Bassins vrijgelaten zeehonden
in een mum van tijd weer bezet
19
Kok zonder reuk is weer aan het werk met hulp van een proef lustige cafébaas
Een neus is voor
een kok als een
oor voor een
muzikant.
Dus toen Hans
Osseweijer zijn
reuk verloor,
zei hij de keuken
vaarwel.
I en virus. Een doodge
wone bacteriële virus
infectie. Maar toen
Hans Osseweijer uit
I Ouwerkerk vijfjaar ge
leden was uitgegriept en -gesnot
terd, kon hij nog steeds niet rui
ken. „Dat komt wel weer", zei de
huisarts. Maar het kwam niet. Ook
de KNO-arts kon niets vinden. „Ik
ben geopereerd en alles was goed,
zeiden ze, maar mijn reukvermo
gen was grotendeels weg. En nie
mand wist hoe ze dat moesten te
rughalen."
Hij was tien jaar sous-chef ge
weest van Hostellerie Schudde-
beurs, werkte bij De Beuze en de
Vierbannen, maar stond op dat
moment in de keuken van De
Proeverij in Zierikzee. Hij keerde
er terug in de keuken, maar dat
ging niet goed. „We bakten zelf
appeltaart en hadden een oude
oven, die soms plotseling op 300
graden sprong. Ruik je niks, vroe
gen ze dan vanuit de zaak. De taart
was zwartgeblakerd. Later was er
brand bij de buren. Ik had het niet
geroken.
In de keuken is een neus even
belangrijk als ogen. „Ik moest in de
koeling kunnen ruiken of alles nog
wel goed was. En ik was bang dat
ik te veel zout zou gaan gebruiken.
Koken was mijn lust en mijn le
ven, maar het kon niet meer."
Osseweijer stopte als kok en be
landde, na een jaar ziektewet, op
de broodafdeling van de Spar in
Zoutelande. In restaurants kwam
hij nauwelijks meer. „Ik had geen
plezier meer in eten. Ik kwam al
leen nog in café De Barbier, waar
mijn schoonzus Cora vroeger eige
naresse van was en nog steeds in
de keuken stond." Zij wilde daar
mee stoppen.
De nieuwe eigenaar van het café,
Er zaten best goede
koks tussen, maar ik
wilde eigenlijk Hans.
Martijn Boonman, plaatste een ad
vertentie voor een nieuwe kok.
„Daar kreeg ik vier reacties op.
Best veel voor Zeeuwse begrippen.
Er zaten goede tussen, maar ik
kende Hans. En ik wilde eigenlijk
Hans." Die wilde dat natuurlijk
ook. Niets liever. Dus ze probeer
den het. „Het is geen groot café,
dus als Hans in de keuken staat en
er moet iets worden geproefd, dan
doe ik dat gewoon. En als de appel
taart aanbakt, dan ruik ik dat ge
lijk. Maar er bakte niets aan en het
eten smaakte heerlijk."
En dus overhandigt Cora haar
koksbuis binnenkort aan haar
zwager. Samen met Martijn stelde
Hans de menukaart voor het
nieuwe seizoen op. Daaraan is te
zien dat De Barbier een topkok in
huis heeft gehaald. Op de kaart
staat veel meer vis dan vroeger.
Gepocheerde schol met roombrie
en witte wijnsaus. Maar ook hippe
tosti's en de bitterballen zijn ge
woon gebleven. Martijn blij, gas
ten blij en Hans, die is het geluk
kigst van allemaal. „Het is even
wennen weer, zoeken waar alles
ligt. Maar het is heel vertrouwd."
Zes zeehonden hobbelden zater
dag hun vrijheid tegemoet op het
strand aan de Brouwersdam. Maar
ze lagen amper in het water of hun
bassins bij zeehondenopvang A
Seal waren alweer bezet.
Het is knetterdruk, aldus Al-
bert Dijkstra, die de strandingen
coördineert bij EHBZ. „We heb
ben er vandaag alweer twee opge
haald. Eén bij Haamstede, één bij
Domburg. En gisteravond nog
eentje bij Bloemendaal. De op
vang zit vol."
En niet alleen in Stellendam,
vertelt Dijkstra. „We doen soms
een beroep op Pieterburen, maar
die zitten met hetzelfde probleem.
Alle zeehondenopvangcentra zit
ten vol. In Nederland, in België, tot
in Frankrijk toe."
Worminfectie
De zeehonden hebben een rotjaar.
„Ten eerste omdat de longworm-
infectie heel hardnekkig is. Ze zijn
er echt behoorlijk ziek van. Ten
tweede vanwege de zware storm
van een paar weken geleden, vlak
voor de geboortegolf van de grijze
pups.
We kunnen ze er allemaal bo
venop helpen, maar helaas vinden
we ze niet allemaal. Daarom zijn
we blij met elk beestje dat we kun
nen helpen." Gewone zeehonden
worden op zandplaten geboren,
grijze zeehonden hoog in de dui
nen. De pups die daar achterblij
ven, zijn dus nog nooit in zee ge
weest. Dat was te merken zaterdag.
Van de zes waren er vijf gewoon
en één grijs. En juist die weigerde
het water in te gaan. Drie mannen
met houten schotten moesten
eraan te pas komen om de zee
hond op andere gedachten te
brengen. Zijn adoptant, de 6-jarige
Gallus Jucker, moest er wel om la
chen. „Flushy is mijn mooiste ver
jaardagscadeau ooit."
maandag 20 februari 2017
3D
'De appeltaart bakt niet meer aan'
Wendy Wagenmakers
Ouwerkerk
- Martijn Boonman,
eetcafé De Barbier
Veel bekijks voor de vrijgelaten zeehonden, foto marieke mandemaker
Wendy Wagenmakers
Ouddorp
„Het is geweldig om na vier jaar weer in de keuken te staan, heel vertrouwd", aldus Hans Osseweijer. foto marieke mandemaker
