tt
7
Voor moord veroordeelde crimineel ontpopt zich als dna-deskundige
Ooit was Remond P.
een meedogenloos lid
van de Julietbende. Nu
is hij één van vele
gevangenen die zegt
onschuldig vast te
zitten. Met één verschil:
P. heeft een goed
verhaal.
Waar veel gevangenen meewarig
worden aangekeken, lukt het P.
langzaam maar zeker anderen er
van te overtuigen dat hij niet schul
dig is aan moord. „Ik ben een boef,
maar dit heb ik niet gedaan."
Elke nacht wordt Remond P. een
keer of vier wakker in zijn cel. Dan
steekt de bonkige 49-jarige Voor
burger een sigaret op, staart hij naar
de muren, of grijpt een blocnote
om zijn laatste gedachten op te
schrijven. Zelfs midden in de nacht,
als het doodstil is, is het in zijn
hoofd rumoerig. Dan is hij met zijn
zaak bezig. Zo gaat het 24 uur per
dag, zeven dagen per week.
Het is een heel ander leven dan
voorheen, toen P. als lid van de be
ruchte Brabantse Julietbende een
lucratieve xtc-handel had en andere
criminelen van hun drugs be
roofde. Bij de ripdeals werden
slachtoffers ontvoerd, gemarteld
ook. P. was oppermachtig.
Nu is het anders. Als je alle dos
siers die hij bestudeert in zijn cel
van 1,70 bij 3 meter zou zetten, blijft
er geen ruimte over om te lopen.
Daarom is hij zo blij met zijn lap
top, waar gigabytes aan rapporten
en verslagen in zijn opgeslagen. Hij
bekijkt ze net zolang tot hij zijn on
schuld kan aantonen.
Ja, hij is altijd een boef geweest.
De straf die hij eerder kreeg, heeft
P. zonder morren geaccepteerd.
Maar 15 jaar zitten voor iets wat hij
niet heeft gedaan? Dat vertikt hij.
Strijdend voor zijn onschuld
werd de beroepscrimineel een dna-
expert. Genetisch materiaal is voor
hem een obsessie. Als hij tv kijkt, is
het naar CSI of forensische docu
mentaires van Discovery Channel,
in de hoop iets nieuws te leren.
Tientallen brieven heeft hij ge
schreven, aan forensisch artsen,
KNO-artsen en professoren. Hon
derden vragen heeft hij ze gesteld.
Hoeveel dna verspreid je als je
niest? Hoe makkelijk kan dna via
een derde worden overgedragen?
'Met vriendelijke groet,' onderte
kent hij zijn keurige schrijfsels.
Sleutelrol
De vragen die P. stelt, spelen een
sleutelrol in de zaak rond vastgoed
handelaar Victor't Hooft, die op 7
november 2007 in zijn huis aan de
Bezuidenhoutseweg in Den Haag
wordt doodgeschoten. Zijn vrouw
Emmy is ooggetuige van de moord.
Ze ziet een gemaskerde man wor
stelen met haar echtgenoot. Een
wapen gaat af. Dan ligt 't Hooft stil
op de grond, in een plas bloed.
Op het moordwapen, dat later
wordt gevonden, zitten dna-meng-
profielen. Deeltjes ervan komen
overeen met dat van de beruchte
Remond P. Volgens het NFI is de
kans één op een miljard dat het niet
zijn dna is op het wapen, de kogel
en de geluiddemper.
Toch veroordeelt de rechtbank P.
in 2009 niet. Het pistool kan zijn ge
stolen, zoals hij beweert. Op de jas
van het slachtoffer gevonden dna
kan zijn overgedragen via Emmy
't Hooft, die enkele minuten na P.
had afgerekend bij hetzelfde Texaco
tankstation in Den Haag. Remond
had geniest, pal boven de toonbank.
Hij was cokeverslaafd, had een ont
stoken neus. Hoeveel dna kan via de
Remond P. zal nooit
huilen om de straf die
hij heeft gehad, net
zoals hij niet huilt om
zijn slachtoffers.
handen van de echtgenote op de jas
van 't Hooft zijn terechtgekomen?
Als de zaak in 2011 wordt overge
daan, komt het gerechtshof tot een
andere slotsom. Het ziet in P. de
man die Victor 't Hooft in koelen
bloede heeft afgeknald, puur voor
het geld. Remond is niet in de
rechtszaal aanwezig als de recht
bank hem tot vijftien jaar cel ver
oordeelt. Hij heeft besloten de uit
spraak niet af te wachten.
