijn eerste kind had ik wel
nagedacht over de risico's van
zo'n thuisbevalling. Uiteindelijk
besloot ik: ik laat de angst niet
regeren. Een thuisbevalling
was niet eens zo vanzelfspre
kend, want de zwangerschap
ging moeizaam. Ik moest de
laatste tien weken plat liggen.
De bevalling ging uiteindelijk
prima. Bij de tweede werd het
ook een thuisbevalling, maar
moest ik na de geboorte toch
naar het ziekenhuis omdat de
placenta niet los wilde komen
en ik veel bloed verloor. Toen
heb ik dus toch twee nachten
in het ziekenhuis gelegen. Dat
was niks voor me. Zo'n volle
ziekenhuiszaal, met vijf andere
vrouwen, huilende baby's en
snurkende mannen. Ik was blij
toen ik weer thuis was. Het
mooiste thuis is de privacy. Dat
je lekker in je eigen omgeving
wat rondscharrelt tot het grote
moment aanbreekt."
<15
Daniëlle (36) beviel in het zie
kenhuis van haar dochter (in
middels 2) en thuis van haar
zoon(O)
„Ik had van mijn dochter ook
thuis willen bevallen, maar dat
kon niet, onder meer omdat ze
te vroeg kwam. Ik heb mijn
zoontje gelukkig wel thuis kun
nen krijgen. Dat leek me vanaf
het begin het fijnst: ik stond na
de bevalling lekker onder mijn
eigen douche. En de familie
kon meteen een kijkje nemen
zonder op bezoektijden te let
ten. Bovendien: mijn dochter
hoefde maar even naar een
oppas. In mijn omgeving zijn
best veel thuisbevallingen,
maar ik woon dan ook in een
dorp. Op het platteland is het
een beetje de 'cultuur'. Eng
vond ik het niet. Als er iets was
misgegaan, was ik nog altijd
snel in het ziekenhuis geweest.
Ik vind dat iedereen zelf moet
kiezen, maar zie die angst voor
de bevalling wel als iets wat bij
deze tijd hoort. Dat we het
liefst alle risico's uitsluiten."
Marieke (43) beviel thuis van
zoon (1), dochter (8) en in het
ziekenhuis van oudste zoon
(10)
„Ik weet dat vrouwen zich te
genwoordig meer zorgen
maken over de risico's - zeker
na die cijfers over babysterfte
- maar ik heb zelf het pro
bleem nooit zo gezien. Thuis
bevallen leek me gewoon fijner
en ik dacht: dat kan ik wel. De
eerste keer werd het toch een
ziekenhuisbevalling omdat het
baby'tje hartritmestoornissen
leek te hebben. Ik vond het er
niet fijn. Zo'n kille kamer in ja-
renzeventigstijl, vreemden aan
je bed, en dan ook nog ver
plicht blijven liggen terwijl ik
juist in een hoekje wilde zitten.
De laatste keer ging niet hele
maal zonder problemen want
mijn zoon had wat ademha
lingsmoeilijkheden die de ver
loskundige met haar zuurstof
tank gelukkig op kon lossen.
Je doet zo'n bevalling natuur
lijk niet alleen. De verloskun
dige is erbij."
