KIEK HAVEN
Jan Modaal
10 ZE
Monnikenwerk
In Zeeland vond zij haar eerste
gemeente en werd ze 'Marieke
van Krabbendieke'. Daarvoor
was ze als vicaris werkzaam in
Amsterdam en ze vertelt nog
steeds snedig over haar belevenis
sen in de hoofdstad, ds. Marieke
Fernhout. De gemeente trok bij
voorbeeld mensen die aan de ra
felranden van de samenleving ver
keerden en niet altijd gewassen en
gestreken of op de gedroomde
aanvangstijd de eredienst binnen
vielen.
Meedoen in een dienst bracht
één van de bezoekers er eens toe
een 'licht' te ontsteken met een
aansteker. „Alsof het om een pop
concert ging, stond hij met zijn
lichtje te zwaaien", vertelt de pre
dikante die nu is verbonden aan de
Parkstraatgemeente in Arnhem. De
aansteker werd gloeiendheet en de
kerkganger brandde zijn vingers.
Het leidde letterlijk tot vloeken in
de kerk. Maar goed, de - naar
Zeeuwse begrippen misschien exo
tische - kerkganger was er wel en
deed mee. De anekdote doet me
denken aan verhalen uit de Paulus-
kerk en destijds Perron Nul in Rot
terdam. Ik pluk de autobiografie
van ds. Hans Visser van mijn boe
kenplank en laat me opnieuw raken
door de foto's. In de kerkbanken zit
ten Jan Rap en zijn maat naast de
'keurige kerkgangers'.
Bij kerkelijke bijeenkomsten zie
ik bevestigd wat uit onderzoek is
gebleken. De meeste kerken trek-
ken publiek uit de middenklasse,
qua inkomen: Jan Modaal. Kerken
verschillen, maar qua sociaal-eco
nomische achtergrond van hun le
den is dat niet heel erg veel. Vrolijke
evangelische gemeenten hebben
relatief meer aantrekkingskracht op
mensen die niet veel te besteden
hebben, terwijl vrijzinnige ge
meenschappen meer in trek zijn bij
hoogopgeleiden die goed verdie
nen. Soort zoekt soort. Het is nu
eenmaal makkelijker praten met
een ander die zijn leven op een ver-
gelijkbare manier inricht. Je snapt
elkaar. Bij een goed glas wijn en
fijne Franse kaas, ontdekten wij
toen we 'in de kleintjes' zaten dat
vrienden min of meer dezelfde re
gels hadden over 'televisiekijken'.
En dat we boven het kinderbedje
het coupletje over 'de vele zonden'
hadden geschrapt uit het kinderge
bed. Zoiets sterkt de band die je met
elkaar hebt. Onze vrienden hebben
veelal een overeenkomstig oplei-
dings- en inkomensniveau. Een
brug slaan naar mensen die anders
leven is moeilijker en in de kerk
ontmoeten we ook al gelijkgestem
den. Sluiten kerken - in strijd met
hun godsdienstige overtuiging -
mensen buiten of nog erger sluiten
ze mensen uit? Ik zou ook letterlijk
opkijken wanneer iemand naast
me in de kerkbank neerploft die
stinkt of uitgesproken armoedig
gekleed is. Het zou mij tenminste
opvallen. Natuurlijk reiken kerken
anderen een helpende hand, bij
voorbeeld via 'schuldhulpmaatje'
of de stichting Present. Maar diaco
naal werk bestaat bij de gratie van
de ongelijkheid: de een geeft, de an
der ontvangt. Daarmee worden zij
die het 'minder getroffen hebben'
nog geen lid van de club van 'ons
soort mensen'.
Ik vraag me af: is dat de bedoeling
of zou dat ons te denken moeten
geven?
vrijdag 17 februari 2017
VTjjJ
Nu is het wachten op de boten. Cadzand is er in elk geval helemaal klaar voor. De steigers van de nieuwe jachthaven bewegen mee op eb
en vloed. Hoogste tijd om weer eens de wind in de zeilen te hebben, foto ronald den dekker
José Baars
José Baars schrijft
wekelijks over
religie en kerken in
Zeeland. Kijk voor haar blog
op pzc.nl/monnikenwerk