Borsthaar
Als justitie hem op de nationale op
sporingslijst zet, heeft P. een meta
morfose ondergaan. Zijn haar is
zwartgeverfd, borsthaar incluis, hij
draagt dan een klein ringbaardje.
De opvallende tatoeages op zijn
arm heeft hij laten overzetten, zo
dat zelfs zijn beste vrienden hem
niet meer herkennen. Onder het
oog van de politie weet hij zich uit
de voeten te maken, liggend in een
auto. Zijn ogen glimmen als hij
weer aan dat avontuur denkt. La
chen toch, zo de pleiterik maken.
Hoe die politie hem uiteindelijk
toch weet te traceren, rijdend op de
A12, snapt hij nog steeds niet. P.
geeft meer gas, wil die auto met dat
zwaailicht afschudden, maar ver
liest op de Maanweg in Den Haag
de macht over het stuur. Hij springt
uit zijn auto en ziet een gewapende
agent op zich afkomen.
Het doet hem denken aan zijn
tijd in de Julietbende. Toen speel
den ze zelf voor arrestatieteam.
Gingen ze in politieuniform op cri
minelen af om ze te beroven.
Wordt hij nu ook zo gepakt? Hij
duikt terug zijn auto in, volgens de
politie om naar een wapen te grij
pen. Dan hoort P. een schot. Een
politiekogel boort zich door zijn bil,
door zijn anus, vlak langs zijn 'klok
kenspel' zijn been in.
De treffer maakt van P. een licha
melijk wrak. Maandenlang moet hij
met een stoma lopen. Zijn lichaam
maakt geen testosteron meer aan.
niet de minsten voor zich weten te
winnen. De bekende strafpleiter
Geert Jan Knoops heeft met zijn In
nocence Project P.'s zaak in onder
zoek genomen. Hij pleit voor nieuw
dna-onderzoek om tot een herzie
ningsprocedure te komen. Daar
naast zijn VU-studenten verbon
den aan het project Gerede Twijfel
met de moordzaak bezig.
Hoofdvraag is: kan het dna op het
wapen toch van een ander zijn? Het
rare is dat P.'s dna ook al was aange
troffen op een touw dat bij een wo-
ningoverval in Bloemendaal was
gebruikt. De politie stond voor een
raadsel. P. zat ten tijde van die over
val namelijk in alle beperkingen
vast. Een verklaring daarvoor is er
nog steeds niet. Of de vragen wor
den beantwoord, is de vraag. Zo is
het wapen waarmee 't Hooft is om
gebracht, vernietigd. En om herzie
ning te krijgen, moet P. met nieuw
bewijs komen.
Angsthaas
Op die vijf vierkante meter in Rot
terdam vecht hij daarvoor, met als
enige gezelschap zijn grijsgele valk
parkietje. Schettino hebben de an
dere gevangenen het vogeltje ge
noemd, naar de Italiaanse kapitein
die zijn zinkende schip als eerste
verliet. Het beestje is een angsthaas,
in tegenstelling tot zijn eigenaar.
P. zal nooit huilen om de straf die
hij heeft gehad, net zoals hij niet
huilt om de slachtoffers die hij
heeft gemaakt. Wat is gebeurd, is
gebeurd. En hij is een boef. Geen
mietje. P. gaat door om zijn on
schuld te bewijzen. Ook al wordt-ie
honderd jaar.
Ik ben een boef,
maar de moord op
Victor't Hooft heb ik
niet gepleegd
Hij krijgt spierreuma. Langzaam
herstelt hij zich. Een stoma heeft hij
niet meer, maar elke testosteron- en
vitamine-Bi2-injectie herinnert
hem weer aan die kogel.
Ondanks zijn lichamelijke klach
ten traint P. zich gek. Hij heeft mas
sieve schouders ontwikkeld, armen
als staalkabels. Vorige week, na een
kort geding, zag P. zichzelf op tele
visie. Schrok hij zich rot. Hij was
oud geworden, grijs, en toch wat
dikker dan hij dacht. Meteen is hij
buikspieroefeningen gaan doen.
Had hij dagenlang spierpijn.
De andere uren slijt hij voor zijn
laptopje. P. koestert steeds meer
hoop op een doorbraak en heeft
vrijdag 10 februari 2017
GO
CSI achter de tralies
Koen Voskuil
Carla van der Wal
Rotterdam
In mei 2011 wordt Remond P. klemgereden op de A12 bij Nootdorp. Daarbij wordt hij geraakt door een politiekogel, fotorenéhindriks
Remond P.
