II
8
TABOES MEESTER MARK ZWEEG OVER ZIJN GEAARDHEID
Mark van der Werf,
beter bekend als
Meester Mark, durfde
toen hij nog lesgaf zijn
leerlingen niet te
vertellen dat hij homo is.
Dat een op de negen
docenten in het
voortgezet onderwijs
lastige onderwerpen'
uit de weg gaat,
verbaast hem niet.
Ik stamel: 'Jongens,
zulke dingen wil ik
jullie niet horen
zeggen. Doe normaal!'
Ik strik veters, steek rietjes in pakjes
Wicky en pulk mandarijnenschillen
los. Het is half één. Omdat het regent
blijven alle overblijvers van groep 3a
binnen. Naast me in de kring zit
Hamza. „Meester, mag ik bij u op
schoot", vraagt hij.
Hamza zit in de pauze wel vaker even bij
mij op schoot, maar dan is mijn collega Ka
rin er altijd bij. Zij heeft vandaag een begra
fenis. Ik sta alleen voor de groep en dat is,
zeker sinds de zedenzaak met het 'monster
van Riga' Robert M., toch anders. „Nu even
niet, Hamza", zeg ik. „Een andere keer."
Was ik allang gelyncht, vraag ik me op dat
moment af, als bekend was dat ik homo
ben? Veel ouders van onze allochtone leer
lingen blinken vermoedelijk niet uit in
ruimdenkendheid. Maar om nou bang te
zijn dat ik vanwege mijn geaardheid een is
lamitisch slagersmes op mijn keel gezet
krijg, lijkt me overdreven. Toch praat ik er
niet over.
Wat een onzin, dacht ik eerst: ik vertelde
verdorie mijn halve leven al zonder
schroom dat ik homo ben. Toen ik een paar
jaar geleden - na een loopbaan in de journa
listiek- op de 'zwarte' Rotterdamse Augus-
tinusschool ging werken, nam ik me dan
ook stellig voor: als het zo uitkomt, zeg ik
het gewoon.
Maar daar dacht de adjunct-directeur an
ders over: „Het is idioot dat het een issue is",
zei ze. „Toch lijkt het me beter dat je je
mond houdt. Straks gaan mensen moeilijk
doen, dat moet je jezelf besparen." Of moest
ik dat de Augustinusschool besparen?
Mijn collega had wellicht geen zin in ge
zeur. En dat gaf ook voor mij de doorslag.
Werkboekjes en gymschoenen vlogen soms
om mijn oren; ik had al moeite genoeg om
mij staande te houden. Nodeloos gedoe kon
ik maar beter voorkomen.
In mijn tweede (en laatste) jaar op de Au
gustinusschool geef ik les aan groep 7 en
ook daar zwijg ik. Met mijn leerlingen kijk
ik dagelijks naar het Jeugdjournaal. De ze
nuwen gieren door mijn keel als op een
ochtend het volgende item wordt aange
kondigd: 'Basisschool-leerlingen moeten
verplicht les krijgen over homoseksualiteit'.
De meeste kinderen luisteren aandachtig,
maar er zijn er ook die joelen en schreeu
wen:
„Gadver!"
„Homo's zijn vies man."
En wat doe ik? Voer ik eindelijk eens een
goed gesprek met mijn leerlingen? Vertel ik
hen dat het doodgewoon is om homo te
zijn? Dat ik zelf een vriend heb, en heus niet
dag in dag uit paradeer in mijn string? En
dat er overigens niks mis mee zou zijn als ik
dat wél zou doen. Want dat iedereen ten
slotte mag zijn wie hij is?
Nee. Ik stamel: „Jongens, zulke dingen wil
ik jullie niet horen zeggen. Doe normaal!"
Daarna ga ik zo snel mogelijk over tot de
orde van de dag.
Laf? Misschien. Maar ik ben bang dat mijn
groep, die ik toch al zo moeilijk in het gareel
houd, explodeert. Bang voor problemen
met ouders, of collega's die dan zullen zeg
gen: „We hadden je toch gewaarschuwd."
Gelukkig durven veruit de meeste leraren
in Nederland wél te zeggen waar het op
staat. Ik was destijds niet zo moedig. Best
begrijpelijk, denk ik. Toch vind ik mijzelf
achteraf gezien ook wel een beetje een slap
janus. Het spijt me.
Mark van der Werf is schrijver van diverse on-
derwijsboeken. Van hem verschenen onder meer
Meester Mark draait door en Meester Mark
graaft door.
donderdag 2 februari 2017
Het is beter dat je je mond
houdt, zei de directeur
„Eh."
„Bah!"
